Kitten plezier

Eind juli zijn de kittens van Pebbles geboren en die zijn dus ondertussen alweer bijna 3 maanden. Ze zijn alle 3 besproken en het katertje- Topaas- blijft hier wonen als toekomstige dekkater. Hij is pas het tweede kitten wat ik zelf heb gefokt wat bij mij blijft. Uit het eerste nest in 2006 heb ik toen Jazz Fay gehouden want zij was fawn en dat wilde ik graag in huis hebben. Nu 15 jaar later houd ik weer een kitten en jawel hoor; ook Topaas is fawn!

Voor Pebbles is dit tweede nest haar laatste nest geweest want zij heeft een bloedgroep waar ik niet mee door wil en dus wordt  ze gesterilisseerd. Meestal herplaats ik een poes dan maar van Pebbles wil ik geen afscheid nemen. Zij is zo zacht van karakter dat ze met iedereen op kan schieten, ze is heel lief naar ons toe en ze heeft ook best wat mee gemaakt.... ze heeft een blind oog overgehouden aan een middenoorontsteking...... Reden genoeg om hier- naast Iejoor- de rest van haar leven te mogen blijven!

Natuurlijk maak ik weer plannen met betrekking tot het fokken. Even heb ik gedacht dat ik wilde stoppen na het drama met de kittens van Bibi, maar ik merk dat mijn plezier weer terug is. Dat een mens veerkrachtig is blijkt steeds maar weer :-)

Doordat ik gisteren weer voor het eerst naar een show ben geweest heb ik een nieuw plan. Ik heb daar een PRACHTIGE Abessijn kater gezien en de eigenaren staan er voor open om mij een dekking te geven voor Zivah. Zivah is mijn Russische tsarina en zij was gisteren mee naar de show. Ze heeft het daar fantastisch goed gedaan en haalde behalve haar eerste punt ook Best in Varieteit en dus stond ik met haar op het podium- heel trots te zijn! Mijn bedoeling is om- als alles goed verloopt- een katertje aan te houden van Zivah en de Abessijn kater, wederom om nieuwe genen toe te voegen aan de Somali`s.

Nu Pebbles niet meer door zal gaan in de fok heb ik nog maar 2 dames om een nestje mee te fokken en ik wil er graag drie, dus.....komt er begin januari een wildkleur poesje hier wonen van een bevriende fokker én eigenaar van Happy- Marielle. Madou is een dochter van Happy en Goosha. Het leuke van het krijgen van Madou is dat zij een nakomeling is van Whisper en Tess uit Engeland. Ik heb

jaren terug, samen met Jacqueline, Tess en Whisper opgehaald in Engeland en ik was echt gek op Tess. Zij was mijn eerste Somali en het begin van mijn liefde voor hen. Helaas is Tess niet oud geworden want ze kreeg kanker. Nu heb ik dus kans om van Tess haar zus Whisper, een nakomeling in huis te krigen en dat voelt voor mij als een stukje van Tess. Ik ben echt heel blij.

soort plannen blijkt steeds weer dat het fokken van Somali`s echt mijn passie is. Ik kan er zo enthousiast van worden en probeer ook echt een bijdrage te leveren aan het in stand houden en verbeteren van dit speciale ras. Hoe leuk is het dan dat ik gisteren op de show naast Adrienne en Rob zat die 3 Somali katers van mij hebben die er alle 3 prachtig uitzien met als mijn absolute favoriet Nugget( Pebbles x Happy). Hij is prachtig <3

gelukkig ook goed nieuws!

Na het inslapen van Caramel was het voor ons snel duidelijk; er zou weer een paard komen. Wim en ik hebben ontdekt dat we het er samen voor over hebben om elke dag naar stal te gaan en samen te zorgen voor ons paard. Wim maakt zowiezo altijd de stal schoon omdat dat te zwaar is voor mij- vind Wim....en ik eigenlijk ook wel haha- en ik ga dan ondertussen aan de slag met poetsen van het paard ed. We hadden ook bedacht dat Wim met Caramel zou gaan leren om hem voor de kar te laten lopen en daar heeft Wim nog steeds veel zin in.

Dus zijn we op zoek gegaan naar een nieuw paard waar ik op kan rijden en wat ook voor de kar kan. Omdat ik dacht niet persé aan een Tinker vast te zitten hebben we ook nog pony`s gekeken. En die zoektocht heeft ons van heel dichtbij huis- in Strijen, ongeveer 8 km van huis- tot in Noord- Friesland gebracht, waar we een heel leuke bonte pony hebben bekeken. 

De merrie die we in Strijen hebben bekeken-Anne- was een zwarte Tinker met 2 witte sokken. Ik heb op haar gereden en dat ging super. Heel gevoelig op mijn signalen dus zeker een paardje wat ik weer bitloos zou kunnen rijden. Maar ik had het gevoel niet helemaal. Ik wist niet wat het was maar ik heb het afgezegd. Vervolgens zijn we naar nog 4 pony's wezen kijken waarvan 1 in Friesland. Dat was een bijzonder gekleurde pony waar we gelijk een naam voor wisten; Nougat. Maar.....ik voelde de klik echt niet. Nougat trok ook duidelijk naar Wim en hij wilde wel voor hem gaan. Maar ik moest eerlijk zijn; zijn uiterlijk kon me niet bekoren. Een vrij zwaar lijf boven een stel sprietige benen. Ik ben natuurlijk altijd tinkers gewend geweest en dat zijn stevige benen met veel sok. 

Op de terugweg uit Friesland wist ik het voor mezelf; ik wilde terug naar de eerste tinker want zij bleef in mijn hoofd hangen. Zij was natuurlijk het eerste paard wat ik zag na Caramel en kennelijk had ik het nodig om nog wat anderen te zien voordat ik het beeld van Caramel uit mijn hoofd had. Ik heb contact opgenomen, Anne was er nog en ik mocht weer komen kijken. Toen was het heel snel duidelijk, ik vond haar nu helemaal passend bij mij.

We hebben een trailer gekocht en we hebben haar dus met de nieuwe trailer opgehaald want Wim en ik vonden het een goed idee om snel weer met een paard in de trailer te rijden om de slechte ervaring van de rit met Caramel achter ons te laten. 

En nu staat Anne in de stal van Caramel als ons nieuwe paard en we hebben haar CLOVER genoemd. Ik vind Anne niet echt een paardennaam, ik heb een neef die Anne heet én Anne komt uit Engeland dus hebben we een Engelse naam voor haar bedacht. Natuurlijk moeten we nog een band opbouwen maar in de afgelopen week kreeg ik voor her eerst een hinnikje toen ik op stal kwam!!

Triest ongeluk

We hebben nog een enorm verlies geleden in 2021.....

Ons paard Caramel was bij de hoefsmid geweest en die concludeerde dat Caramel mijt in zijn sokken had. In overleg met de dierenarts besloten we met Carmael naar een voetenbad te gaan want dan hoefde zijn sokken er niet af en het zou een stuk gemakkelijker zijn dan hannessen met emmers enzo. Omdat het voetenbad ook nog eens heel dichtbij `s-Gravendeel is, was dit voor ons een goed plan. We zouden met Caramel naar het bad gaan en hem vervolgens naar de wei terug brengen; een soort van "welness" dag dus eigenlijk. 

We hadden een trailer gehuurd en zoals we al eerder hadden ervaren- een rit van 3 uur toen we hem uit Duitsland hebben gehaald- had Caramel geen enkele moeite om in de trailer te stappen. Hem vastgemaakt en we hoefden daarna maar een kwartier te rijden naar het bad. Geen gekke dingen onderweg; niet ineens hard remmen, geen onverwachte manouvres, alles verliep prima. Af en toe een stamp achterin, maar dat is niet gek, een paard moet hard werken om overeind te blijven en als een paard van 600kg zijn voet verzet dan hoor je dat.....

