dinsdag 27 december 2011

Vuurwerk...

...wat een ellende...Midden in de nacht harde knallen en een hond die bijna tegen het plafond springt en dan de deur eruit probeert te springen. Max is zo bang voor vuurwerk dat is echt heel zielig. Ik heb wel pilletjes voor hem om het enigzins te onderdrukken maar daar ben ik nog niet enthousiast over. Misschien dat het wel wat werkt- was het zonder nog erger- maar hij is nog steeds bang. Als wij in de buurt zijn dan komt hij bij ons steun zoeken. We reageren dan niet omdat je de angst anders zou versterken, maar hij mag wel tegen ons aan komen staan natuurlijk. Dan kan hij het nog wel uithouden, maar als we eenmaal naar bed zijn dan gaat het minder. Ik denk dat ik voor Ouderjaarsnacht toch maar diazepam ga halen bij de dierenarts want anders is het niet te doen voor hem.Max is nu ruim 4 jaar en de eerste twee jaar ging het prima met hem, helemaal niet bang. We hebben het idee dat er vuurwerk voor onze voordeur is gegooid toen de honden in de gang waren want hij associeert het enge gevoel bij de gang. Vorig jaar zijn we naar Drenthe geweest om het knallen te ontvluchten maar daar hadden we dit jaar niet zo veel zin in. Zo`n weekje Drenthe met feestdagen is behoorlijk duur en dus hebben we besloten om gewoon thuis te blijven en te zien hoe het gaat. Ik ben de hele week( tot Oudejaarsdag) vrij en Lex is met Oud en Nieuw thuis, dus dat scheelt wel heel veel voor Max. Stilletjes hoop ik dat het lekker hard regent met Oudejaar want dan is het snel klaar met het geknal, maar dat zou wel weer jammer zijn voor iedereen die wil genieten van het vuurwerk. Als iedereen nou eens alleen siervuurwerk zou gaan kopen, dat zou een hoop schelen, maar dat zal wel ijdele hoop zijn. Toch maar diazepam om Max een nachtje "plat" te leggen en dan hebben we het ergste hopelijk weer gehad.

donderdag 22 december 2011

Het bos in

Eindelijk.....na onze ongeluksrit van eind mei ben ik het bos weer in geweest!! Samen met Astrid op Amos en Sieneke op Mouna ben ik Dublin het bos in geweest. Ik werd toen ik aankwam op stal overvallen door Astrid die vertelde dat we naar buiten zouden gaan omdat het onder het bladerdak minder nat zou zijn dan in de bak. Welk bladerdak....in de winter...?!
Afijn, ik heb me dus niet zenuwachtig kunnen maken om te gaan en werd gewoon voor het blok gezet en dat is prima. Snel Dublin opgezadeld en mezelf goed beschermend aangekleed. Goed beschermd houdt in; cap en bodyprotector. De laatste heb ik na het ongeluk gekocht en die is bedoeld om de vitale organen te beschermen bij een val. Het is wel even wennen hoor, met zo`n ding rijden, maar vooruit; veiligheid voor alles.
We hebben rustig door het bos gestapt en dat ging prima. Ik was niet eens zo heel gespannen en deed het toch wel weer met vertrouwen. Natuurlijk ook omdat ik de dikke kont van Amos voor me had. Die geeft wel een lel als Dublin te dicht op hem komt en dat maakt dat Dublin wel ontzag heeft als hij achter hem loopt. Ik heb gelijk geprobeerd de tips die ik heb gekregen op onze eerste paardrijles 2 weken terug goed te gebruiken. Knieën een beetje gebogen en onderbenen wat naar achteren. Verder rust in mijn lijf creëren en als Dublin netjes loopt handen, en daardoor de teugels, ontspannen. Al met al een heerlijk ritje en dat geeft weer moed voor de volgende keer. Ik ben wel blij dat we het rustig aan hebben gedaan, maar de volgende keer zullen we vast ook weer gaan draven:-)

Jullie zullen wel denken "paardrijles" hebben we iets gemist...Ik had al een poosje het idee dat ik wel weer les zou willen hebben omdat ik niet verder kwam met Dublin. Liep er al een paar weken aan te denken en toen ik dat tegen Sieneke zei was zij meteen enthousiast om mee te gaan. In lunteren is een rijvereniging waar je lid van kunt worden en dan kun je voor 300 euro per jaar een heel jaar elke week 1 of 2 lessen volgen. We hebben Kimberley ook nog gevraagd en die had er ook wel oren naar en dus zijn we gaan kijken bij de "Lunaruiters". Dat zag er zo goed uit dat we gelijk een afspraak hebben gemaakt voor een proefles en die was begin december.
We hebben ook eerst een paar keer geoefend met het lopen van stal naar de lunaruiters want we moeten een heel eind door Lunteren heen en dat is natuurlijk best spannend voor de paarden.
Het is 25 min lopen, dan 45 min les en dan nog 25 min terug naar stal. Een heel avontuur en behoorlijk vermoeiend, maar we doen het ergens voor.
Ik was super gespannen voor de eerste les, heb moeite met nieuwe dingen, en het was dan ook niet zo`n succes. Omdat ik zo gespannen was werd Dublin heel onrustig en ik had het idee dat de "juf" echt zou denken:,, wat doet zo iemand met een eigen paard".
Maar....ik heb het gedaan en de volgende keer gaat het vast makkelijker:-)
We hebben ons opgegeven en in januari gaan we echt aan de slag met elke donderdagavond een les.

maandag 5 december 2011

Flo is hier!

