Positief nieuws

 Als je mijn laatste blogs leest zou je bijna denken dat we spijt moeten hebben van de verhuizing. Maar dat is absoluut niet aan de orde hoor. We hebben een prachtig huis maar waar we vooral voor zijn gevallen is de tuin. Die is groot, groen en practisch.

In Ede hadden we een klein vijvertje in de tuin en daar woonde eerst 2 schildpadden en later 1. Die schildpad moest natuurlijk ook mee met de verhuizing en we hadden geluk; in de tuin is een grote vijver. Deze vijver is minstens 10x zo groot als de vijver in Ede en dus is dat perfect voor Loes de schildpad. Ze heeft ook "huisgenoten" in de vorm van een hele school vissen die we bij het huis kado hebben gekregen. Loes was al bezig om zich in te graven voor de winter en dus heb ik haar zo snel mogelijk uit de vijver in Ede gevist en haar hier in de vijver gezet. Ze heeft ook nog lekker liggen zonnen want het was onverwacht mooi weer tijdens het klussen hier en dus zaten wij lekker in de tuin in de zon en Loes- in haar nieuwe thuis- ook. 

De vorige bewoners van dit huis hadden ook schildpadden en dus is er zelfs een loopplankje voor Loes om op de kant te kunnen klimmen.

Ongeveer een maand na onze verhuizing leek het alsof de vijver lek was. Ik zag het waterpeil zakken en dat was niet alleen verdamping. Help, de vijver is lek. En dan moet je gelijk wat. We hebben nieuw zeil gehaald en toen zijn we begonnen met het leeg laten lopen en het vangen van de vissen. Ik had het idee dat er wel wat overbevolking vissen was en dat klopte ook wel aardig toen we ze allemaal gevangen hadden. Ongeveer 60 grote en kleine vissen hebben we uit de vijver gehaald. Wat een karwei om al het water uit de vijver te krijgen en het nieuwe zeil er in te leggen. Maar Wim en ik zijn er in geslaagd en dus konden we daarna het water er weer in katen lopen en de vissen er weer in.

Wel een stuk minder vissen want ik had op de " weggeefhoek Hoekse Waard" een advertentie gezet dat we gratis af te halen vijvervissen hadden. Daar kwam `s middags gelijk een reactie op en die man heeft ongeveer 25 vissen mee genomen want hij had een zeer grote vijver gemaakt in zijn tuin en onze vissen zijn daar de eerste bewoners geworden.

Het leek dus aardig opgelost met de vijver totdat ik zag dat de vijver weer leeg liep. Wat was dat....het nieuwe zeil kon echt niet ook al lek zijn?! Wim is dus verder gaan zoeken en toen bleek het filter te lekken..... Al dat werk met het nieuwe zeil dus helemaal voor niets gedaan. Dat hebben we er weer uit gehaald want het afwerken van de vijver mét het nieuwe zeil zou meer werk zijn dan het nieuwe zeil er uit halen.

Afijn; de vijver heeft een groye schoonmaakbeurt gehad, de vissen bevolking is uitgedund en een lelijke plant is verwijderd uit de vijver. Het is nu ongelofelijk helder in de vijver en dus kunnen we alle vissen zien "staan" in het water( winterrust) en de schildpad zit verstopt onder een dakpan onder in de vijver. Ach....het kan maar gebeurt zijn, toch? ;-)

Nog een consequentie van het verhuizen...

 Het is moeilijk om te bedenken wat ik wil delen op mijn blog. Ga ik over ons nieuwe leven met de dieren,in `s-Gravendeel vertellen of vertel ik over de paarden.

Omdat de paarden nog bij Ede horen- dit is al een kleine aanwijzing- toch eerst daarover.

Toen het plan om te verhuizen concreet werd kwam er natuurlijk een grote beslissing bij; waar gaan de paarden naar toe... Waar vinden we een plekje waar we ons net zo op ons gemak voelen als bij Astrid en Mario op stal... Dat zou nog een ding worden.

Ik ben gaan kijken waar er in de buurt van `s-Gravendeel ruiter routes liggen en dan kwamen we uit bij Dordrecht, in de buurt van de Biesbosch. Wim en ik zijn gaan kijken bij een pensionstal en daar kregen we een uitgebrreide rondleiding. We waren tervreden over wat we zagen totdat we hoorden dat de paarden daar de hele winter binnen moeten staan omdat het weiland zo nat wordt. De paarden zouden dat dan helemaal kapot trappen. En daar ben ik van geschrokken. Lizzy en Fleur zijn allebei robuuste paarden die graag buiten zijn. Lizzy is in Ierland zelfs gewoon buiten geboren in de kudde en heeft haar eerste levensjaren dus dag en nacht buiten geleefd.