Op het erf van de stal waar het bad zich bevind begon de grote gruwel...... Wim keek achterin de trailer en moest eigenlijk lachen want Caramel was omgedraaid. Maar op het moment dat we de laadklep lieten zakken was het duidelijk dat dit geen grap was want Caramel zijn rug zat klem onder de voorste dikke ijzeren stang. Voor mij was het toen al duidelijk; dit was heel, heel ernstig. Caramel zat met wijd uitgespreide voorbenen, door zijn achter benen gezakt, vast met een rare knik in zijn rug. Op het moment dat Wim de stang losmaakte "schoot" Caramel naar voren en denderde de trailer uit, het erf op waar hij gelijk neer klapte. Zijn voorkant nog wel opgericht maar zijn achterlijf tegen de grond. Door de mevrouw van het bad werd gelijk gebeld naar de dierenarts en die zou met grote spoed naar ons toekomen. Ondertussen legde Caramel ook zijn hoofd op de grond en keek met grote paniek ogen rond. Op het moment dat de dierenarts aankwam raakte ik in paniek; het was zo afschuwelijk om onze grote vriend zo te zien liggen. Ik ben even apart gaan staan met Wim want ik wilde niet dat Caramel ook mijn paniek nog mee zou krijgen.

Hij kreeg gelijk een spuit met steroiden maar de dierenarts maakte wel duidelijk dat het een zeer ernstige situatie was waarin we vrij snel enige verbetering moesten zien. Wonder boven wonder is hij toch nog omhoog gekomen en al zwabberend( zijn achterbenen wilde niet meewerken dus er hing iemand aan zijn staart om hem rechtop te houden) is hij naar de paddock gelopen. Daar heeft Wim de staart overgenomen en ben ik bij Caramel hoofd gaan staan om hem alle vertrouwen en liefde te geven die we maar in ons hadden. De dierenarts was open en eerlijk; na een half uurtje waarin we zagen dat Caramel enorm moest werken om overeind te blijven, waarin het zweet van hem afstroomde door de pijn die hij had en waarin we geen enkele verbetering zagen was het duidelijk; Caramel had zijn rug zo ernstig beschadigd( noem het een gebroken rug, een dwarsleasie), hij zou nooit meer kunnen lopen en hij leed vreselijk. We mochten nog even wachten maar dat wilde we Caramel niet aandoen, onze grote vriend zou daar, op dat moment, in gaan slapen.

Het inslapen is "mooi" verlopen.....met Wim en mij vlak naast hem, de dierenarts die alles geweldig goed en duidelijk begeleidde..... Het was goed om te merken dat we Caramel hebben kunnen steunen tijdens dit gebeuren. Toen wij het overnamen van de dames die Caramel onder hun hoede hadden genomen merkten we duidelijk dat dat een klein stukje rust gaf. Wat zijn we, in 5 maanden, gaan houden van deze lieve reus en wat zijn we blij dat we hem die 5 maanden alle aandacht en liefde hebben kunnen geven. 

Het verdriet is- nog steeds- groot maar we hebben ook prachtige herinneringen; nadat we hem een paar weken hadden merkten we dat er een hinnikje kwam als hij ons nog maar hoorde aankomen, in de wei kwam hij aangalopperen als Wim op de fiets floot om hem te laten weten dat we er aankwamen, wat was hij zacht naar Judie toe( zo'n groot hoofd bij zo'n klein meisje van 1 jaar; onroerend om te zien), Judie heeft even op zijn rug gezeten maar met Sjarai op zijn rug( zonder zadel) hebben we heel `s-Gravendeel door gewandeld. Hij was een parchtige verschijning met een hart van goud en we zullen hem nooit vergeten!!

Zorgelijke tijd

In de afgelopen maanden is er veel gebeurt......nog nooit zo'n triest jaar meegemaakt, op dierengebied, als in 2021.

Het drama met de kittens van Bibi heb ik uitgebreid beschreven. Gelukkig zijn Miyak en Camaro het fantastisch blijven doen. Het zijn stoere kerels geworden die morgen gaan verhuizen naar Berlijn. Wat een geweldig idee dat de broers bij elkaar blijven na alles wat ze hebben meegemaakt. 

Na het drama met haar kittens was het nl nog niet afgelopen met Bibi. Toen de broers 12 weken waren heb ik ze apart gezet van Bibi want Bibi werd ontzettend mager. Mijn idee was dat ze de mannen nog veel te veel liet drinken, maar dat was het niet alleen..... Bibi was samen met haar zoons ook geënt en dat was misschien het laatste zetje om echt ziek te worden; Bibi kreeg longontsteking. Natuurlijk ben ik met haar naar de dierenarts gegaan toen ik merkte dat ze ziek was. Ze kreeg vocht en een antibiotica kuur en ik dacht dat dat haar er wel weer bovenop zou helpen......maar totaal onverwacht was Bibi de volgende ochtend ingeslapen. Wim ging bij haar kijken en zag dat ze `s nachts was overleden. 

Ik heb nog niet vaak meegemaakt dat een dier hier thuis is overleden.Meestal laat ik een dier inslapen bij de dierenarts als ik zie dat het niet meer kan en dan laat ik het daarna cremeren. Nu hebben we Bibi in de tuin begraven. Dat verdiende deze prachtige, ontzettend lieve- en geweldige -moeder- poes. Wat een verdriet, zo onverwacht voor ons, zo jong ook nog :-(

Twee maanden nadat Bibi haar nest kreeg heeft Pebbles een nest gekregen. Ook een groot nest; 5 kittens dit keer. De bevalling is vlot gegaan en Pebbles moet even haar rol als moeder vinden maar dan gaat het ook gelijk weer fantastisch. Helaas gaat er op de tweede dag een kitten dood. Dat houd ik altijd in mijn achterhoofd; kittens zijn de eerste week zo kwetsbaar dus ik weet uit ervaring dat dit vaker gebeurt. 

Maar dan lijkt het na een dag of 5 minder te gaan met de kittens. Ik zit er steeds met mijn neus bovenop om ze in de gaten te houden en ik denk dat ik een zelfde soort dingen te zien als bij het nest van Bibi.  Op donderdag zie ik dat één katertje hard achteruit gaat en ik denk dat ik hem moet laten gaan. Ik verwacht niet dat hij de vrijdag zal halen en zal overlijden in de nacht. Maar nee hoor; vrijdag ochtend leeft hij nog al zien we wel dat Pebbles hem apart laat liggen. Dan vind ik dat ik hem een kans moet geven en rijd ik met het hele nest én Bibi naar de dierenarts in Ede omdat ik het niet vertrouw. Ik verwacht nog steeds dat hij zal overlijden maar het ventje vecht door en bij de dierenarts krijgt hij vocht en hij, Bibi en de kittens krijgen antibiotica( dit vooral ook door de ervaringen met het nest van Bibi). Het kleine ventje blijkt een vechter te zijn want hij laat zich er niet onder krijgen en slurpt dapper zijn spuitjes melk leeg. We voeden hem dag en nacht om de paar uur en hij groeit ietsjes. Wel ligt hij steeds op zijn zij en Pebbles moet nog steeds niets van hem hebben. Voor het likken van zijn buikje( en het wegwerken van zijn ontlasting) hebben we Jente ingeschakeld en het is ontroerend om te zien hoe zo'n grote honden tong zo'n klein buikje likt en hem de zorg geeft die hij nodig heeft. We hebben de kleine Jaspis genoemd want dit nest is het edelstenen nest en Jaspis staat voor doorzettingsvermogen. Helaas gaat Jaspis na een dag of 6 flessen toch achteruit en hij overlijdt..... Dit doet pijn...na een week intensief zorgen voor zo'n ventje verliezen we hem alsnog. Jaspis heeft een plekje gekregen in onze rozentuin waar Bibi nu ook ligt.