Zaterdag is ze dan eindelijk bij ons komen wonen; de kleine Flo( volledige naam: Faith-Flo van het Gildenhuys)
En wat een dingetje is dat...Ze loopt nu- maandag ochtend- al op mijn computertafeltje terwijl Max op een paar centimeter afstand ligt. De honden zijn niet de grootste dreiging; dat is Tess. Omdat Tess tegen Flo blaast, blaast Flo tegen Terss. Dit in tegenstelling tot Fynn; hij vond Flo al gelijk heel leuk en interessant, maar ook daar moest Flo wel EVEN aan wennen. Dat was nl al heel snel voor elkaar.
Amper een paar uurtjes bij elkaar in huis en ze lagen al dichtbij elkaar op de bank. Ook heeft Fynn Flo al gewassen en ze zijn dan ook al aardig aan elkaar gewend. Alleen als Fynn wil spelen- hij is nogal lomp- heeft Flo nog zo iets van:,,doe jij eens voorzichtig met mij, ik ben nog klein".Zoals we ondertussen al zijn gewend van een nieuwe Somali hier in huis, is ook Flo behoorlijk onverstoorbaar. Ach en met Tess komt het ook wel goed hoor. Tess is ook een heel vriendelijke poes, maar ze ziet Flo nu ws. nog even als een bedreiging omdat het ook een poes is. Zij is de Leading Lady in huis en wil dat natuurlijk graag zo houden. Over een paar dagen zijn deze dames ws. ook goeie vriendjes en dat zal een hoop plezier geven voor ons allemaal. Ik ben nu al helemaal verliefd op dit prachtige, maar vooral ook ontzettend leuke en ondernemende meisje. Ze zit nu al bij ons op de schouder en zit dan al te spinnen. Dat beloofd wat...


Flo is gebracht door Jacqueline en Edgar en dat zijn natuurlijk ook de fokkers van Fynn. Zij waren dan ook heel benieuwd om hem weer te zien en wij waren benieuwd wat ze van hem zouden vinden. Nou ze waren ENTHOUSIAST!! Vinden hem een prachtige kater, mooie kleur en prachtige staart en hij schijnt erg op zijn vader Buddy te lijken. Ook zijn karakter liet hij gelijk weer goed zien want hij zat prinsheerlijk op de tafel om alle aandacht met veel plezier in ontvangst te nemen.

vrijdag 2 december 2011

Vol verwachting klopt mijn hart...

Hoor ik daar die poezenvoetjes.....trippel trappel trippel trap
Zachtje gaan die poezenvoetjes, trippel trappel trippel trap.
Het is de poes van Marjon Broeoek, trippel trappel trippel trap

Vol verwachting klopt mijn hart,
Wie de poes krijgt wie de gard enz.


Nog 1 nachtje en dan komt onze Flo hier wonen.Morgenmiddag- na mijn vroege dienst- komen Jacqueline en Edgar haar brengen en dan mag ze haar intrede doen in ons huis. Ik kijk er naar uit. Flo schijnt een pittige tante te zijne n dat mag ook best want Fynn kan wel wat hebben en ik denk dat zij erg leuk met elkaar kunnen spelen.

zaterdag 26 november 2011

speciaal voor Martin

Ha Martin, speciaal voor jou, omdat je mijn rollend paard zo leuk vond...alle foto`s van Dublin toen hij heerlijk aan het rollen was in de wei. Daarna nog een foto dat hij net heeft gerold in de bak en ik vlak bij hem was gekropen om hopelijk een keer zo ver te komen dat hij blijft liggen als ik bij hem kom liggen:-) Dat vergt veel geduld, maar het begin is er.
Daarna nog 2 foto`s van de "hele kude"van stal rennend in de bak en daarna nog rennend in de wei.
Ik zag zoveel foto`s die leuk zijn om te laten zien, bijv. foto`s dat Dublin helemaal los achter me aan loopt door de bak. Ik kan dan allerlei figuurtjes lopen en Dub loopt met zijn neus bijna tegen mij aan achter me aan te stappen. Dat is zo`n speciaal gevoel. Ik plaats er toch nog even een paar fotootjes van:-)
En als afsluiting; je zus zonder zadel rijdend op Dublin.










Vandaag iets heel anders

Natuurlijk is er op beestengebied meer te melden dan alleen alles rondom Rana, ook al neemt dat natuurlijk wel een heel belangrijke plaats in.Het aftellen tot de komst van Flo is begonnen. Zij komt volgende week zaterdag hier heen en dan hebben we ons trio Somali`s in huis waar ik al een hele tijd naar uit kijk. Flo schijnt een enorm portret te zijn hoor ik van haar fokster Jacqueline, dus dat gaat wat worden. Dat zal samen met Fynn wel dolle pret worden.
Flo en haar broertje pikken zelfs het eten wat Jacqueline aan haar vogels wil geven en als Flo het dan niet krijgt gaat ze grommen.....dat gaat wat worden....ik ben heel benieuwd:-)

Verder speel ik al een tijdje met het idee dat het goed zou zijn als ik samen met Dublin op paardrijles zou gaan. Ik ben nu wel bezig in de bak op stal, maar ik merk dat ik zelf niet echt verder kom. Niemand die je ziet rijden en dus krijg je ook geen aanwijzingen hoe het moet. Ik kom heel snel voorover uit mijn zadel en ik heb wel tegen Jessie en Lex gezegd dat ze dat moeten zeggen, maar ik doe vast nog heel veel meer fout. Doordat je niet wordt gecorrigeerd ga je heel snel je eigen maniertjes aanleren. Daarbij is Dublin ook nog eens veel verder dan ik want hij heeft echt dressuur gelopen en dus kan ik nog heel veel van hem leren. Toen ik dat tegen Sieneke vertelde op stal was zij eigenlijk gelijk enthousiast omdat ze het voor haar jonge merrie Mouna ook heel goed zou vinden. Mouna loopt al wel super onder Sieneke- dat heeft Sieneke haar allemaal geleerd- maar het wereldje van alleen de kleine ronde bak op stal is wat beperkt. Mouna zou heel veel kunnen leren van het les nemen in een binnenbak- met heel andere geluiden- en het lopen in een groep onbekende paarden. Sieneke kwam gelijk met het idee om eens bij de ruitervereninging in Lunteren te gaan kijken: de Lunaruiters.
Omdat dit best een eind van stal is zijn we eerst met Mouna en Dublin gaan lopen naar de plaats waar we dan zouden gaan rijden. Dat was 25 minuten lopen en dus best te doen. Mouna vond het allemaal wel heel spannend want ineens loop je gewoon door Lunteren met alle vreemde geluiden en dingen die je in het bos of op stal niet tegen komt. Gelukkig was Dublin heel erg rustig en dat geeft Mouna ook weer moed.
Vervolgens had Sieneke het idee dat Kim met Marre misschien ook wel mee zou willen en jawel; ook Kim wil mee. Dat is natuurlijk heel gezellig en fijn want dan kunnen we `s avond in het donker met elkaar lopen en dat voelt een stuk veiliger. We hebben alle drie gelijk een reflecterende uitrijdeken voor de paarden gekocht plus lichtgevende bandages voor om de benen. Verder voor onszelf een reflecterend hesje en ik heb nog een lampje gekocht voor op je hoofd zodat je kunt zien waar je loopt. Het eerste stuk vanaf stal is nl. onverlicht. Kortom, de voorbereidingen zijn gemaakt. We zijn ook al wezen kijken bij twee lessen op de maandag en de donderdag en dat is zeer goed bevallen. We gaan voor de donderdag avond omdat daar wat meer de recreatie ruiters rijden en deze instructrice ervaring heeft met bitloos rijden. We wilden nl. wel heel speciaal een plek om te rijden vinden waar we niet worden afgewezen op ons idee dat we bitloos willen rijden want dat hebben Kim en Sieneke al op een andere manege meegemaakt toen ze daar een proefles namen. Bij deze les bij de Lunaruiters wordt er positief tegenaan gekeken en dat voelt goed. Aanstaande donderdag gaan we voor onze eerste- proef-les. We mogen twee proeflessen en als dat bevalt worden we met ingang van 1 januari 2012 lid. Ik heb er nu al heel veel zin in en verwacht er echt een hoop te leren en dat dan weer te kunnen gebruiken in de buitenritten.

