Stil in huis

Vandaag is het laatste kitten van Yossje en Ravi verhuisd. Het was al stil nadat maandag de eerste 2 zusjes verhuisde, dinsdag het derde zusje en nu dan de grote broer. Mensen zijn altijd verbaasd dat ik zeg dat het stil is in huis; alsof er niets is achter gebleven en dat is natuurlijk ook zo; 4 katten en 2 honden geeft ook levendigheid in huis, maar kittens maken het extra jolig......en druk......en vies....... 

Eerste foto; Sarkhan met zijn nieuwe vriendinnetje Ajani

Dit fotomodel is Evita in haar nieuwe thuis. Zij woont samen met een bengaal.


Mijn moeder vroeg deze week nog of ik het niet moeilijk vind om afscheid te nemen na 13 weken, maar mijn antwoord is NEE. 

• Ten eerste weet ik dat ze weer weg gaan op het moment dat ze worden geboren, ik hecht me dus niet aan ze
• Ten tweede nemen ze het hele huis over met alles wat ze uithalen. 

Dat is altijd lachen hoor en we genieten enorm van alle capriolen, het gestoei van de kittens onderling en met- vooral- Iejoor, het knuffelen met ze en de zorg van een moeder poes naar haar kittens. Maar....het is ook weer fijn om wat meer rust te hebben, niet constant planten aarde op te hoeven ruimen omdat de kittens het zo leuk vinden om dat bij de planten uit de potten te halen, niet overal naar beneden gegooide spulletjes op te hoeven ruimen en wat dachten jullie van de katten bakken verschonen; het scheelt nogal of er 4 veel etende, en dus ook veel poepende, kittens weg zijn....

Daarbij laat ik de kittens altijd vol vertrouwen naar hun nieuwe thuis gaan want als ik geen vertrouwen in de mensen zou hebben zou ik ze geen kitten verkopen. En de foto die ik krijg laten het weer zien; de kittens zijn geweldig terecht gekomen en bij allemaal is er een maatje om mee te spelen. Fantastisch toch?! Daar doe ik het voor als fokker.

Derde foto is Prada( in het huisje) met haar nieuwe vriend

Foto 4 is Vayana in haar nieuwe thuis.

Dat betekend ook dat Yossje weer kittenloos is. En nu is er een klein wondertje gebeurt. Van de week was ze me even ontglipt toen ik de deur naar boven nog niet goed dicht had. Ze liep hier beneden rond en ik merkte dat ze helemaal niet boos op Iejoor reageerde. En dus heb ik het gewaagd; Iejoor naar boven te laten bij Yossje en haar zoon. En dat ging gelijk super!! En dat.... is een pak van mijn hart. Ik durf het nog niet te proberen met Pebbles en Bibi maar ik ben nu al blij dat Yossje in ieder geval een maatje heeft. Het geeft me moed dat ze wellicht ook snel weer met de andere dames samen rond kunnen lopen zonder rare agressie van Yossje naar Bibi en Pebbles. Mijn hoop is natuurlijk dat de supralorin die ze heeft gekregen( het hormoonstaafje wat zorgt dat ze voorlopig geen last heeft van haar hormonen) hier een grote rol bij speelt. Wordt vervolgd....

Wachten hoeft niet meer...

Ons nieuwe pupje is geboren. In de nacht van 2 op 3 april is Vega bevallen van 7 pups; 3 teefjes en 4 reutjes. Wij gaan absoluut voor een teefje want we hopen met haar in de toekomst weer een nestje te fokken. Wim heeft dat nog nooit meegemaakt. De vorige nesten waren toen Lex nog leefde.....

Het grappige is dat er wordt gereageerd door

pupkopers van jaren geleden. Zij willen weer op mijn lijstje voor een pup haha. Eerst maar eens gaan kijken bij dit nest, ons meisje uitzoeken en hopen dat ze opgroeit tot een mooi, gezond en lief maatje in huis. Dat is het allerbelangrijkst, fokken is een kadootje!

We genieten nu al van dit nest want de fokker is heel trouw met fiimpjes en foto zodat we meegroeien met de pups. Als ze twee weken zijn mogen we voor het eerst gaan kijken.

Vervolg op.....veel gebeurt...

In dit geval wel iets verrassends......of misschien ook niet.....

Ik heb weer een paard!! En hij heet Caramel. Caramel is een tinker ruin van 9 jaar. Hij komt bij "paard zoekt baas" vandaan. Hij heeft meer dan een half jaar verbleven bij deze stichting nadat hij samen met 2 andere paarden in beslag was genomen. Hij was nog hengst en niet bereden. Dat is hem de afgelopen maanden in de opvang geleerd en ook is hij daar geruind.