Ik realiseer me dat de revaringen met het nest van Bibi me enorm hebben beinvloed met dit nest van Pebbles. Normaal zou ik een kitten laten gaan als ik zie dat het slecht gaat én dat de moeder het king links laat liggen. Zo'n moeder weet zo goed wat er aan de hand is. Ik vertrouw normaal op haar oordeel en dat zal ook zijn waarom Jaspis alsnog is overleden; er was iets niet goed met hem en Pebbles wist dat al!

Ondertussen zijn de 3 overgebleven kittens alweer 10 weken en het gaat fantastisch met ze. Het is één katertje- Topaas- en 2 poesjes- Amber en Jade. Topaas blijft hier als nieuwe generatie dekkater en beide poesjes gaan wonen bij hun naamgenoot; Amber gaat naar Guernsey waar haar opa Arun woont bij Charlotte AMBER in haar huisje wat Pebbles heet... Jade gaat wonen bij een Chineese die in Zuid-Holland woont en JADE heet......Toeval bestaat niet!

 

Bulletje en Blauwtje....

Dat waren de namen van de kittens tijdens de zorgelijk periode rondom de kittens, maar vanaf noemen we ze gewoon Miyak en Camaro want dat verdienen ze. Ze zijn nu namelijk gewone kittens die hun wereld aan het ontdekken zijn vanuit hun "kist". 

Vorige week heb ik ze naar beneden verhuisd omdat ze lieten zien dat ze het zonder medicijnen ook goed bleven doen. Het werd tijd om ze een groter verblijf te geven en ze te laten kennis maken met het leven beneden met alle geluiden daar. Natuurlijk komen dan ook de andere katten in beeld en af en toe komt er een hondenkop over de rand van de kist hangen. 

Beide mannen zijn nog klein voor hun leeftijd en ook hun ontwikkeling loopt nog een week achter maar het is wel duidelijk dat ze niet verder achterop raken maar echt goed groeien en steeds meer gaan ondernemen. Het is zo gezellig om ze naast de bank te hebben staan. Kunnen ze je met hun eigenwijze koppies zo grappig aankijken. Normaal zouden ze rond deze tijd uit de kist komen rollen maar ik verwacht dat dat over een weekje gaat gebeuren. Wel fijn hoor, dat ze nog even wachten, met zo`n wit klein monstertje wat hier rond loopt. Flicka is erg gericht op de katten en rent ze regelmatig achterna. Met zulke klein hummels als Miyak en Camaro moet ik daar niet aan denken. In de deuropening van de huiskamer zit een hekje zodat Flicka niet zomaar de kamer in kan rennen en de katten een goeie ontsnap mogelijkheid hebben.Zo weet ik zeker dat ze niet op een onbewaakt moment in de kamer gaat zitten plassen( daar hebben we het voor gemonteerd), maar het is dus gelijk een beveiliging voor de katten en kittens.

Ondertussen leert Flicka een hoop over de omgang met katten. Bibi lijkt krols te worden en ze zoekt Flicka steeds op om tegenaan te kroelen. Dat vind Flicka geweldig maar als ze te enthousiast wordt krijgt ze klappen van Bibi. Zo grappig om te zien hoe een "voorzichtige" poes als Bibi een held wordt door het hebben van kittens. Ook heb ik gezien dat Flicka een flinke pets kreeg, op haar kop, van Pebbles. Flicka rende piepend weg, dus het was raak haha En dan Flicka en Iejoor.....dat worden vrienden! Ze zoeken elkaar op en we zien ze echt samen spelen en ontdekken hoe dat het beste gaat samen. Zo geweldig leuk om te zien. Een heel goed leerproces voor Flicka en ik hoop dat ze wat manieren heeft geleerd voordat ze de kittens tegen gaat komen. Maar dat komt goed hoor.....ik houd ze echt wel in de gaten.

Nog meer goed nieuws....

Sinds vorige week zaterdag is ons ijsbeertje in huis. Onze nieuwe pup; Flicka is een Zwitserse Witte herder en ze is zacht en wollig. Zo super schattig met haar zwarte pigment dat we haar een ijsbeertje vinden.

Flicka komt bij dezelfde fokker vandaan als waar we Jente hebben gekocht en dus noemen we ze zusjes. Jente gedraagd zich ook echt als grote zus; om mee te spelen, door beschermd te worden en af en toe een snauw te krijgen omdat je moet ophouden met in haar lip te happen oid. Dan zie je Flicka wegrennen met veel gepiep en twee minuten later zoekt ze Jente weer op haha Echt een witte herder hoor, schreeuwen alsof je wat wordt aangedaan en dan binnen heel korte tijd herstellen. Als je dat niet kent dan schrik je je wild maar ze is gewoon een "drama-queen".

We zijn echt super blij om te zien hoe snel Flicka zich heeft aangepast aan haar nieuwe thuis. De eeerste nacht sliep ze gelijk al door. Natuurlijk scheelt het dat Jente in de gang naast haar bench ligt, maar dan nog vind ik het opvallend hoe makkelijk het gaat. Ze slaapt meestal van 23u tot 8u, dus dat is perfect. En dat zet zich binnen ook al goed door in het zindelijk worden want dat gaat ook al heel goed. Gisteren ging ze piepen bij de voordeur. Ik was net met haar naar buiten geweest dus dacht dat het wel niets zou zijn, maar ben toch met haar naar buiten gegaan. En jawel hoor, gelijk poepen en plassen. Wat een slimme meid!

De eerste week namen we Flicka los mee naar buiten. En dan is het zo grappig om te zien hoe zo`n hummel dicht bij je in de buurt blijft. Dat hoort natuurlijk ook echt wel bij een herder(tje) én wij zijn bekend en dus veilig. Nu heeft ze een tuigje om en loopt ze al heel goed aan de lijn want ze hobbeld gewoon achter Jente aan. Waar Jente gaat, gaat Flicka. 

De grootste klus is natuurlijk om haar op te voeden, het woordje nee te leren, alles te belonen wat ze goed doet, haar af te leren overal in te bijten en te leren om alleen te zijn. Dat laatste gaat al heel goed. Ze is natuurlijk ook niet echt alleen want Jente is bij haar, maar we kunnen al 2 uurtjes weg zijn zonder dat ze zit te schreeuwen of haar benchje bevuild. Ook buiten hebben we een soort van "hok" voor ze gemaakt. Als we buiten zijn- met dit mooie weer leven we echt buiten- dan kunnen ze daarin als we bijv naar stal moeten. Ook dat gaat heel goed. Even piepen als we weglopen maar zo gauw ze ons niet meer hoort is ze stil. 

En het woordje NEE lijkt ze ook al aardig te snappen. Ze loopt in de tuin tussen de planten en dat mag niet. Ook als je dan van een afstandje nee zegt.....luisterd ze soms haha. Maar toch zien we goed dat ze het al begint te snappen. En dan prijzen we haar natuurlijk de hemel in. Het is niet te geloven wat Flicka allemaal al heeft ze geleerd in anderhalve week. Wat een GEWELDIGE pup. Marianne bedankt voor dit witte wondertje <3

Goed nieuws

Wat is het fijn om goed nieuws te kunnen brengen. We zijn nu heel wat dagen verder na het vorige blog en de kerels doen het nog steeds goed. Ik vind ze niet hard groeien, maar ze groeien wel. Een week geleden ben ik gestopt met de antibiotioca en dat vond ik ontzettend spannend; gaan we het herstel door zien zetten óf gaan ze weer achteruit.... Gelukkig dat eerste.

Wat ik ook merk is dat ze echt achter lopen in ontwikkeling. Waar sommige kittens al uit de doos komen rollen na 3 weken zijn deze twee nog aan het leren om stevig op de pootjes te staan. Maar ze ontwikkelen zich wel en dat is belangrijk. Natuurlijk is er de afgelopen tijd veel energie naar het ziek zijn én het hestel gegaan. 