woensdag 23 november 2011

Wandelen met 2 honden

Vanmorgen ben ik lekker wezen wandelen met Keli en Max. Dat is nogal verandert nu Rana er niet meer bij is want ik kan gewoon lopend naar het bos. Eerder, met 3 honden, werden mijn armen nogal uitgerekt want met 3 honden had ik 100kg aan de lijn. Nu, met Keli en Max, kan ik het beter verdelen; 2 armen voor 2 honden. Ik ben al een aantal keren lekker gaan wandelen naar het bos en daardoor zijn de wandelingen gelijk ook langer geworden. Max en Keli kunnen wel wat aan en nu ik niet meer hoef op te letten op Rana loop ik ook meer ontspannen. De laatste tijd waren we natuurlijk erg bezig met Rana; komt ze wel mee, krijgt ze geen erge pijn en gaat er niet iets mis in haar heupen waardoor ze niet meer zou kunnen lopen en ik haar op een of andere manier naar de auto moest krijgen. Keli en Max lopen heerlijk te genieten in het bos, rennen en vrolijk op los en lijken Rana op zo`n moment niet te missen.
We hebben het idee dat Rana in huis wel wordt gemist want zowel Max als Keli zijn de laatste dagen een beetje timide. Natuurlijk zullen we nooit zeker weten of dat met Rana te maken heeft, maar ik denk dat wel.

We hebben ondertussen bericht gehad dat Rana zaterdag al is gecremeerd en dat geeft een goed gevoel. We hebben het netjes voor haar afgesloten. We hebben haar zonder speciale dingen laten cremeren; geen aparte crematie zodat de as bewaard zou kunnen blijven, geen kaartjes, wij er niet bij, wat allemaal wel zou kunnen. Ik heb in het verleden één keer een hond naar de destructie laten gaan, maar dat voelde niet goed. Dit voelt als een waardig einde en dat heeft ze verdient in al die jaren zo`n fijne hond voor ons te zijn geweest.

Toch is het ook wel weer gek hoe snel je leven zijn gewone gang weer gaat. Op het moment dat Rana in moest slapen ben je zo ontzettend verdrietig. Gelukkig kwamen we bij thuiskomen niet in een leeg huis want dan zou het heel anders zijn dan nu. Ik weet dat nog toen ik Chiko in liet slapen. Zij was de hond voor Rana en ik had haar alleen. Toen ze was ingeslapen kwam ik in een heel stil huis, geen hond meer die blij is dat je thuis komt, die aan je voeten ligt en maakt dat je lekker naar buiten moet. Dat heb ik toen 6 weken volgehouden en toen is Rana gekomen! Nu laat Rana natuurlijk een lege plek achter, maar er zijn nog steeds 2 honden in huis, dus we heebn niet zo`n leeg huis als toen met Chiko. We hebben het nu heel vaak over Rana en dat zal zeker blijven. Dingo en Chiko komen ook nog steeds regelmatig te sprake, dus ook Rana blijft op die manier in ons leven.