Ik kwam Caramel tegen op facebook en viel gelijk voor zijn prachtige kleur. Maar ik wist absoluut niet waar ik hier een een stal zou kunnen vinden. Ik heb dus een oproepje op facebook geplaats in de groep van de koudbloed paarden en daarop kreeg ik een reactie van Mirjam. Zij vertelde dat er een stal is op loopafstand van ons huis. En daar ben ik dus gaan kijken en enthousiast geworden. 

De zondag daarna zijn we bij Caramel gaan kijken in Gronau- net over de grens in Duitsland- en in het echt was Caramel nog leuker. Hij is relaxt, prachtig van kleur, ik mocht hem overal aanraken en hij zit lekker. En dus zijn we een week later met een vrachtwagentje naar Gronau gereden om hem op te halen. Wat een rijkdom om weer een paard te hebben.

Er zijn veel tegenstellingen bij deze ten opzichte van de stal bij Astrid;

• De paarden staan op stal in de winter. Ze kunnen niet op het weiland omdat dat te nat is.
• Dat betekend dus dat Caramel elke dag moet lopen. Longeren, een poos in de paddock, door het dorp lopen met hem....
• Ik moet hier zelf de stal schoonmaken en dus gaan Wim en ik elke dag in de ochtend naar stal om uit te mesten en "op te strooien"( nieuw stro in de stal)  

Caramel is een makkelijk paard om samen te zetten met andere paarden, hij maakt zich niet zo druk en gaat aan de kant als een paard naar hem dreigt. En dus heeft hij al met heel wat paarden samen gestaan. Dat vind ik erg belangrijk voor het sociale contact. Verder lijkt hij erg tevreden op stal. Zijn hoofd lekker naar buiten, heel veel aandacht van mensen die langs lopen- hij heeft een flinke snor en daar wordt veel naar gekeken en zelfs foto's van gemaakt.

Als het weer wat beter is wil ik voor het eerst op hem gaan rijden. Ik heb prachtige spullen van hem gekocht, allemaal in fel groen. Hij zal er dus in ieder geval mooi uitzien. Verder is het uitproberen hoe ik hem het beste kan rijden want hij is erg voorwaarts( snel). Dat is niks voor mij dus we zullen samen naar ontspanning moeten zoeken. Maar daar heb ik de tijd voor dus dat gaat zeker lukken.

Leyka

Bij het bezoek aan de dierenarts in Ede was Leyka ook mee. Haar lopen gaat hard achteruit en ik wilde graag dat een vertrouwde dierenarts naar haar zou kijken. 

Conclusie is dat Leyka last heeft van spierzwakte en dat heeft alles te maken met haar leeftijd( ze wordt in juni 13 jaar en dat is oud voor een Witte herder). De dierenarts was blij te horen dat ik de pijnstillers al had uitgeprobeerd en dus heeft Leyka vanf dat moment elke dag een pijnstiller. Ook heeft ze een steroidenspuit gekregen om te kijken of haar speieren daardoor wat sterker worden.

Ondertussen zijn we 3 weken verder en zeker in het begin zagen we dat ze wat meer kracht kreeg. Ze liep wat harder en rent af en toe een eindje met Jente mee. Maar ook daar raken wij natuurlijk aan gewend en dus valt het toch vooral op hoe moeizaam het lopen gaat. Maar morgen krijgt ze een tweede injectie en wie weet geeft dat nog wat extra kracht. Wat blijft is haar levenslust en dat maakt het de moeite waard om door te gaan met haar. Ze speelt nog steeds leuk met Jente en het is zo leuk om te zien hoe beide dames een manier hebben gevonden waarbij Leyka ligt en Jente afwisselend om Leyka heen loopt of er naast ligt....en dan maar "bekvechten" haha

Voor Leyka hebben we allemaal vloerkleden neer gelegd zodat ze minder uitglijdt. Het is super om te zien hoe ze daar gebruik van maakt. Als ze onderuit is gegleden schuift ze naar het kleed zodat ze makkelijker kan opstaan. Ook zien we haar bewust van kleed op kleed stappen. Ze is gewoon een heel slimme hond met een sterke drang om te genieten van het leven.

Ondertussen zijn we in afgwachting van de Witte herder pup die hopelijk in het Paasweekend wordt geboren. Ontzettend spannend natuurlijk hoeveel er geboren gaan worden, maar vooral of er dan een teefje voor ons bij is.

Hierboven de moeder van het komende nest!

Haar naam is in ieder geval al bedacht; ze gaat Ziva heten!

En dit is de vader van het komende nest!