Somali kittens

Er is heel wat te vertellen over Somali kittens.
Eerst Fynn. Hij groeit als kool. Tjonge wat wordt hij al groot en hij is nog maar 5 maanden. ik ben erg benieuwd waar het op uit gaat komen want als hij nog een poosje door groeit dan is hij de grootste kat die wij ooit hebben gehad:-)
Fynn vermaakt zich heel goed met Baki, Asmara en Kiridh en zal ze vast heel erg gan midden als ze vanaf volgende week gaan verhuizen. Ze hebben zoveel lol met elkaar.

Baki- hij gaat Darwin heten-, Asmara- zij gaat Noa heten- en Kiridh zijn morgen alweer 11 weken en dus zijn ze volgende week toe aan hun 2e enting en als dat goed verloopt mogen ze een paar dagen daarna gaan verhuizen. Erg spannend natuurlijk hoe ze het zullen gaan hebben in hun nieuwe huizen, maar ik heb er natuurlijk vertrouwen in want anders zou ik ze niet laten gaan. Het zal wel ontzettend stik worden in huis want samen met Fynn zet dit drietal flink de boel op stelten. De gordijnen zien er niet meer uit en zelf zitten de drukteschoppers ook onder de korstjes van alle stoeipartijen.

En dan Flo. Op 7 september is ze geboren, ons nieuwe fawnkleurige Somali meisje Faithflo. Wij gaan haar Flo noemen, maar op haar stamboom komt te staan Faithflo van het Gildenhuys. Ze komt dus van dezelfde cattery als waar Fynn vandaan komt. Nu maar hopen dat ze net zo leuk en aanhankelijk zal zijn als Fynn want dan zit het helemaal goed. Flo is een dochter van Whisper- het zusje van Tess- en zo krijgen we dus een nichtje van Tess in huis. Flo heeft dezelfde vader als Baki, Asmara en Kiridh en daar ben ik blij mee. Het is een mooie lijn om mee verder te gaan en Flo brengt het derde kleurtje in huis. We missen dan alleen nog sorrel in huis en ik hoop dat we zelf een keer een leuk sorrel meisje in een nest krijgen at we kunnen gaan houden als vierde kleurtje. Maar dat is toekomst muziek. Eerst maar eens zorgen voor dit leuke g(t)roepje en daarna zien we wel weer.

Beetje laat.....

Beetje laat ja! Het is alweer zondag en ik heb nog niet eens geschreven over de "Kernhemdag" van vorige week zondag. Even niets van gekomen door allerlei redenen, maar ik kan wel vertellen dat het niet was omdat het niet leuk zou zijn geweest, want...het was weer super. Wat minder honden dan we gewend zijn, maar de mensen die er waren hadden er zin in en ook de honden hebben heerlijk genoten, met elkaar gespeeld, gerent en af en toe even gesnauw:-)
Het weer was wat minder dan we gewend zijn en dus hadden we nog mee spullen mee dan anders want ook 2 party tenten waren onderdeel van onze "uitrusting". Maar we zijn begonnen met lekker weer, dus 1 party tent opgezet, tafel er onder en alle spullen er op. Grote thermoskannen met koffie, thee water en omdat ik jarig was; taart en tegen de trek; krentenbollen. Ik moet er echt aan denken om dan zelf ook wat te drinken want met al dat geklets vergeet ik dat bijna. Zo leuk om iedereen weer te zien, bij te kletsen, de honden te bewonderen en al die enthousiaste verhalen te horen. Dat is wat je wilt als fokker, mensen blij maken met de hond die bij ons is geboren en ons idee is dat dit heel goed is gelukt:-)
We hebben één enorme bui op onze kop gehad, compleet met hagel. Lex was net wandelen met de meeste mensen en Marja, Bea en ik waren achter gebleven bij de spullen. Met`z`n drieën aan de partytent gehangen vanwege de wind, maar dat mocht niet baten. De partytent is weg gevlogen met gebroken poten. Gelukkig was het echt een bui en toen het droog was werd begon het zonnetje weer te schijnen en zijn de meeste mensen gewoon weer opgedroogd.
Ook Rana was- ondanks haar klachten- gewoon mee naar de hei en zij heeft genoten. Ze was niet te stoppen in haar drang om lekker mee te rennen en te spelen en wij hadden ook zoiets dat we liever wilde dat ze zou genieten dan dat we haar vast hadden moeten leggen, of nog erger, thuis hadden moeten laten. `s Avonds zag het lopen van Rana er erbarmelijk uit en dus zag ik het inslapen weer een stuk dichterbij komen....Tot onze verbazing liep ze maandag ochtend, na een nacht rust in haar geleende Biabed, weer een stuk beter en was de levenslust duidelijk aanwezig:-)
Het biabed hebben we geleend omdat zo`n bed een heel goede ligondersteuning geeft en de druk verdeeld over het lichaam. Dat het lekker ligt blijkt wel uit het feit dat Keli er iedere keer in wil gaan liggen en ook de poezen vinden het duidelijk lekker. Ik vind ze geregeld in "het bed". Nu dus zelf een Biabed besteld want na Rana hebben we Keli en Max ook nog die er gebruik van kunnen gaan maken, dus het lijkt ons een goeie investering. Rana heeft vanaf vorig weekend ook veel meer pijnstillers en dit doet haar duidelijk goed. Ik zag haar deze week zelfs Keli en Max uitdagen om te stoeien! Zo lang Rana nog zoveel zin in het leven heeft, en ze duidelijk minder/geen pijn heeft, mag ze natuurlijk lekker blijven genieten en genieten wij van elke dag die ze erbij krijgt.