De eerste dagen na het stoppen met de antibiotica durfde ik nog steeds amper in de doos te kijken, bang om achteruitgang te zien. Nu is dat gelukkig minder en kan ik met plezier naar hun activiteiten kijken. Daarom durfde ik ook geen foto te maken. Als ik nu op mijn telefoon de foto van Bibi met haar kittens, nog allemaal bij haar, langs zie komen word ik daar nog verdrietig van. 

Tjonge, wat heeft dit nest veel bij me los gemaakt. Ik roep altijd dat ik behoorlijk nuchter ben en dat ik goed kan relativeren door ergere dingen tegenover mijn eigen verdrietige dingen te zetten, maar.....dat lukte me in dit geval echt niet, wat een verdriet. Daar werkt zeker aan mee dat het nog steeds niet duidelijk is waardoor het is gekomen. Dat het om een bacterie gaat is duidelijk, dat de bacterie behalve in de longen ook in de hersenen en lever werd aangetroffen is ook al duidelijk geworden uit de autopsie, maar hoe dat heeft kunnen gebeuren?? 

Aankomende donderdag ga ik met Bibi naar de dierenarts om een vaginaal swapp te laten maken. Misschien kunnen we achterhalen of Bibi de bacterie draagt. De dierenarts hoopt ook dat dan alle resultaten van de sectie binnen zijn. En dan moet ik er ook nog rekening mee houden dat nooit duidelijk zal worden wat de oorzaak is geweest. Misschien domme pech dat deze bacterie heeft kunnen toeslaan. 

Ik ben altijd heel hygienisch bezig rondom een nest en dat zal ik bij een volgend nest alleen nog maar meer in de gaten houden. Alles wat ik kan doen om zo`n drama te voorkomen, zal ik niet nalaten te doen.

Ik heb het wel aangedurfd om de jongens hun naam te geven. Het blauwe katertje heet Miyak en het wildkleur katertje Camaro. Het thema is; binnenvaartschepen, die we in onze nieuwe woonplaats `s-Gravendeel, op de Kil hebben zien varen.

Afhankelijk van de uitslag van de autopsie besluit ik of ik één van de jongens ga houden en ik moet zeggen dat mijn voorkeur nu uitgaat naar Camaro. Hij is zo prachtig donker getekend en zal absoluut een waardige opvolger van zijn vader zijn!

Verder nieuws over de kittens

 Mijn vrees werd waarheid; er is nog een kitten dood gegaan. Daarop heb ik de dierenarts gevraagd of ik antibiotica mocht gaan geven want ik wil íets doen. In de middag krijg ik een dierenarts aan de telefoon en dan ben ik alweer verder van huis, want....ook de laatste twee kittens beginnen wat slomer te worden en hun gewichtjes groeien niet meer. Hét sein dat er iets niet goed meer gaat.

De dierenarts heeft al naar Utrecht gebeld of er al wat uit de autopsie is gekomen en daar wordt verteld dat het kitten longonstekening had. De autopsie is nog niet compleet dus dit in minimale informatie maar wel heel belangrijke. We moeten dus snel starten met antibiotica. Ik kan met een spoedafspraak om half 5 terecht bij de praktijk en dus vertrek ik rond 15u naar Veenendaal- de Klomp. Ook voor zoiets wil ik graag weer naar mijn bekende praktijk.

Ik heb Bibi ook mee genomen zodat zij de kittens warm kan houden in de auto. Bij de dierenarts is het duidelijk dat we alles in gaan zetten wat mogelijk is want de kans op herstel is absoluut niet duidelijk maar wat wel duidelijk is; als we niets doen de kittens zowiezo zullen overlijden. Omdat we niet weten wat de oorzaak is van de longontsteking is het afwachten of de antibiotica gaat werken. Iedereen weet dat het niet helpt tegen virussen, maar wel tegen bacterien.

Ze krijgen een flinke dosis via een injectie en ook krijgen ze nog vocht onder hun huid in de hoop dat dit ze een boost zal geven om weer te gaan drinken. Want ze MOETEN natuurlijk voeding binnen krijgen. Het mooist zou zijn van Bibi, anders via een spuitje/flesje en als dat ook niet werkt zal het een sonde worden. 

Hierna ben ik weer naar huis gegaan en ik heb Bibi en haar 2 zonen weer lekker boven in de doos geinstalleerd. Het is duidelijk dat de kittens moe zijn geworden van hun avontuur want ze slapen allebei diep. Als ik wat later weer ga kijken geloof ik mijn ogen niet. Beide kittens zijn weer in beweging en lijken wat sterker. Ze zijn ook bij Bibi aan het zoeken naar de tiet en ik hoor ze drinken. Het zal toch niet waar zijn.....???!!!

Voordat we gaan slapen krijgen ze weer een volgende dosis antibiotica en dan is het natuurlijk spannend om ze te wegen. Kunnen we al vooruitgang zien? En jawel, Blauwtje is niet verder afgevallen en Bulletje is zelfs al 5 gram aangekomen. Dat lijkt niet veel maar dat is echt zo mooi om te zien. Geen achteruitgang meer!

De nacht is natuurlijk best spannend maar als ik rond 6u naar de wc ga zie ik het al; Bibi ligt rustig in de doos met 2 zogende kittens aan haar tiet. En dus is het nu niet zo spannend om na het opstaan in de doos te kijken. Wat zien de jongens er een stuk beter uit én beide zijn 15 gram gegroeid in de nacht. Ik krijg voorzichtig hoop dat de behandeling werkt en dat deze 2 jongens misschien blijven leven. Maar stop nog maar niet met duimen want we zijn- zoals de engelsen dat zeggen- "not out of the woods yet".

Na het weekend zal ik ws het complete resultaat van de sectie horen en dan weten we hopelijk ook wat de oorzaak van de longontsteking is. Dat zal mij dan ook duidelijkheid geven of ik 1 van deze 2 kanjers ga houden.

Rozegeur en maneschijn???

Nou nee! Soms gebeuren er zulke verdrietige dingen dat je je afvraagt of je nog wel verder wilt met fokken....

Nadat zondag 1 kitten van Bibi was overleden had ik er vertrouwen in; 6 kittens voeden zou Bibi moeten lukken.... En dat leek ook zo te zijn. Ik weeg de kittens 2x per dag en ik zag ze allemaal lekker groeien. Dik tevreden dus. Zaterdag- de dag dat ze een week oud waren- zag ik zelfs al open oogjes en het gewaggel/gewiebel door de doos begon ook; de voorloper van lopen. Wat een snelle ontwikkeling van de hummels! Ik heb leuke fotootjes en filmpjes gestuurd naar de kittenkopers. Zondagavond heb ik ze ook weer gewogen en ik heb zelf een poos genietend naast de doos gezeten totdat ik naar bed ging......

Wim keek maandag ochtend als eerste in de doos en volgens hem was alles oké en lagen de kittens in 2 groepjes van 3 in de doos. Dan gaat er al een klein belletje rinkelen. De kittens liggen eigenlijk altijd met zijn allen op een kluitje maar ach.....als er 6 zijn is 2 stapeltjes van 3 kittens misschien ook wel gewoon.

Totdat ik zelf in de doos keek; ik zie het meteen, er klopt iets niet.... Ik pak een kitten op en het is koud en het tweede kitten, wat er bij ligt, is nog niet echt koud maar zeker wel dood...... 

Hoe kan dit? In het weekend ben ik nog zo enthousiast en nu vind ik 2 kittens dood. Ik snap er niets van. Ik had wel gezien dat 1 poesje weinig aangekomen was, maar ach....dat mag....ik raak dan echt niet meteen van slag. Ze was ook wat warm bedenk ik me nu....maar er ligt een lekker warmhouddekentje in de doos, misschien heeft ze onderop de stapel kittens gelegen, dus nee, mijn alarm is niet afgegaan en ik ben vol vertrouwen gaan slapen.