zaterdag 19 november 2011

Verdrietig om Rana

Vandaag moet het natuurlijk over Rana gaan. Gisteren hebben we haar in laten slapen...Afgelopen week hebben we een hele hoop denk- en praatwerk gehad om tot deze beslissing te komen, want wat was dit moeilijk. Natuurlijk wisten we al een paar maanden dat het eraan zat te komen, maar als het dan zover is dat je een beslissing moet gaan nemen....
Woensdag zaten Lex en ik tussen de middag even koffie te drinken toen ik vertelde dat Rana die ochtend in de huiskamer met Max in gevecht ging. Gelukkig zat ik erbij en kon ik het met flink roepen stoppen, maar het was wel heel erg vreemd want iedereen die Rana kende weet dat zij altijd elke confrontatie uit de weg ging. Lex vertelde toen- hij dacht er door dit voorval weer aan- dat Rana en Max in het weekend, in het autootje, ook met elkaar in de clinch waren gegaan. Ook hier moest Lex flink schreeuwen om ze te laten stoppen. Nu had de dierenarts gezegd dat we alert moesten zijn op gedragsveranderingen bij Rana. Door de pijn die erger zou worden zou ze grimmiger kunnen worden en dat zou dan een signaal zijn dat het moeilijker houdbaar was voor Rana. Lex en ik moesten nu dus toegeven dat dit aan het gebeuren was. Omdat we niet een keer niet thuis wilden zijn als dit zou gebeuren, of dat Rana een kat zou grijpen( waar ze de laatste tijd ook heftiger, op reageerde) zijn we hierdoor aan het denken gegaan. Tel alles bij elkaar op: haar heupen gingen steeds harder knarsen als we met haar wandelde terwijl de wandelingen steeds korter werden, ze at niet gretig haar brokken en haar vlees op( ook erg apart voor Rana), we hadden de foto`s van haar heupen gezien en die waren reddeloos verloren en het feit dat we wilden voorkomen dat ze op een dag wel vreselijk pijn zou krijgen, maakte dat we deze beslissing hebben genomen. Ik durfde niet zo ver meer te wandelen, enerzijds omdat ik de tijd wilde beperken voor Rana maar ook omdat ik bang was dat er misschien een stukje heup af zou breken op het moment dat ik net wat verder in het bos liep. Doordat we hadden gezien dat er ook botwoekering aan de binnenkant van haar heupen zat én we het letterlijk hoorde schuren langs elkaar heen, maakte dat die kans reëel aanwezig was. Dat bevestigde Daphne- de dierenarts- gistermiddag ook nog eens.We hebben de kinderen woensdag ingelicht dat we vrijdag met Rana zouden gaan om haar in te laten slapen zodat iedereen nog tijd heeft gehad om afscheid te nemen van haar. Tenslotte maakte ze al meer dan 10 jaar deel uit van ons gezin en dat is lang. Ze had haar plaatsje veroverd, vooral door haar rustige aanwezigheid en Rana was voor ons ook de hond met het makkelijkste karakter. altijd onderdanig op de hei of in het bos waardoor ze nooit een aanvaring had met een andere hond. Kunnen Keli en Max nog wel eens met flinke bombarie op een hond af stuiven, Rana kwam daar rustig huppelend achteraan met een lichaamstaal die alleen maar aangaf: kijk eens hoe leuk ik ben:-)Ook naar mensen toe was Rana heel rustig. We hebben altijd in haar gemist dat ze niet eens van haar kussen kwam als wij thuis kwamen, maar dat zal alles te maken hebben met de manier waarop ze de eerste weken van haar leven heeft geleefd; in de kennel en de schuur, zonder veel menselijke aandacht. Toen Keli er later bij kwam heeft Rana wel van haar geleerd om wat enthousiaster te reageren, maar Rana bleef toch altijd een beetje gereserveerd. Het was wel opvallend dat ze bij bepaalde mensen wel die klik voelde en zich dan heel snel bij die mensen aan hun voeten neerlegde.Gelukkig hebben we heel veel mooie herinneringen aan Rana en ze zal hier in huis dan ook zeker voortleven in onze gedachtes en gesprekken. Ik weet uit ervaring dat een dier wat zo`n grote rol heeft gespeeld in ons leven dat op een bepaalde manier blijft doen. Ook Dingo en Chiko, mijn eerste twee honden, komen nog regelmatig langs in gesprekken met mooie herinneringen en die honden heb ik beide maar 2 jaar gehad.

maandag 14 november 2011

Zoals beloofd.....honden

Eigenlijk gaat alles wel zijn gangetje met de honden. Natuurlijk is Rana een beetje ons zorgenkinde, maar aan de andere kant doet ze het juist ook weer heel goed. Ze reageert super op de pijnstillers en gaat gewoon elke dag mee om een lekkere wandeling te maken. Ze is dan heel uitgelaten en gekker dan ze is tijden is geweest. Kennelijk voelt ze zich- nu ze geen pijn heeft- zo lekker dat ze af en toe gewoon gaat liggen rollebollen, mee rent met Max en Keli en loopt te huppelen over het pad:-) Natuurlijk moet ze daar later wel voor 'boeten' want `s avonds loopt ze moeilijk, maar ze heeft haar lol weer gehad en als ze bij haar eten `s avonds de volgende dosis pijnstiller heeft gehad valt het best wel mee voor haar. Ze hoeft dan ook niet meer zo veel, dus dat is prima zo. Ik moet er wel bij zeggen dat ik wel denk dat het achteruit gaat met haar want ze hard als haar heupen knarsen als we aan het eind van de wandeling zijn.... ze loopt dan meestal vlak bij je en dan hoor je haar gewoon lopen. Dat maakt ons er wel steeds van bewust dat het niet goed is met haar, maar haar koppie is nog zo goed. Ze gaat nog zo graag mee. Zolang ze nog zoveel plezier haalt uit deze- enigzins ingekorte- wandelingen mag ze lekker mee blijven gaan.

Voor wie Bob nog kent; Gisteren zijn we naar Frieslang geweest naar de collega van Lex waar Bob 3 jaar geleden is gaan wonen. Eerst herkende ik hem bijna niet want hij was zo donker geworden, niet meer bruin zoals toen hij hier nog woonde, maar donker grijs met een witte pluk bij zijn schouders en op zijn koppie. Helaas was ik mijn fototoestel vergeten anders had ik hem kunnen laten zien. Hij herkende ons wel, was blij en begon rondjes te rennen. Hij heeft ook veel bij mij op schoot gezeten en was een heerlijk ventje is het toch. Het is zo goed om te zien hoe happy hij is, hij heeft echt een heel goed leven. Samen met nog 2 honden- de 4e is vorige week ingeslapen- op de boerderij met een hoop ruimte en verder lekker in de woonkeuken, lekker bij zijn mensen, heerlijk. Hij slaapt nog steeds in een kattenhangmatje aan de verwarming net als hij hier altijd deed. Echt heel leuk om hem weer gezien te hebben en te weten dat hij daar zo`n goed leven leidt.

En dan toch nog even paarden want....deze collega en zijn vrouw hebben ook 4 paarden. Mijn lievelingsras; Tinkers. Ze hebben er al jaren twee- Guus en Girly- en uit Girly hebben ze al een aantal jaren geleden Fenna gefokt. Uit Fenna is ondertussen ook al weer een veulen geboren en zo groot al dat hij wordt beleerd onder het zadel en voor de kar. Hij heet Foeke en is een prachtige kruising Tinker en een arabo-Fries. Wat elelganter en wat hoger op zijn benen als de tinker, maar wel met al het behang( haar aan benen, volle taart en manen) wat bij een tinker hoort. Guus en Foeke stonden in de wei samen met 2 ezels en nog een pony, maar Girly en Fnna stonden al klaar om voor het wagentje te worden gespannen en daar zijn we met z`n allen mee op pad gegaan. Over de weg, maar ook door een prachtig stukje bos en hei en natuurgebied, dus dat was heel bijzonder om mee te maken:-) Lex voorop samen met Ted en ik samen met Jannie achterin. We hebben allemaal enorm genoten. Het was koud, maar tegelijkertijd ook prachtig weer, en ik zat goed uit de wind achter Lex zijn rug.We hebben een tocht van 5 kwartier gemaakt en daarna waren we heel koud weer terug. Warme chokomelk en een glaasje ??- Ben even de naam kwijt, maar de reclame zei altijd:,,alleen als hij ijs en ijs koud is"- ging er daarna heel goed in.
Zoals ik al zei ik was mijn fototoestel vergeten en dat is wel heel jammer want ik had graag foto`s gemaakt van die tocht, het tweespan en van Bob. Moeten we toh nog maar een keertje terug naar "Jonkerslan".

