Speciaal voor Iris; over de honden

Maar ik moet je wel eerlijk vertellen Iris; ik ben drukker geweest met kletsen met jou dan op de honden letten....

Afgelopen dinsdag was het eindelijk zover dat een afspraak met Iris en haar witte herder Roef door kon gaan. We hadden al heel wat pogingen gedaan om weer eens samen te wandelen maar steeds was er iets waardoor het niet door kon gaan. Nu dus wel.
Ik in mijn autootje, met twee honden achterin, naar Arnhem, naar een plek waar we al vaker samen hebben gewandeld. Een mooi bos, met water om te zwemmen en heerlijk om te wandelen.

Toen ik aan gekomen was zou ik de honden uit de auto laten...staat er in eens een witte herder naast me....Ik dacht even dat Max of Keli al uit de auto was, maar dat kon natuurlijk niet. Nee hoor, het was Roef en hij kende mij duidelijk nog. Hij was echt enthousiast om mij te zien. Max en Keli dus snel uit het autootje gelaten en zij kenden elkaar duidelijk ook nog. Wat een gemakkelijke -her-kennismaking. Niets geen gegrauw of gesnauw. Zelfs niet van Keli die altijd haar aan kinderen wil laten zien dat zij de leiding heeft. En ook Max had totaal niet de behoefte te laten zien dat hij de grote broer was; nee hoor, Roef werd gewoon geaccepteerd en het drietal ging met ons mee het bos in alsof ze elkaar vorige week nog hadden gezien. Nou dat was absoluut niet zo; Iris en ik rekende uit dat het minimaal 2 jaar geleden was....

Het watertje ligt vrij vooraan in het bos en voordat ik het wist was Max al in het water, Roef er achteraan en Keli voorzichtig met alleen haar voeten erin. We konden niet echt stokken gooien want het was bij de vijver zo modderig dat we ons daar maar niet aan hebben gewaagd. Ik had even de tas op de grond gezet en die zat gelijk onder de modder en mijn blote benen waren gelijk vies omdat Keli, Max en Roef steeds langs ons heen liepen. Dat had ik al voorzien en dus had ik een korte broek aan ha ha

Nadat de honden zich lekker hadden vermaakt bij het water hebben we nog een stuk met ze gelopen, al pratend natuurlijk. Maar je hoeft de honden ook eigenlijk niet in de gaten te houden, zij volgen ons wel. Aan Keli was snel te merken dat dit een zware wandeling was want zij liep snel achter ons, al heb ik me er ook over verbaasd hoe enthousiast ze nog mee doet met Max en Roef.

Iris en ik hebben ons daarna geïnstalleerd op een bankje met de meegenomen thee en stroopwafels en Max en Roef hebben nog een poosje geprobeerd de honden die langs kwamen te imponeren. Roef blaft anders nooit en gaat alleen maar op honden af om te spelen, maar- zoals we ook kennen van Buddy, als ik met Nelleke wandel- Roef wilde nu ook wel indruk op andere honden maken- samen met zijn grote broer :-)

Na twee en half uur, terug bij de auto, was Keli zo moe dat ik haar moest helpen bij het springen in het autootje. Ik heb de rest van de dag ook weinig van haar gezien want ze heeft steeds geslapen. De volgende dag kon ik wel zien dat ze stijf was van alle inspanning van de dag ervoor, dus toen ben ik naar de hei geweest voor een niet te lange ronden, maar ook om de spiertjes even in beweging te brengen. anders zou de spierpijn alleen maar erger zijn( net als die van mij trouwens....)

Ook de foto`s die ik heb gemaakt zijn niet echt geweldig, maar dat komt door al dat gepraat samen ;-)