En dat is het nog niet; vanmorgen weer een kitten dood.... Ook dat was gisteren maar weinig gegroeid! Dat is dus kennelijk het sein dat er iets fout gaat en dan gaat het ook heel hard. Ik heb geen flauw idee wat het kan zijn en dus heb ik- na overleg met de eigenaar van de dekkater én een bevriende fokker- besloten om sectie te laten plegen op een kitten. Ik MOET weten wat het is. Is het iets erfelijks, is het een virus of bacterie.....? Omdat ik minstens 1 kitten van dit nestje wil houden is het natuurlijk heel belangrijk om te weten wat het voor probleem geweest is. Mijn grootste zorg is dat ik gezonde kittens fok en natuurlijk mag er niets in het ras terecht komen wat het kan schaden. Vandaar de sectie. Nu geeft dat ook niet altijd 100% garantie dat er wat wordt gevonden, maar ik moet in ieder geval moeite doen om het te achterhalen. Dan kan ik hopelijk ook uit mijn hoofd zetten dat ik er zelf wat aan kon doen.

En nu is mijn grote angst of er nog meer kittens volgen. Ik hoop natuurlijk dat de drie nog levende kittens sterk genoeg zijn om wel te overleven maar dat is zo spannend dat ik bijna niet in de doos durf te kijken.

Flicka

Ik zie dat ik nog maar één keer heb geschreven over onze nieuwe pup. Ze is zaterdag 7 weken en dus mogen we haar bijna gaan halen. 

We zijn wezen kijken toen de pups 2 weken waren. Dat is super schattig om te zien en ook fijn om te zien dat hun moeder Vega heel goed aan het moederen was. We wilden met 4 en 6 weken weer gaan kijken maar helaas is het niet gelukt om te gaan met 4 weken( en ook niet met 5 weken) omdat ik behoorlijk ziek ben geweest. Zo teleurstellend om de afspraak, om weer bij de snel veranderende pupjes te gaan kijken, af te moeten zeggen. Maar gelukkig is het wel gelukt om te gaan met 6 weken. We wisten al dat we dan ook ons pupje zouden mogen kiezen dus dat was best heel spannend. Van de 7 pups waren zijn er 3 teefjes en dus moesten we uit die 3 prachtige ijsbeertjes een keus maken.

We hebben goed geluisterd naar de beschrijving die Marianne- de fokster- van ze gaf om het karakter te kiezen wat het beste bij ons zou passen.

Teefje geel; een heel aanwezig meisje met een enorme drang om bij haar baasje te zijn. Heel leergierig en nu al zeer eigenwijs, op haar kontje zittend, alles aan het bestuderen.

Teefje roze; een wat "harder" teefje- in vergelijking met de zusjes dan en "hard" bij een witte herder is zeer betrekkelijk hoor. Maar een pittig tante-tje, wat harder met bijten en ook niet gelijk onder de indruk.

Teefje grijs; een wat minder opvallend meisje met een rustige aard. Wat minder in het oog springend dus zeker niet "haantje de voorste".

Ik denk dat mensen die mij goed kennen kunnen raden welk teefje ik heb gekozen. Ik mocht de keus maken wat dit hondje is mijn hond en Jente is Wim`s hond- ze zijn natuurlijk gewoon van samen want we zorgen er ook samen voor, maar zo hebben we dat bedacht ;-)

En het is geworden......teefje GRIJS

Wat is het heerlijk om te weten welk meisje van ons wordt. Wij hadden eerste keus, dat is een voordeel maar maakt het ook moeilijk hoor. Maar de mensen voor de andere teefjes hadden ook al gekozen en laat nou iedereen zijn eerste keus teefje in huis gaan krijgen. Dat zal dan vast zo moeten zijn!

En haar naam wordt Flicka. Dat betekend meisje in het Zweeds en dat vinden we heel leuk naast Jente want dat is meisje in het Noors. Op haar stamboom heet Flicka "Make love of Black and White Island". Jente komt bij dezelfde fokker vandaan en heet officieel "Gentle of Black and White Island". Hoe leuk is het dat wij op een eiland wonen- de Hoeksche Waard- en straks dus een wit en een zwart meisje hebben.

Over 9 nachtjes gaan we ons kleine wondertje ophalen <3

Natuurlijk is er ook blij nieuws, met een klein beetje verdriet

 Afgelopen zaterdag is het nest van Bibi geboren!

Bibi was echt mega dik- bijna zo breed als ze lang is- en het was geen gezicht om haar te zien lopen. En als ze wilde gaan liggen moest ze dat ook heel doordacht doen zodat haar buik wel goed kwam te liggen. Ik durfde niet echt een schatting te maken maar stiekem had ik wel aan 6 kittens gedacht.

Zaterdagavond om 20u zag ik haar dan eindelijk echt weeën krijgen. Ik zag de hele dag al dat er wat te gebeuren stond want ik zag de slijmprop en wat voor-weeën. En dus zat ik de hele dag al op haar te letten.... Eindelijk dus een begin om 20u. Bibi kreeg het zwaar, heel veel en lang persen en weinig resultaat. Ik was me al een beetje aan het voorbereiden op de dierenarts want ik heb nog maar 1 x een poes zo lang en zwaar zien persen en toen kwam er een dood kitten. Groot was mijn verbazing dus dat er na 3 kwartier een levend, wildkleur kitten werd geboren. Dat was wel gelijk de grootste van haar baby`s; 105 gram. 

Ook de bevalling van het tweede, derde en vierde kitten was zwaar, maar gelukkig wel sneller dan bij de eerste. Het was duidelijk dat Bibi behoorlijk moe was en gelukkig zat er steeds nogal wat tijd tussen de geboortes, kon ze even uitrusten. Toen er 4 kittens waren kregen die 4 de kans om te gaan drinken en dat stimuleerde duidelijk de weeën van Bibi; de 3 kittens die nog volgde "plopte" en vrij gemakkelijk uit. 

Zeven kittens, dat is echt heel veel!! Ze waren wel ontzettend verschillend in grootte; van de genoemde 105 gram tot 60 gram. De laatste 3 kittens waren echt heel kleintjes en dus heb ik gelijk rekening gehouden met het feit dat niet alle kittens het zouden overleven. Het is erg zwaar voor moeder poes om 7 baby`s te zogen én het is tussen de kittens een "gevecht" om een tepel te bemachtigen.

Zondagmiddag waren alle kittens iets gegroeid maar zondag avond is de kleinste van het stel toch overleden. Dat is natuurlijk verdrietig, maar wel iets waar ik altijd rekening mee houd.

Met Bibi en haar kittens gaat het nu heel goed. Ze groeien heel gelijkmatig met ongeveer 10 gram per dag. Dat is minder dan bij de meeste nestjes waar de kittens meestal rond de 20gram groeien. Maar dan zijn er ook geen 6 kittens maar 3 of 4.

Ik probeer Bibi goed aan het eten te houden want zij moet een hoop melk produceren en naarmate de kittens groeien wordt dat natuurlijk steeds meer totdat ze brokjes gaan eten. Maar.....zover zijn we nog lang niet. 

Ondertussen ben ik er vrij zeker van dat er 4 katertjes zijn; 1 blauw en de andere wildkleur. En dan nog 2 poesjes, beide wildkleur. Dat vind ik dan wel weer grappig; uit een wildkleur vader en een sorrel moeder komen 6 wildkleur kittens en 1 blauwe. Mijn bedoeling is om uit dit nest tenminste een katertje te houden en het lijkt me niet moeilijk te raden dat dit het blauwe katertje zal zijn. Voorlopig heb ik ook een poesje voor mezelf regerserveerd en voor 3 van de overblijvende kittens heb ik ook al een belangstellende gevonden. En dat laatste poesje vind zonder twijfel ook nog wel haar leuke mensen!