maandag 7 november 2011

Flo

Het lijkt wel een poezenblog te worden want ik heb weer wat over ons Somali volkje te laten zien:-) We zijn gisteren bij Flo wezen kijken en Alkmaar en daar zijn we weer zwaar verliefd vandaag gekomen. Flo is nu ruim 8 weken, dus nog een paar weekjes wachten en dan komt ze begin december hier wonen.
Ik beloof dat het volgende blog over de honden zal gaan, maar deze keer nog even Somali. De volgende foto`s spreken voor zichzelf!!





maandag 31 oktober 2011

Show in Oirschot

Gisteren ben ik samen met Astrid naar een kattenbshow in Oirschot geweest. Zij had 2 jonge katers- Kär en Gilat- mee en ik had Tess en Fynn mee. Om kwart over 7 stond ik voor de deur bij Astrid en zo togen wij met een auto vol spullen en katten op weg naar Oirschot. Daar waren we tegen half 9 en toen moesten we in de rij voor de medische keuring van de katten. Er wordt dan gecontroleerd of je katten geen ziektes hebben en of ze vlovrij zijn. Je gaat er vanuit dat je door die keuring heen komt, maar ik hoorde later dat er een aantal katten terug waren gestuurd met bijv. vlooien. Je zult maar uit Den Helder zijn gekomen en dan terug worden gestuurd....Afijn, wij mochten gelukkig gewoon door en dan kun je beginnen aan het inruimen van je kooien. Gordijntje ophangen....?? Tussen de kooien van jou en je buren moet je gordijntjes hangen zodat de katten elkaar niet kunnen zien. Ik heb mijn gordijntjes in een leuk koeienmotief:-)Bij de gordijntjes horen in dezelfde print ook kussentjes voor op de bodem en een hangmatje wat je vast kunt knopen aan de spijlen. Zet er nog een kattenbakje bij en twee bakjes met voer en water en de dag kan beginnen. Natuurlijk moesten Fynn en Tess de kooi even verkennen, maar vooral Fynn legde zich al snel relaxed naar in zijn hangmatje. Tess was deze keer wat gestrest, dus dat was wel een beetje zielig. Moesten we ook nog twee keer naar de keurmeester want er deed iemand examen in het keuren van de Somali`s en Abessijnen en later moesten we nog naar de "echte" keurmeester. De keurmeester was enthousiast over Tess, maar ze kreeg geen titel omdat ze niet in "showconditie" was. Ik kon niet anders dan haar gelijk geven want Tess is op het moment erg mager na al die weken krols zijn en ze zit ook niet goed in het haar. De keurmeester was wel duidelijk dat Tess zeker haar titel had gekregen als ze wel in conditie was geweest en ze zag zeker potentie in Tess. Ik dus tevreden:-)

Tussendoor moest Astrid met één van haar katers naar de keurruimte en toen stond ik daar even bij te kijken. Op dat moment ontsnapte er op een andere tafel een poes en dat is natuurlijk heel vervelend in zo`n volle zaal waarin je niet weet wat je poes gaat doen. In een poging om die poes te pakken ben ik flink gewond geraak. Ik pakte die kat, maar hij/zij pakte mij. Een flinke haal van de nagels over mijn arm en hand en een beet in mijn andere arm. Ik kon de kat dan ook niet houden en die werd even later in de gang gepakt. Ik ben maar langs de EHBO gegaan want het zag er nogal heftig uit en ik werd netjes verzorgt door een meneer van de organisatie. De plekken gespoeld onder de kraan, ontsmet en vervolgens verbonden. Het zag er indrukwekkend uit want hij was zeer scheutig met het verband erom heen. Twee onderarmen in het verband en mijn handpalm met een grote pleister. Ik moet eerlijk zeggen dat het wel behoorlijk pijnlijk was. De rest van de dag liep ik dus met 2 witte onderarmen:-)

Fynn heeft het op de show en bij de keurmeester zeer goed gedaan. Hij was heel relaxed en vond het allemaal wel interessant. Hij kreeg een zeer goed keurrapport en dat is natuurlijk altijd fijn, ook al had ik dat wel verwacht, het is toch best spannend hoor. Hij kreeg een U1 en dat betekend eerste van zijn categorie. Omdat hij pas een half jaar is kon hij nog geen titel halen. Maar...hij is een belofte voor de toekomst ha ha.

Om 18u was de show afgelopen en toen zijn we weer op huis aan gegaan. Ik zette Astrid thuis af en was zelf om kwart voor 8 weer thuis. Dat was dus een lange maar gezellige dag met een goed resultaat. Ook weer wat bekende mensen gesproken op de show en dan ben je wel helemaal "af" als je weer thuis bent hoor.
Toen heb ik ook maar eens gekeken hoe het er onder het verband uit zag en dat viel mee. Mijn handpalm en arm zien er goed uit, maar de plek van de beet is wat dik en behoorlijk pijnlijk. Ik heb 2 jaar terug nog tetanus gehad, dus dat zit goed en nu moet het gewoon genezen.

zaterdag 29 oktober 2011

(Baki) Darwin

Het derde kitten mag natuurlijk niet ontbreken...Darwin. Ook hij heeft de harten van "zijn mensen" al gestolen zoals jullie hieronder kunnen lezen. Ook het wennen met de andere poezen in huis- Lyra en Magic- gaat goed!

Hoi Marjon,

Alles goed met jullie en de poezen, honden en konijnen??

Darwin groeit als kool, hij kan echt heel veel eten!!! We wegen hem elke week even om te kijken hoeveel hij aankomt, nu 1800 gram.
Ook speelt Darwin ontzettend veel met ons en lyra, zelf magic wordt er door aangestoken en doet soms een poging tot.
Lyra en Darwin roetsjen dan achter elkaar door de kamer. Als hij in de tuin mag dan krijg je hem bijna niet meer naar binnen, druk met spelen en vliegen vangen, waar hij heel goed in is!!!
En hij slaapt zo zoet tussen ons in of zijn nieuwe truc is onder de dekens, dat is wel heel erg lekker warm ;-)
We zijn echt dol op hem!!