De boxen waar de dames in zouden komen te staan waren 3 x 3m en dat zou wel erg klein zijn voor Fleur haar grote lijf, in combinatie met de hele dag binnen staan. We konden ze dan wel elke dag in de stapmolen laten zetten om aan hun beweging te komen. 

Dit idee is bij mij hard aangekomen en ik zag dit echt niet zitten voor onze dames. Ze waren het zo goed gewend; de hele dag buiten staan, lekker in de groep en dan ineens binnen staan in hun eigen box.....ik kon het niet over mijn hart verkrijgen. Tel daarbij op dat mijn energie nivo erg laag was en ik het al zag gebeuren dat ik na de verhuizing in zou storten en wellicht maanden niet zou gaan rijden op Lizzy. Dat soort perides heb ik al vaker gehad, maar dan wist ik zeker dat Lizzy het goed had op stal. En dus....hebben Wim en ik samen besloten om te paarden te verkopen.......

Lang verhaal kort; Astrid en Mario hebben Lizzy en Fleur van ons over genomen. Lizzy is ondertussen verkocht naar een heel goed thuis met veel aandacht en onbeperkt in de wei lopen. En Fleur is gebleven als paard voor Astrid!! En....Fleur is ook al gedekt door een parchtige bonte hengst en verwacht dus een veulentje in 2021.

Wat ik heb onderschat is het verdriet wat ik heb om Lizzy. Tjonge wat mis ik haar. Hier in het dorp loopt een bonte tinker die erg lijkt op Lizzy en ik vind het moeilijk om dat te zien. Dat doet pijn :-( Ik vraag me nog steeds af of ik de beslissing niet te snel heb genomen maar daar is niets meer aan te doen. Ik hoop dat het verdriet slijt en dat ik- na de corona tijd- een leuke manege of stal kan vinden waar ik weer 1x per week kan gaan paardrijden. Ik hoef geen eigen paard meer, maar zou wel graag weer gaan rijden want dat mis ik ook echt.

Ik hoop dat mijn volgende verhaaltjes vrolijker worden want nu zit ik hier weer met de tranen in mijn ogen.

Verdrietig om Kytah

In mijn blog van begin dit jaar las ik nog dat het best goed ging met Kytah. Ze werd socialer en haar leven was kwalitatief goed genoeg om heel tevreden te kunnen zijn. 

Dat is in de loop van 2020 verandert. Kytah is 2x weg gelopen in het bos. De eerste keer was ze al thuis toen wij terug bij huis kwamen, na een hele poos zoeken. Kytah leek daardoor een "boost" te hebben gekregen en was daarna zekerder.

Een paar maanden daarna- ik denk in mei/juni- is Kytah nog een keer weg gelopen in het bos. Wim kon haar nergens meer vinden en hoopte natuurlijk dat ze weer thuis zou zijn. Dat gebeurde niet en omdat het donker werd konden we ook niets meer doen. De volgende ochtend is Wim weer naar het bos gegaan terwijl ik Amivedi heb ingelicht. Ik denk dat er een uurtje later een berichtje kwam dat Kytah was gevonden; in een tuin, niet eens zo ver bij ons huis vandaan. De bewoner had haar onder een struik zien liggen en zijn vrouw had een dekentje over haar heen gelegd. Toen ik dat hoorde was ik ontzettend bang dat ze gewond zou zijn want een vreemde die zo dicht bij haar kon komen dat ze een dekentje over haar heen kon leggen....dat klopte niet.

Toen we bij het huis aankwamen lag Kytah daar roerloos, maar niet gewond. Ze was verstijfd van angst. Ik heb haar opgetild en in de auto gezet en toen leek ze al te "ontdooien".  

Iemand van de "zoekgroep Zuid-Veluwe" vroeg ons waar Kytah vandaan kwam. "Uit Roemenië". Hij vertelde dat de honden die opgevangen worden in Nederland vanuit Roemenië naar huis lopen als ze weg lopen. De hondjes vanuit bijv. Griekenland lopen juist verder weg het bos in....... Kytah is de weg kwijt geraakt omdat Wim de auto ergens anders moest parkeren dan normaal omdat er werkzaamheden waren aan het pad in het bos waar hij normaal altijd liep. Dat zal de reden zijn geweest dat Kytah verdwaald is geraakt want ze was eigenlijk best dicht bij huis.