En dan natuurlijk de namen. Ik kreeg al vragen wat het thema deze keer zal zijn..... Omdat we sinds september in `s-Gravendeel wonen waar we met Jente langs de Kil wandelen heb ik bedacht dat dit nest als thema "binnenvaartschepen" krijgt. Ik heb al een aantal namen en dat is voor de poesjes; Romée en Cayenne. Voor de katertjes; Cameron, Camaro, Miyak en Victor. Misschien komen er nog schepen voorbij met nog mooiere namen en dan zal er nog wat veranderen maar voorlopig is dat hoe de kittens op hun stamboom gaan heten.

Verdrietige gebeurtenissen

De afgelopen weken is er veel gebeurt met de dieren wat verdrietig is.

Als eerste overleed een week of 4 geleden mijn mannetjes konijn Koos. Ik weet niet precies hoe oud Koos was want ik had hem al van de konijnenopvang. Maar hij woonde al jaren bij mij- eerst als maatje van Blues, de blauwe Vlaamse reus die 8 is geworden en toe zij een jaar of 3 geleden overleed kreeg hij een nieuwe Vlaamse reus vriendin; Roos. Ik weet dus wel zeker dat Koos oud is geworden en dan heb ik daar ook vrede mee. Hij heeft een mooi leven gehad hier. 

Ik ben er nog niet uit of ik weer een nieuw maatje voor Roos wil want zo blijf ik bezig met konijnen houden. Maar mocht er een gecastreerd mannetjes konijn op mijn pad komen dan zou het zomaar kunnen dat Roos een nieuw maatje krijgt. Om het voor haar wat gezelliger te maken heb ik haar bij de kippenren gezet. De kippen boven en Roos beneden. Dat lijkt ze wel gezellig te vinden.

De week erna is er een kipje dood gegaan. Ook dit hennetje was al oud want ik heb haar samen met 2 andere hennetjes van mijn kapster Kim in Ede gekregen. En zij had ze al een paar jaar. Hetzelfde verhaal dus, ik heb er vrede mee dat ze is overleden aan ouderdom na een mooi vrij leven waarin ze volop gescharreld heeft.

Bleven over; nog 1 zwart kipje van Kim; Janneke, haan Pluk, wit kuifhoen hennetje Loedertje en Floddertje met haar grijze gekartelde verenkleed. Omdat Pluk de hele dag aan het kraaien was werkte dat een beetje op mijn zenuwen en dus heb ik Pluk op Marktplaats gezet. En zo leuk; een heel enthousiaste jongen hier in -Gravendeel heeft Pluk van mij overgenomen en hij gaat hem gebruiken om hem op scholen te laten zien omdat hij denkt dat kinderen hem helemaal geweldig zullen vinden vanwege zijn "kapsel".

Deze jongeman heeft er ook voor gezorgd dat ik 3 nieuwe hennetjes erbij heb; Chikkie- bruin Sussex kriel hennetje, Otje- zwart Sussex kriel hennetje en Jip. Chikkie kiest ervoor om Roos als vriendin te hebben en dus zit zij steeds beneden bij Roos ipv boven bij de andere kipjes.

De week erna was heftig omdat we hadden besloten om Leyka in te laten slapen. Ze was al aan de pijnstillers en haar achterkant leek steeds minder te worden. Ze viel steeds vaker om en toen dat bij het uitlaten gebeurde kreeg ze haar achterpoten niet meer onder haar lijf. Wim heeft haar daarbij moeten helpen en dat deed haar pijn! Dus ondanks de pijnstillers gilde ze van de pijn. Dat was voor ons over de grens omdat wij het niet meer "hondwaardig" vonden. We

hebben Leyka oude eigenaar ingelicht en hij is nog afscheid komen nemen. Op woensdag is Wim met Leyka én Jente naar Ede gereden om Leyka in te laten slapen bij onze vertrouwde dierenarts. Jente was mee als steun voor Leyka maar ook omdat we de ervaring hebben dat het goed is voor de achter gebleven hond om te weten dat haar vriendin er niet meer is. Leyka is heel rustig ingeslapen en Jente wist eerder dan de dierenarts dat ze was overleden. Eén keer snuffelen en het was duidelijk voor Jente. En dat is dan eigenlijk toch ook weer mooi....

Afgelopen week is er een kanarie dood gegaan. Ik weet niet hoe oud hij was, maar ik moet heel eerlijk zeggen dat ik daar niet door van slag ben hoor; ik heb geen emotionele band met de kanaries. Er zal weer een nieuwe bij komen in de volière en dan geniet ik weer van het gezang.

Waar ik wel van ben geschrokken is dat gisteren onze waterschildpad Loes is boven komen drijven. In maart hadden we haar al een keer of 3 op haar rug in de vijver zien liggen. We hebben haar opgevist, op de rand gezet en later was ze dan toch weer ondergedoken. Maar de laatste paar weken miste ik haar al. Normaal komt ze altijd in april weer boven water en dat gebeurde nu niet. Omdat deze vijver groter is dan het vijvertje in Ede dacht ik dat het misschien kouder was waardoor ze later boven kwam, maar kennelijk is er toch iets niet goed met haar gegaan. Overlijden van ouderdom is bijna onmogelijk want volgens mij kunnen waterschildpadden ook behoorlijk oud worden dus misschien is deze vijver toch minder geschikt voor haar geweest. Het was niet fijn om haar gisteren te zien drijven want ze zag er niet helemaal "fris" meer uit..... Ik heb haar zeker 10 jaar gehad dus dat was wel verdrietig.

Stil in huis

Vandaag is het laatste kitten van Yossje en Ravi verhuisd. Het was al stil nadat maandag de eerste 2 zusjes verhuisde, dinsdag het derde zusje en nu dan de grote broer. Mensen zijn altijd verbaasd dat ik zeg dat het stil is in huis; alsof er niets is achter gebleven en dat is natuurlijk ook zo; 4 katten en 2 honden geeft ook levendigheid in huis, maar kittens maken het extra jolig......en druk......en vies....... 

Eerste foto; Sarkhan met zijn nieuwe vriendinnetje Ajani

Dit fotomodel is Evita in haar nieuwe thuis. Zij woont samen met een bengaal.


Mijn moeder vroeg deze week nog of ik het niet moeilijk vind om afscheid te nemen na 13 weken, maar mijn antwoord is NEE. 

• Ten eerste weet ik dat ze weer weg gaan op het moment dat ze worden geboren, ik hecht me dus niet aan ze
• Ten tweede nemen ze het hele huis over met alles wat ze uithalen. 

Dat is altijd lachen hoor en we genieten enorm van alle capriolen, het gestoei van de kittens onderling en met- vooral- Iejoor, het knuffelen met ze en de zorg van een moeder poes naar haar kittens. Maar....het is ook weer fijn om wat meer rust te hebben, niet constant planten aarde op te hoeven ruimen omdat de kittens het zo leuk vinden om dat bij de planten uit de potten te halen, niet overal naar beneden gegooide spulletjes op te hoeven ruimen en wat dachten jullie van de katten bakken verschonen; het scheelt nogal of er 4 veel etende, en dus ook veel poepende, kittens weg zijn....

Daarbij laat ik de kittens altijd vol vertrouwen naar hun nieuwe thuis gaan want als ik geen vertrouwen in de mensen zou hebben zou ik ze geen kitten verkopen. En de foto die ik krijg laten het weer zien; de kittens zijn geweldig terecht gekomen en bij allemaal is er een maatje om mee te spelen. Fantastisch toch?! Daar doe ik het voor als fokker.

Derde foto is Prada( in het huisje) met haar nieuwe vriend

Foto 4 is Vayana in haar nieuwe thuis.