Thanx voor het wormen advies, binnenkort ontwormen we ze alle drie.


Lieve groetjes Joki en Tjeu

Kiridh Britt

Ook over Kiridh een uitgebreide mail. Kiridh is Kiridh blijven heten en dat vinden wij natuurlijk heel erg leuk omdat wij deze naam hebben verzonnen:-)

Ha Marjon en Lex,
nou, met een hele werkweek achter de rug kunnen we rustig stellen dat Kiridh haar plek wel gevonden heeft in ons huishouden! Ze is al gewend aan de routine van huiskamer (als wij er zijn) en werkkamer en hal (als wij er niet zijn).

Ze eet uitstekend, en speelt zich helemaal dol en woest soms! Haar favoriete spel op dit moment is met speelmuis aan koord aan hengeltje. Als wij de hengel zwieren, rent ze razendsnel heen en weer achter de muis aan. Ze springt hoog de lucht in en weet weer op haar pootjes terecht te komen. Als wij de hengel niet bedienen en zij toch wil spelen, sleept ze met de muis in haar bekje het koord en de hengel achter zich aan. Het mooiste is dan om de muis door het handvat van de fruitschaal te duwen en dan kijken of je hem kunt terugpakken. Dat lukte niet, en toen probeerde ze uit of ze dan met de muis toch door kon lopen: het koord zat nu om het handvat gewikkeld, dus ze moest de hele fruitschaal meetrekken. Zoveel kracht bleek ze nog niet te hebben: verstoord heeft ze even naar het logge ding gekeken, en toen heb ik het koord maar teruggewikkeld, zodat ze weer verder kon.

Boef is inmiddels vaak geïnteresseerd in haar spel en volgt wat ze doet. Vanmorgen werd het prachtig. Ik gaf Boef het afgeknipte plastic strookje van een zak voer. Hij houdt er erg van om met sliertjes, strookjes en dergelijke te spelen. Het roze strookje schoof hij voetballend de keuken uit, naar de drempel van de huiskamer. En daar voegde Kiridh zich bij het spel. Om de beurt hebben ze het strookje even verder getikt. Na een paar keer moest Boef toch even laten merken wie de baas was, dus deed Kiridh een stapje terug.

Maar even later ging Boef aan het spelen met de groene papieren tas. Eerst hij erin, Kiridh stapte erbovenop, nieuwsgierig als ze is. Vervolgens Boef eruit. Dat was natuurlijk het signaal voor Kiridh om de zak in te sluipen.

Jullie zien het, Marjon en Lex, het gaat goed met Kiridh en er begint best een contact te ontstaan tussen haar en Boef. 's Morgens begroeten ze elkaar met neusje-neusje en likt en snuft Boef even aan haar nek, rug en staart. Kiridh staat dan gezellig bijna tegen hem aan, langs zijn zijkant.
We genieten ervan.
Zijn jullie al een beetje aan de stilte in jullie huis gewend nu, zonder kittens?
Hartelijke groet, Martin & Resi

(Asmara) Noa

Omdat ik zo veel leuke foto`s krijg én enthousiaste verhalen over de kittens van Tess en Zagato, ga ik daarvan maar eens wat op mijn weblog zetten. Ik ben zo blij met ons eerste nestje Somali kittens. Thuis verliep alles al zo goed en hebben we ontzettend veel plezier gehad van dit ondernemende drietal. Als je dan ook nog zulke leuke verhalen van de nieuwe eigenaren krijgt over hun nieuwe huisgenoot, dan is dat het mooitste wat je kan overkomen als fokker:-)

Goedemorgen Marjon,

Even een update over onze Noa.
Het gaat super. Het is een kleine dondersteen die alles leuk vindt. Vliegt als een eekhoorn door het huis en is nu ook (onder strenge toezicht) buiten geweest. Wat is de wereld dan opeens anders ;-)En wat heb jij haar goed leren jagen ;-) Ongelooflijk hoe Noa reageert op de vogels. In de Serengeti zou het niet misstaan. Zit er in gebakken hoor.
Noa eet alles en is super zindelijk.Zij is een allemans meisje maar heeft wel een sterke voorkeur voor Toos.
Na een uurtje dollen kan zij enorm slapen en doet dat het liefst in de armen, op de schoot, schouder of anders van Toos. Zalig uitrekken, spinnen en slapen.
Zoals je begrijpen zult, wij zijn erg blij met haar.

Ik hoop dat het ook goed gaat met de andere kittens.

Groetjes en tot de volgende mail ;-)

Ron en Toos


Ook over Darwin en Kiridh zal ik nog een verslag op dit blog zetten want die eigenaren zijn net zo enthousiast als "Ron en Toos".

vrijdag 21 oktober 2011

Gisteren en vandaag....

Gisteren weer op stal geweest en zoals we gewend zijn op donderdag ochtend....het was weer droog met een waterig zonnetje:-)
We hebben niet gereden op de paarden, maar lekker grondwerk gedaan. Ik ben op het moment zo moe dat ik bang was dat ik er af zou vallen als ik erop zou gaan zitten, dus.....Nu moet je volgens mij alleen rijden wanneer je weet dat je genoeg energie hebt want zoals je in mijn vorige blog kon lezen; Dublin zou dat gelijk aanvoelen. Nu zijn we dus wat grondwerk gaan doen in de bak en dat is ook reuze belangrijk. We hebben er pionnen bij gehaald en een zeil en toen een soort van schriktraining gaan doen. Zeil op de grond en zien of de paarden er over willen lopen. Zeil....waar....Dublin loopt er zonder blikken of blozen over heen en kraakt het onder zijn voeten, hij blijft zo rustig. Het doet hem echt niets. Ook Marre van Kim doet het zonder problemen, maar Mouna van Sieneke vind het heel spannend. Zij is ook veruit het jongste paard van deze drie en dus is dat niet zo verwonderlijk. Wel krijgt ze duidelijk meer vertrouwen dan een vorige keer want ze komt veel dichter bij, snuffelt aan het zeil en staat er op een bepaald moment zelfs op met een voet. De aanwezigheid van Dublin en Marre, die beide zo onverschrokken zijn,zal hier zeker aan bij hebben gedragen. Kim probeert het zeil op de rug van Dublin en ook dat ondergaat hij ontspannen. Als zij met het zeil rond gaat lopen volgen de paarden haar en zelfs Mouna doet daaraan mee. Zo leuk om te zien hoe het vertrouwen in zoiets geks als zo`n zeil steeds groter wordt:-)Sieneke is een meester in het ontdekken van lekkere kriebel plekjes bij Mouna en het is zo mooi om te zien hoe Mouna zich helemaal overgeeft aan het gekriebel, ze leunt helemaal tegen Sieneke aan en het lijkt bijna alsof ze zo om zal vallen in haar ontspanning. Als ik ook bij Dublin lekkere plekjes probeer te vinden blijkt hij te kunnen kwispelen. Ik krab hem lekker bij zijn staartwortel en dan gaat zijn staart heen en weer. Ook dat is heel grappig om te zien.