Met de kittens op pad

Op pad naar de dierenarts. De kittens zijn morgen 9 weken en dus is het tijd voor de eerste enting. Over drie weken volgt de tweede enting en dan zijn de kittens voor het komende jaar beschermd. Ook wordt er bij deze eerste enting gelijk een uitgebreid lichamelijk onderziek gedaan. Er wordt naar het hartje en de longen geluisterd, bij het katertje gevoeld of de balletjes in zijn gedaald, oortjes en oogjes bekeken en gevoeld of er geen navelbruekje is.
Alle drie de kittens zijn helemaal goed gekeurd:-)
Tegelijkertijd met de enting laat ik de kittens chippen. Bij raskittens is dat nog steeds niet verplicht, maar ik vind het zo`n mooi hulpmiddel bij de indentificatie van de kittens( en ander dieren. We hebben onze pups- verplicht- altijd laten chippen, onze eigen honden zijn gechipt en Dublin- ons paard- ook)dat ik hier geen kittens laat vertrekken zonder chip.
Asmara, Kiridh en Baki hebben alles glansrijk doorstaan. Bij Kiridh moest een tweede keer geprikt worden want de chip kwam weer naar buiten, maar zelfs de tweede keer gaf ze geen kik.
Vanaf nu nog 4 weekjes en dan gaan de kittens alweer verhuizen. Wat gaat de tijd toch snel. Als je er voor staat denk je dat 13 weken heel erg lang duurt en als ik nu terug kijk zijn die 9 weken wel heel erg snel gegaan.

Voor Kiridh is ook al belangstelling, dus dat gaat snel. Ik hoop dat dit door gaat want het klinkt goed. Deze mensen hebben al jaren Abessijnen en nu er één dood is gegaan zijn ze op zoek naar een nieuw maatje voor hun overgebleven Abessijn. Het is zo belangrijk om een goed gevoel te hebben bij de mensen waar een kitten heen gaat. Natuurlijk wil je als fokker dat elk kitten het goed krijgt en als dat dan ook zo blijkt te zijn laat ik de kittens met een gerust hart los.

Kitten plezier

De kittens zijn geweldig:-) Ze spelen, ravotten, onderzoeken en worden steeds ondernemender. De trap op en af is een kleinigheid en soms kom je zomaar ergens een kitten tegen. Afgelopen zaterdag was Kiridh spontaan de trap afgewandeld en klom ze op mijn schoot om te gaan slapen. We waren aan het ontbijten en dat doen we op zaterdag altijd uitgebreid. Ze heeft daardoor een hele poos kunnen slapen op mijn schoot. Wat een schatje!Ze maakte het met deze actie ook wel een beetje moeilijk voor me, want we hebben besloten om Kiridh ook te verkopen. Bij Jacqueline- van cattery "van het Gildenhuys", waar Fynn ook vandaan komt- zijn op 7 september kittens geboren en daarvan wilden wij graag een sorrel meisje. Helaas is er geen sorrel meisje geboren, maar wel een fawn poesje. Nu hebben we dat fawn poesje besproken. Dit fawn meisje, wat Flo zal gaan heten, is een nichtje van Tess want de moeder van Flo is de tegelijkertijd met Tess uit Engeland gekomen, sorrel poes, Whisper. Als Flo hier komt wonen betekend dat, dat we dan 3 kleurtjes in huis hebben; Tess- wildkleur, Fynn- blauw en Flo- fawn. Het zou dan heel leuk zijn om ook nog sorrel in huis hebben om ons klaverblad van kleurtjes compleet te maken. De kans dat er een keer een sorrel meisje wordt geboren hier in huis is zeker aanwezig, dus gaan we wachten totdat dit een keer gebeurt en dan mag dat poesje ook blijven.Dit is natuurlijk ook een heel leuk vooruitzicht, al zal het afscheid van Kiridh wel even moeilijk zijn. Ik hoop dat er mensen komen waar ik helemaal blij mee ben en dan laat ik haar vast met vertrouwen vertrekken:-)De foto`s laten denk ik ook duidelijk zien hoe leuk de kittens al zijn geworden.