Dat betekend ook dat Yossje weer kittenloos is. En nu is er een klein wondertje gebeurt. Van de week was ze me even ontglipt toen ik de deur naar boven nog niet goed dicht had. Ze liep hier beneden rond en ik merkte dat ze helemaal niet boos op Iejoor reageerde. En dus heb ik het gewaagd; Iejoor naar boven te laten bij Yossje en haar zoon. En dat ging gelijk super!! En dat.... is een pak van mijn hart. Ik durf het nog niet te proberen met Pebbles en Bibi maar ik ben nu al blij dat Yossje in ieder geval een maatje heeft. Het geeft me moed dat ze wellicht ook snel weer met de andere dames samen rond kunnen lopen zonder rare agressie van Yossje naar Bibi en Pebbles. Mijn hoop is natuurlijk dat de supralorin die ze heeft gekregen( het hormoonstaafje wat zorgt dat ze voorlopig geen last heeft van haar hormonen) hier een grote rol bij speelt. Wordt vervolgd....

Wachten hoeft niet meer...

Ons nieuwe pupje is geboren. In de nacht van 2 op 3 april is Vega bevallen van 7 pups; 3 teefjes en 4 reutjes. Wij gaan absoluut voor een teefje want we hopen met haar in de toekomst weer een nestje te fokken. Wim heeft dat nog nooit meegemaakt. De vorige nesten waren toen Lex nog leefde.....

Het grappige is dat er wordt gereageerd door

pupkopers van jaren geleden. Zij willen weer op mijn lijstje voor een pup haha. Eerst maar eens gaan kijken bij dit nest, ons meisje uitzoeken en hopen dat ze opgroeit tot een mooi, gezond en lief maatje in huis. Dat is het allerbelangrijkst, fokken is een kadootje!

We genieten nu al van dit nest want de fokker is heel trouw met fiimpjes en foto zodat we meegroeien met de pups. Als ze twee weken zijn mogen we voor het eerst gaan kijken.

Vervolg op.....veel gebeurt...

In dit geval wel iets verrassends......of misschien ook niet.....

Ik heb weer een paard!! En hij heet Caramel. Caramel is een tinker ruin van 9 jaar. Hij komt bij "paard zoekt baas" vandaan. Hij heeft meer dan een half jaar verbleven bij deze stichting nadat hij samen met 2 andere paarden in beslag was genomen. Hij was nog hengst en niet bereden. Dat is hem de afgelopen maanden in de opvang geleerd en ook is hij daar geruind.

Ik kwam Caramel tegen op facebook en viel gelijk voor zijn prachtige kleur. Maar ik wist absoluut niet waar ik hier een een stal zou kunnen vinden. Ik heb dus een oproepje op facebook geplaats in de groep van de koudbloed paarden en daarop kreeg ik een reactie van Mirjam. Zij vertelde dat er een stal is op loopafstand van ons huis. En daar ben ik dus gaan kijken en enthousiast geworden. 

De zondag daarna zijn we bij Caramel gaan kijken in Gronau- net over de grens in Duitsland- en in het echt was Caramel nog leuker. Hij is relaxt, prachtig van kleur, ik mocht hem overal aanraken en hij zit lekker. En dus zijn we een week later met een vrachtwagentje naar Gronau gereden om hem op te halen. Wat een rijkdom om weer een paard te hebben.

Er zijn veel tegenstellingen bij deze ten opzichte van de stal bij Astrid;

• De paarden staan op stal in de winter. Ze kunnen niet op het weiland omdat dat te nat is.
• Dat betekend dus dat Caramel elke dag moet lopen. Longeren, een poos in de paddock, door het dorp lopen met hem....
• Ik moet hier zelf de stal schoonmaken en dus gaan Wim en ik elke dag in de ochtend naar stal om uit te mesten en "op te strooien"( nieuw stro in de stal)  

Caramel is een makkelijk paard om samen te zetten met andere paarden, hij maakt zich niet zo druk en gaat aan de kant als een paard naar hem dreigt. En dus heeft hij al met heel wat paarden samen gestaan. Dat vind ik erg belangrijk voor het sociale contact. Verder lijkt hij erg tevreden op stal. Zijn hoofd lekker naar buiten, heel veel aandacht van mensen die langs lopen- hij heeft een flinke snor en daar wordt veel naar gekeken en zelfs foto's van gemaakt.

Als het weer wat beter is wil ik voor het eerst op hem gaan rijden. Ik heb prachtige spullen van hem gekocht, allemaal in fel groen. Hij zal er dus in ieder geval mooi uitzien. Verder is het uitproberen hoe ik hem het beste kan rijden want hij is erg voorwaarts( snel). Dat is niks voor mij dus we zullen samen naar ontspanning moeten zoeken. Maar daar heb ik de tijd voor dus dat gaat zeker lukken.

Leyka

Bij het bezoek aan de dierenarts in Ede was Leyka ook mee. Haar lopen gaat hard achteruit en ik wilde graag dat een vertrouwde dierenarts naar haar zou kijken. 

Conclusie is dat Leyka last heeft van spierzwakte en dat heeft alles te maken met haar leeftijd( ze wordt in juni 13 jaar en dat is oud voor een Witte herder). De dierenarts was blij te horen dat ik de pijnstillers al had uitgeprobeerd en dus heeft Leyka vanf dat moment elke dag een pijnstiller. Ook heeft ze een steroidenspuit gekregen om te kijken of haar speieren daardoor wat sterker worden.

Ondertussen zijn we 3 weken verder en zeker in het begin zagen we dat ze wat meer kracht kreeg. Ze liep wat harder en rent af en toe een eindje met Jente mee. Maar ook daar raken wij natuurlijk aan gewend en dus valt het toch vooral op hoe moeizaam het lopen gaat. Maar morgen krijgt ze een tweede injectie en wie weet geeft dat nog wat extra kracht. Wat blijft is haar levenslust en dat maakt het de moeite waard om door te gaan met haar. Ze speelt nog steeds leuk met Jente en het is zo leuk om te zien hoe beide dames een manier hebben gevonden waarbij Leyka ligt en Jente afwisselend om Leyka heen loopt of er naast ligt....en dan maar "bekvechten" haha

Voor Leyka hebben we allemaal vloerkleden neer gelegd zodat ze minder uitglijdt. Het is super om te zien hoe ze daar gebruik van maakt. Als ze onderuit is gegleden schuift ze naar het kleed zodat ze makkelijker kan opstaan. Ook zien we haar bewust van kleed op kleed stappen. Ze is gewoon een heel slimme hond met een sterke drang om te genieten van het leven.

Ondertussen zijn we in afgwachting van de Witte herder pup die hopelijk in het Paasweekend wordt geboren. Ontzettend spannend natuurlijk hoeveel er geboren gaan worden, maar vooral of er dan een teefje voor ons bij is.

Hierboven de moeder van het komende nest!

Haar naam is in ieder geval al bedacht; ze gaat Ziva heten!

En dit is de vader van het komende nest!

Veel gebeurt....

Ondertussen is het al weer bijna tijd voor het

volgende dierenarts bezoek voor de kittens. Aanstaande vrijdag krijgen zij hun tweede enting en gezondheidscontrole. De eerste keer was alles goed dus ik ga er vanuit dat nu ook alles weer goed zal zijn. Ze kregen na de eerste enting niet meer last van hun vieze oogjes en de dierenarts vond het ook erg meevallen. Gelukkig geen gekke dingen dus. Maar afgelopen week begonnen alle 4 de kittens toch weer veel viezere oogjes te krijgen.

Ik maakte me dus wel wat zorgen.....maar.....gisteren kreeg ik ineens een idee; ik heb altijd de zelfde kattenbak vulling maar de laatste paar zakken is het veel stoffiger dan voorheen. Zou dat misschien de reden van de vieze oogjes kunnen zijn én van de niezen die ik af en toe hoor?! Natuurlijk gelijk uitgeprobeerd met een ander soort vulling in de kattenbakken en vanmorgen was het verschil al merkbaar!! Eigenlijk voel ik me dan zo dom dat ik daar niet eerder op ben gekomen, maar gelukkig scheelt het gelijk. De kittens zijn na hun tweede enting vrijdag zo goed al klaar om te gaan verhuizen. Ze hebben hun ontwormingen gehad, zijn 2 keer gevaccineerd, de stambomen zijn binnen, paspoortjes voorzien van de code van hun chip, fotoboekjes zijn klaar, de zakken met

kittenbrokjes staan klaar klaar om mee te gaan én ik heb wat leuke speelgoedjes om mee te geven. Het zal een stuk rustiger worden in huis want het viertal zet de hele boel op stelten. Aarde uit de potten van de planten binnen....de spullen op Wim zijn kantoor worden overal heen gesleept en het behang boven moet het ook ontgelden....