Thuis is het op het moment wat onrustig. Tess is al weken krols heb ik het gevoel en ze loopt maar te schreeuwen en dat vraagt een hoop energie van haar. Eigenlijk zou ze nu lekker aan het bijkomen moeten zijn van haar nestje, maar door die krolsheid, die maar door haar lichaampje giert, zie ik haar steeds magerder worden. Ik kan niet met de pil beginnen als ze krols is, dat schijnt bij katten niet goed te zijn, dus ik wacht op een momentje dat ze rustig is en dan kan ik haar de pul geven. Ik wil haar eerst even een poosje rust geven voordat ze gedekt wordt door Fynn. Hij heeft daar nog helemaal geen belangstelling voor en als ik wacht totdat hij "wakker" begint te worden dan kan dat nog wel een maand duren( dan is hij 7 maanden en dat is meestal de leeftijd dat een kater geslachtsrijp wordt)Tegen die tijd zou Tess weleens helemaal op kunnen zijn want voor het nestje was ze ook al heel veel krols.
Mocht ze in dit weekend niet met de pil kunnen gaan beginnen an ga ik maar eens wat advies aan andere fokkers vragen hoe ik hier het beste mee kan omgaan. Uiteindelijk wil je toch dat doen wat het beste is voor je poes en dit lijkt me niet goed voor haar.
Op 30 oktober ga ik ook nog met haar naar een show- en met Fynn- en dan kom ik daar aan met zo`n graatmagere poes. Daar scoor ik geen punten mee;-)

zaterdag 15 oktober 2011

Zo heerlijk

Gisteren ben ik samen met Jessie heerlijk op stal geweest om met dat mooie weer te genieten van ons lieve paard Dublin. Eerst heb ik gereden en daarna Jessie. Je kon merken aan de reacties van Dublin, toen Jessie aan het rijden was, dat zij niet helemaal rustig in haar velletje zat. Iedere keer wilde hij snel en hij sprong zelfs heel wat keren aan in galop. Zonder dat Jessie daarom vroeg, maar puur vanuit de onrust in haar lijf was Dublin ook onrustiger. Mooi is dat toch... dat een paard zo duidelijk kan spiegelen hoe je in je vel zit. Soms best confronterend hoor, zoals nu bij Jessie.
Ik weet nog dat ik jaren geleden overspannen was en toen begon te rijden op het paard van Mirjam- Zamorra. Zam was een heel druk paard en zeker als je daar zelf niet rustig op zat kon je niets met haar beginnen. Mirjam bood mij het rijden op Zamorra aan als therapie en zo werkte het ook. Wekenlang heb ik niets anders gedaan dan stappen in de bak en zoeken naar de rust in mezelf om te zorgen dat Zam ook rustig onder mij wilde lopen. En dat lukte!
Ik heb er lang over gedaan maar uiteindelijk kon ik ook lekker met haar door de bak draven en als er iemand bij was wilde ik zelfs nog wel een galopje proberen. Dat gevoel van,, ik heb het gered en die rust gevonden", dat was heerlijk. Was ik dan weer van Zam af dan kwam de onrust wel gelijk terug in mijn lijf, maar ik leerde er wel veel van. Vooral het gegeven dat je jezelf zo kunt beïnvloeden dat die rust dan toch komt. Het lijkt bijna een soort van mediteren, je hele wezen wordt in beslag genomen door dat waar je mee bezig bent- paardrijden- en dat leidt zo af dat je alle andere dingen om je heen, voor dat moment- vergeet. Ik denk dat ik nog steeds profijt heb van de dingen die ik toen van en met Zamorra heb geleerd:-)
Natuurlijk moet je dan wel willen accepteren dat jouw onrust wordt gespiegeld en niet denken dat je paard die dag zo vervelend is. Jessie kon dat gisteren ook heel goed en nadat ze het goed af had gesloten, een paar rondjes echt rustig met Dublin lopen omdat zij dat wilde, is ze dan ook afgestapt. Je kunt dat dan beter accepteren en gaan voor de volgende keer dan dat je eigenwijs door blijft gaan met het idee dat je paard nu maar eens moet gaan doen wat jij wilt en er uiteindelijk gefrustreerd afstappen omdat het die dan niet lukt( omdat je eigen lijf dat niet uit straalt)

Nadat Jessie was afgestapt heb ik het zadel van Dublin gehaald want ik wilde nog steeds zonder zadel op Dublin zitten. Toen ik dat de eerste keer deed merkte ik dat hij dat heel erg eng vond en hij wilde onder mij uit rennen. Dat was dus snel klaar. De tweede keer was toen we op donderdag morgen allemaal op stal waren en daar werden ik en Dublin onrustig van. Nu was ik alleen met Jessie op stal en dus heb ik het gedaan.
Rustig door de bak stappen en zorgen dat Dublin dat gaat accepteren en dat ik de rust vind om op mijn gemak op die brede paardenrug te zitten. Ik heb er niet zo lang zo opgezeten want ook in deze geldt; liever kort met een goed resultaat dan te lang proberen en er door schrik bij Dublin of een onverwachte beweging afvallen. Ik moet echt nog wel mijn balans vinden zonder zadel op hem hoor want zo stevig zat ik nou ook nog niet. Maar...oefening baart kunst en ik maak toch iedere keer weer vorderingen en dat doet een mens goed:-)

donderdag 13 oktober 2011

Speciaal voor Marja:-)

