Onze kleine Française is hier

Woensdag is ons kleine sorrel Somali poesje uit Frankrijk aangekomen.
Ik was behoorlijk zenuwachtig hoor. Ik had al wel veel contact gehad et Catherine- de fokker- via de chat van Facebook, ze had al veel fotootjes gestuurd via de whatts-app, maar nu zouden we de fokster én het poesje in het echt gaan zien.

Om half 12 kwamen ze aan vanuit Parijs, met de Thalys, op Schiphol station en daar hebben wij ze opgepikt. Het bleek gelijk dat Catherine en wij elkaar goed konden verstaan want, hoewel met een Frans accent, spreekt zij behoorlijk goed Engels( zeker voor een Française) en ik spreek- met een Nederlands accent- aardig goed Engels. Dat was dus geen probleem. En tjonge....wat kan die meid kletsen ;-)

In de auto terug zat ik achterin met het kleine poesje en zij zat ook al op mijn schoot nadat ze voorzichtig uit de tas naar buiten kwam. Wat een dapper meisje!!

Thuis hebben we de honden even in de tuin

gedaan zodat NOES- want dat hebben Lex en ik samen verzonnen als naam- hier lekker kon wennen zonder de drukte van, vooral, Scooby. In Frankrijk was Noes al wel honden gewend, dus dat is wel heel fijn. Dat was later ook te zien want toen zij binnen kwamen hebben we wel even een dikke staart bij Noes gezien maar dat kwam vooral omdat Scooby nogal opdringerig was. Met Max was er zowiezo geen enkel probleem.

Ik heb Suus uit de kattenkamer in de huiskamer gehaald zodat Noes voorzichtig aan onze katten kan wennen. Suus bekeek haar eigenlijk niet eens en het was Noes die een beetje ging snuffelen bij Suus. Dat zag er dus ook veelbelovend uit. Ze heeft gelijk al de hele huiskamer verkent, ze weet waar de kattenbak staat en ze gin ook al een beetje eten. Perfecte introductie dus hier in huis. Het grappig was dat ze voor contact niet meer naar Catherine ging maar bij mij kwam. Voor Catherine wel een beetje zielig- zij gaf zelf ook aan jaloers te zijn- maar natuurlijk wel heel fijn om te zien dat Noes haar plekje al zo snel bij ons vond:-)

Kortom; we zijn ontzettend blij met onze nieuwe huisgenoot Noes

We hebben ook nog konijnen

Het komt eigenlijk nooit voor dat ik een verhaaltje schrijf over onze konijnen; Snow en Blues. Maar het ging niet helemaal lekker met Blues, dus nu komen zij ook eens aan de beurt.

Vorige week ontdekte ik dat het niet lekker ging met Blues. Blues is de blauwe Vlaamse reus voedster van 7 kg. Blues zat stil in een hoekje en we zagen haar maar mondjesmaat eten. Ik heb gekeken of ik wat kon ontdekken maar ik zag niets vreemds aan haar. Behalve dat ze wel magerder was geworden zag ik niet iets van diarree of zo, dus ik heb besloten om het nog even aan te zien.

Later zag Lex ook weer dat ze zich niet goed voelde dus ik ben weer in het hok gekropen om te zien of ik nu wat zou zien. Helaas kon ik ook deze keer niets ontdekken; geen diarree, geen te lange tanden, geen warme oren(koorts). Toen ik haar weer op de grond zette zag ik ineens een grote plek bloed op de grond en dus heb ik haar weer bekeken. Ze bleek een wond onder haar voet te hebben en die bloedde flink. Ws was het weer beschadigd toen ik haar neer zette en dat was eigenlijk heel mooi. Nu had ik een duidelijke aanwijzing.

Ik heb haar mee naar binnen genomen en samen met Lex heb ik haar voet goed gewassen en er daarna wondspray-om het te ontsmetten- en honing zalf op gedaan. Daarna verbonden met een gaasje en verband en goed vast geplakt. We hebben haar in het pension gezet zodat ik haar goed in de gaten kon houden en zodat ze niet door nat gepiest zaagsel zou lopen. In het pension kon ze gewoon op de stenen lopen. Lekker brokjes en hooi erbij en afwachten hoe het met haar zou gaan. En dat werd snel duidelijk.... ze begon rond te huppelen en te eten!

Ze had ws door de pijn niet kunnen eten en dan wordt zo`n konijn natuurlijk snel slap en zielig. De volgende dag hebben we het opnieuw verbonden en haar weer terug gezet bij haar man Snow- witte Vlaamse reus van 9 kg- en die was heel blij dat ze er weer was. Hij heeft zonder Blues bij zich in zijn hok, onrustig rond gelopen. Ze werd duidelijk gemist. 

Blues laat het verband goed zitten, dus dat is prachtig. Vandaag hebben we haar poot opnieuw bekeken en verbonden. De wond is dicht maar nog erg kwetsbaar dus we beschermen het nog even met een verbandje. Ik denk dat we het de volgende keer als we kijken gewoon kunnen laten zoals het is want het ziet er nu al mooi droog en goed helend uit. 

Natuurlijk ben ik ook gaan denken hoe ze aan zo`n wond is gekomen en ik vermoed dat ze is blijven hangen aan het gaas wat aan de onderkant tegen het hout was bevestigd. Dit om het knagen aan het hout te voorkomen toen ze net nieuw in hun hok zaten. Ondertussen doen ze dat niet meer en dus heeft Lex al dat gaas weg gehaald. Nu kunnen ze zich hopelijk niet meer bezeren.