Had ik al laten weten hoe het kleine spul heet? Het thema deze keer is een Zweedse crimi. 

• Het Somali poesje heet Aili
• Het Somali katertje heet Jesper
• het Abessijn variant poesje heet Flicka
• het 2e Abessijn variant poesje heet Erin   

Nu hebben de nieuwe mensen van de kittens allemaal een nieuwe naam verzonnen dus de kittens krijgen een andere roepnaam. Aili wordt Vayana, Jesper wordt Sharkan, Flicka wordt Prada en Erin wordt Evi.

Met Yossje hebben we heel wat te stellen gehad de laatste tijd. Een week of 3 geleden heeft Bibi bij Happy gezeten om gedekt te worden. Toen ik haar weer naar binnen haalde zette ik haar- zoals ik gewend was- gewoon neer in de gang maar daar ging het enorm mis. Yossje dacht nergens over na en viel Bibi meteen aan. Een heftig gevecht tussen de twee dames wat ik heb gestopt door mijn vest over ze heen te gooien en Yossje apart boven te zetten. Iedereen totaal van streek dus eerst maar gewacht tot de rust was weer gekeerd. Toen ik een nieuwe poging deed om Yossje weer terug te laten komen draaide ze gelijk weer door, viel Bibi weer aan, maar ook haar eigen kittens. Kortom; Yossje weer gevangen en weer boven gezet. Gelukkig kon ik wel- de volgende dag- de kittens bij haar zetten want daar deed ze gelukkig niet lelijk meer tegen. Ik geloof dat ik nog 1 poging heb gedaan maar het ging gelijk weer fout dus nu wacht ik in ieder geval totdat de kittens weg zijn voordat ik weer een poging durf te doen. Ondertussen is Yossje weer aan de pil want de hormonen speelde zeker een rol bij de eerste aanval op Bibi. Yossje was krols, Bibi natuurlijk ook- en ze rook ook nog naar de kater- én bij Yossje speelde natuurlijk de beschermingsdrang voor haar kittens.

Ik hoop dat ik de groep weer bij elkaar kan krijgen want dit is natuurlijk niet leuk. Nu heeft Yossje haar kittens nog maar ik kan haar niet apart blijven houden als die weg zijn. Ws ga ik het eerst proberen met Iejoor, haar grote vriend en een mannetje... Maar eerst de kittens laten verhuizen.

De tijd vliegt voorbij

De kittens van Yossje zijn vandaag alweer 9 weken. Morgen gaan we naar de dierenarts voor de eerste gezondheidscontrole en de eerste vaccinatie. Ik ga naar mijn vertrouwde dierenarts in Ede want ik heb hier nog geen praktijk gevonden waar ik een groot vertrouwen in heb. En dat vind ik heel belangrijk; zeker bij een eerste dierenarts bezoek van een nest kittens.

Daarbij gaat Leyka ook mee om te kijken wat er nog te doen is aan haar slechte achterhand. Ze zakt steeds meer door haar poten en beide poten "wiebelen" overal heen. Ik ben begonnen met het geven van pijnstilling om te kijken of dat verschil zou maken. En ja, dat doet het. Ze loopt niet beter maar wel sneller en heeft duidelijk meer zin om te spelen. Kennelijk had ze dus toch pijn. Omdat ze dat niet aan kan geven had ik afgelopen week ineens het idee om eens uit te proberen of ze zou reageren. Dit is natuurlijk iets wat ik dan gelijk met de dierenarts kan bespreken morgen. 

Ook gaan beide katers- Happy en Ravi- mee om bloed geprikt te worden. Dat moet regelmatig herhaald worden omdat beide mannen poezen op bezoek krijgen om te dekken.

Zo wordt het rijden naar Ede zeker de moeite waard want ik combineer het bezoek voor een aantal dingen

. Tel daarbij op dat de dierenartsen hier in de buurt een stuk duurder zijn en dan is het die kilomers helemaal waard.

Met de kittens van Yossje gaat het goed. Ze ontwikkelen zich snel en nemen al aardig het huis over. Ze klimmen overal op en in en zijn niet snel bang. Ze trekken zich ook weinig meer aan van Jente en Leyka en dat is mooi om te zien. Wel zijn er 2 van de 4 die een beetje vieze oogjes hebben en wat snotteren en dus is het fijn dat ze morgen goed gecontroleerd worden.

Ook heeft 1 van de poesjes een zeer pootje, wat ze bijna niet durft neer te zetten. Ook daar kan gelijk naar gekeken worden. Ik hoop natuurlijk dat het iets kleins is, maar het maakt het bezoek aan de dierenarts wel spannender. Zoǹ eerste controle is al spannend; zijn alle longetjes en hartjes goed, het katertje zijn balletjes ingedaald en kloppen de gebitjes. Morgen middag heb ik daar zekerheid over en dan kan ik dat ook laten weten aan de kittenkopers.

WINTER

Tjonge, dat was lang geleden, zo`n heerlijk koude en witte winter. Ik heb genoten van de kou en van de prachtige sneeuw. De honden vonden het ook helemaal geweldig, vooral Jente ging helemaal uit haar bol. Springen, rennen, rollen.....en ook Leyka deed dat al is het allemaal iets minder lang en iets rustiger. Het lopen naar de dijk was wel een enorm moeilijke onderneming voor Leyka. Haar achterpoten moeten grip houden om goed vooruit te komen maar ze zat heel geregeld met gespreide achterpoten op haar kont. Dat vond ik wel moeilijk om te zien maar toch ging deze oude dame steeds met plezier mee naar buiten en eenmaal op het grasveld genoot ze heerlijk van de sneeuw.

Het voeren van de beestjes buiten was een groter karwei door het weer. Uitkijken om niet uit te glijden in de tuin( al had Wim wel een hoop sneeuw weg gehaald hoor) en dan die bevroren waterbakken.... Ik ging met een gieter heet water naar buiten om de bakjes te ontdooien en dan weer te vullen. En dat 3x per dag want het was echt ongelofelijk hoe snel het weer bevroor. 

De kippen vonden de sneeuw maar niets, ze bleven lekker in hun binnenhok en daar ontdekte ik dat er 1 kipje mist. Ik was bang voor "diepvrieskip" maar nu de sneeuw weg is gesmolten ben ik nog geen dood kipje tegen gekomen. Misschien toch ten prooi gevallen aan een kat ofzo....? We zullen het nooit weten maar het kipje was al oud...... Afgelopen zondag kwam onze haan Pluk weer tevoorschijn. Kennelijk had hij het gemist om te staan kraaien want hij ging bovenop de schutting luid staan te kraaien. De volgende dag was hij zelfs over de schutting heen gevlogen en liep hij parmantig rond op de dijk. Een buurman kwam aanbellen want die had moeten wachten met zijn auto totdat Pluk hem er langs liet. Daarop kwam hij even waarschuwen dat Pluk er liep. Wim had hem heel snel gevangen en toen heb ik hem gelijk maar even gekortwiekt. Dan blijft hij gewoon in onze tuin, bij zijn vrouwen!

Vanmorgen heb ik lekker de hokken van de konijnen en de kippen weer schoon kunnen maken en dat was wel nodig. Ze zitten nu weer lekker in een schoon bed en dat geeft me altijd een goed gevoel.