Veel te vertellen

Er gebeurt nog steeds van alles hier. Ik zal even een soort vervolg schrijven op het vorige verhaaltje want misschien zijn jullie wel benieuwd hoe het ervoor staat met Dublin en Rana.

Dublin heeft na zijn operatie 5 dagen op stal gestaan. Op de maandag( nadat hij de dinsdag daarvoor geholpen was) mocht hij weer in de wei. En natuurlijk.....gelijk rennen. Na zoveel dagen op stal te hebben gestaan- met zijn maatje Billy naast hem als gezelschap- is het natuurlijk heerlijk om weer eens echt lekker de beentjes te kunnen strekken. Helaas is de wond door deze actie wel open gescheurd, maar omdat we al heel wat dagen verder zijn levert dat geen probleem op. Het groeit nu netjes van binnenuit dicht. Dat zal wat langer duren dan als het gehecht was gebleven en het litteken zal lelijker zijn, maar ach, als dat alles is..... Hij is in ieder geval een heel gezond paard want zijn herstel verloopt heel erg goed. Gelukkig:-)

Met Rana gaat het ook nog steeds best goed. Ze gaat gewoon weer mee naar de hei of bos met Keli en Max en natuurlijk loopt ze dan niet helemaal soepel en gelijkmatig, maar ze heeft wel duidelijk plezier. Ze gaat af en toe zelfs even stoeien met Max en dat hebben we heel lang niet gezien. Ook kwam ze vorige week met het touw bij Bas aandragen om te spelen met Hem!!! Kennelijk had ze toch al wel langer pijn en nu ze pijnstillers heeft voelt ze zich duidelijk beter. Natuurlijk komt het met die heupen niet meer goed, maar zolang ze zo mee kan en ze heeft plezier...is elke dag dat ze er is een kadootje. Mocht het gaan verslechteren dan gaan we opnieuw bekijken wat we voor haar willen, maar dan weten we in ieder geval dat we alles voor haar hebben gedaan wat er mogelijk is. Ik weet van mezelf dat ik er dan vrede mee heb. Rana is niet de eerste hond die ik zal moeten laten inslapen- Dingo en Chiko gingen haar voor- en daarvan heb ik geleerd dat het heel verdrietig is- je gaat je hond natuurlijk missen- maar dat ik het dan wel met een goed gevoel kan afsluiten. Ook Dingo en Chiko komen nog steeds af en toe ter sprake en dat zijn mooie herinneringen waardoor ze altijd een beetje bij je blijven.
Wat wel anders is met Rana dan met Dingo en Chiko is dat we Rana van pup af aan hebben en zowel Dingo en Chiko heb ik maar 2 jaar gehad. Beide dames kwamen volwassen bij mij in huis. Eerst Dingo- zij was toen 9- en daarna Chiko- zij was toen 11. Dan hou je van af het begin rekening met het feit dat het oudere honden zijn waar je misschien wel weer snel afscheid van moet nemen. Rana hebben we al vanaf 8 weken in huis en ze is nu 10,5jr. oud, dus ze maakt een groot deel van het leven van Lex en mij al mee.
Lex en ik woonden nog niet samen toen we Rana samen hebben gekocht. Ze kwam in april 2001 en we zijn in juli van dat jaar samen gaan wonen. Ze woonde in het begin bij mij en als we naar Lex gingen dan ging ze natuurlijk mee. Alle spulletjes werden iedere keer heen en weer mee genomen en zo wende ze aan beide huizen. In juni hebben we ons gezamenlijke huis gekocht en toen was ze al zo gewend dat ze op mijn flatje bleef- in de bench- als ik hier ging klussen. Ik kluste max. 4 uurtjes en dat ging buiten gewoon goed. Zo werd Rana het begin van onze gezamenlijke dierenliefde en de liefde voor de Zwitserse Witte herder is ook ontstaan door het hebben van Rana. Wat er allemaal nog is gevolgd op het gebied van Witte herders mag bij jullie bekend zijn:-)