Na deze ervaring is het bergafwaarts gegaan met Kytah. Zo erg dat ze zelfs niet meer durfde te plassen/poepen in de tuin. Bij elk geluidje schrok ze op en als ze ergens wilde gaan zitten om te "ontlasten", kwam ze weer overeind als ze maar dacht dat ze iets hoorde. Ook de verhouding met Jente veranderde. Ze konden nog steeds goed samen spelen maar we zagen dat er steeds vaker een soort van agressie over Kytah kwam. Draaide het spelen ineens om in iets wat niet klopte. Kytah stopte wel gelijk als we een brul gaven maar het gaf ons geen vertrouwen.

In augustus hebben we besloten dat het leven van Kytah niet meer "hondwaardig" was. Altijd zo in angst leven, zelfs de tuin niet meer in durven en niet meer kunnen genieten van het spelen met Jente......en dat in combinatie met de komende verhuizing. We hadden er geen vertrouwen in dat Kytah de verhuizing zou kunnen bolwerken. We wilden haar dat niet aandoen en gelukkig kon de dierenartsen praktijk zich daarin vinden. Zij wisten wat ik allemaal had gedaan voor Kytah en samen hebben we geconcludeerd dat het trauma van Kytah te groot was om haar een gelukkig leven te geven. Na 2 jaar een plekje te hebben gegeven aan Kytah "moest" ik haar nu laten gaan. Ze is zo "ontspannen" als mogelijk was ingeslapen......

Terwijl ik dit opschrijf moet ik er weer om huilen; verdrietig maar wel met de overtuiging dat ik het goed heb gedaan voor Kytah.

Vanaf het moment dat Kytah niet meer in huis was, is Jente verandert. Ze werd veel meer ontspannen en rustig. Voor ons nog een aanwijzing dat we de goede beslissing hadden genomen. Kennelijk voelde Jente de angst van Kytah aan én ze moest altijd op haar hoede zijn wanneer Kytah om zou draaien tijdens het spelen. Jente heeft niet lopen zoeken naar Kytah want ze was erbij toen Kytah is ingeslapen. Ook zij heeft dus afscheid kunnen nemen.

Eindelijk......

Ondertussen zijn we maanden verder en wat is er veel verandert. Ik moest zelf ook even terug lezen wat het laatste was wat ik had gedeeld. Ik lees daar over onze pup Jente en zij is nu een "volwassen" hond van anderhalf.

Helaas is niet alles met Jente gegaan zoals we hadden gehoopt. Het idee was dat we met haar misschien een keer een nestje zouden fokken. Daar is bruut een streep door getrokken want Jente heeft HD. Dat is een afwijking in de heupen en daar wil je zeker niet mee door fokken. 

Het viel mij al een poos op dat ze raar liep met haar achterkant. Ik heb veel pups op zien groeien en dit kwam me niet bekend voor. Toen ze 11 maanden was hebben we röntgenfoto`s laten maken en daarop was de afwijking duidelijk te zien. Wat een teleurstelling, maar vooral.....zorgen! Hoe lang zal Jente pijn vrij kunnen spelen en rennen. De specialist die de foto heeft gemaakt schat dat Jente rond haar 5e jaar aan de pijnstillers zal moeten. Wim en ik hebben wel besloten dat Jente moet kunnen rennen en spelen als een jonge hond en als dat betekend dat ze "harder slijt" dan nemen we dat op de koop toe. Liever een korter leven mét kwaliteit dan een langer leven met beperkingen in het spelen.

En dat rennen en spelen neemt de laatste tijd een grote plaats in, in Jente`s leven. We zijn in september verhuisd naar `s-Gravendeel( in Zuid-Holland) en we wonen daar vlak naast de dijk waar het uitrengebied is. En dat rennen dat gaat Jente goed af. Ze loopt nu bij elke wandeling lekker los op de dijk en ze heeft daar al heel wat speciale vrienden waar ze het ontzettend goed mee kan vinden. Maar ook als er geen andere honden zijn dan rent ze de dijk op en af, jaagt ze eendjes op en heel af en toe springt ze in het water van de Kil. 

Helaas is Kytah niet met ons mee verhuisd naar `s-Gravendeel( daarover in een volgend blog meer) en dus is de bedoeling dat we volgend jaar weer een maatje krijgen voor Jente en dat zal een witte herder teefje zijn. Mijn grote liefde ligt nog steeds bij de Zwitserse Witte herder en omdat Jente vooral Wim zijn hond is zal de nieuwe pup hopelijk mijn maatje worden. En....het wordt een teefje omdat Wim het ook heel graag mee wil maken; een nest van dichtbij van een eigen hond in ons eigen huis!