Vandaag gaat onze kleine Kiridh verhuizen maar zo heel erg klein is ze eigenlijk ook niet meer, dat is meer haar troetelnaam. Vorige week heb ik haar gewogen( voor het ontwormen) en toen waren alle 3 de kittens rond de anderhalve kilo, en je ziet ze groeien. Vooral Fynn lijkt elke morgen wel gegroeid als ik hem weer zie. Ik weet niet wat hij `s nachts allemaal eet, maar hij groeit er goed van:-) En mooi dat hij wordt....ik kan bijna niet wachten tot 30 oktober als ik met hem- en Tess- naar de show ga. Ben zo benieuwd wat ze over hem gaan zeggen.Gisteravond zat ik op de bank met zowel Fynn als Kiridh op schoot. Misschien dat Kiridh nog even wilde genieten van één van de laatste rustige schootmomenten bij ons in huis. Ze is zo`n ontzettend leuk poesje, ondeugend en ondernemend, maar dat in combinatie met haar aanhaligheid is echt een feestje. Wat zullen haar nieuwe eigenaren vanavond blij zijn dat ze haar eindelijk op kunnen halen. Het is maar goed dat ik Flo in het vooruitzicht heb want anders zou het veel moeilijker zijn om Kiridh te laten gaan.

En omdat Marja en Koos Rana ook al kennen vanaf het eerste begin; even een up-date: Het gaat nog steeds boven verwachting met de oude dame. Ze gaat elke keer mee naar het bos of de hei en daar loopt ze heerlijk te genieten. Soms maakt ze een huppeltje en zoms rent ze een stukje, maar ze loopt vooral heerlijk om ons heen te snuffelen op haar iegen tempo. Dat ze geniet zien we duidelijk aan haar. Als we later weer thuis zijn is het afhankelijk van haar lopen of ze 2 extra pijnstillers krijgt of dat ze gewoon `s avond bij het eten weer haar gebruikelijke dosis krijgt. We hebben echt wel weer wat moed gekregen dat ze het misschien nog wel een paar maandjes vol houd op deze manier, maar ergens in je achterhoofd blijft wel het besef dat dit tijdelijk is. Maar zo lang ze zo is; genieten we volop van ons witte DRIE-tal:-)

dinsdag 11 oktober 2011

Stil.....

Het is stil geworden in huis. Twee van de drie kittens zijn al verhuisd en donderdag gaat Kiridh ook nog verhuizen. We missen die druktemakers en al het plezier wat ze in huis brachten. Ok, de gordijnen hebben het niet overleefd, maar verder was het toch vooral heel veel plezier wat we met het trio hebben gehad. Ook Fynn mist zijn maatjes. Hij is nu vijf en halve maand en dus ook nog een kitten met alle energie die daarbij hoort en speelde dus volop met Asmara, Baki en Kiridh.

Vorige week donderdag werd Asmara- Noa zoals ze nu heet- als eerste opgehaald. Zij is verhuisd naar Zeist. Ik kreeg gelijk `s avonds al een mailtje dat ze de boel in huis aan het verkennen was en dat het al heel goed ging. Ze heeft haar plekje daar gevonden en haar nieuwe baasjes zijn heel blij met haar:-) In de toekomst mag Noa misschien wel een nestje krijgen en dat zou natuurlijk heel erg leuk zijn.

Het tweede kitten Baki- Darwin zoals hij nu heet- hebben we zaterdag naar Amsterdam gebracht. Zijn nieuwe baasjes hebben geen auto en dus zijn we met hem, luid mauwend in het reismandje, vertrokken naar Amsterdam. Darwin had al wel eerder in het mandje gezeten, maar dat was samen met zijn zusjes en dat was toch een stuk relaxter voor dit kleine ventje. Ik Amsterdam aan gekomen mocht hij eerst alleen wennen aan zijn nieuwe leefomgeving want de andere twee poezen waren nog even opgesloten. Hij was gelijk al heel relaxd en ging op zijn gemakje alle verkennen en besnuffelen en op een bepaald moment lag hij te dutten op een stoof:-) Wij zijn toen weg gegaan en hebben daarna een verslag gehad hoe de kennismaking met Magic en Lyra is verlopen. Dat viel niet tegen. Zondag liepen ze al zonder blazen langs elkaar heen, maar Lyra en Magic moesten nog niet TE dicht in de buurt komen want dan ging Darwin nog wel even blazen. Hij is ook al in de tuin geweest, die helemaal is afgezet zodat de katten er niet uit kunnen. Kortom; ook over Darwin al enthousiaste verhalen.

En dan Kiridh. Ik moet het eerlijk toegeven, mijn lievelingetje. Er is altijd wel een kitten in elk nest dat me het meest aanspreekt en dat is in dit nestje Kiridh. Ik had dat al vanaf het begin, als ik een kitten pakte was het altijd Kiridh, alsof zij ook het meest in mijn buurt was. Dat was ook de reden dat we in eerste instantie het idee hadden om haar te houden. Gelukkig heb ik ook heel veel vertrouwen in de mensen waar Kiridh heen gaat want het feit dat ze al in slaap viel in de handen van deze mensen is wel een heel goed teken:-) Kiridh wordt donderdag avond opgehaald en dan zijn Tess en Fynn weer samen.

Het plan is om Tess gewoon krols te laten worden en als Fynn er aan toe is mag hij haar dus dekken. Dat zal nog een kleine 2 maandjes duren ws. want dan is Fynn zo`n beetje geslachtsrijp. Tess krijgt dan wel twee nestjes met maar een half jaar er tussen, maar dat kan best. Ze heeft niet ingeleverd bij dit nestje en er is nog een reden. Mocht Fynn toch gaan sproeien in huis dan wordt hij gecastreerd en dan hebben we toch al een nestje van hem. De bedoeling is dat we uit een nestje met Fynn als vader een keer een poesje gaan houden- in de kleur sorrel- en dan is ons viertal compleet: Tess- wildkleur, Fynn- blauw; Flo- fawn en dat kittentje dan sorrel. Flo komt in december en uit de combi Flo/Fynn zou sorrel geboren moeten kunnen komen. Die kans is bij Tess en Fynn minder, maar zeg nooit nooit. De natuur zet ons toch vaak weer voor verrassingen:-) Maar eerst maar eens zien hoe de liefde tussen Tess en Fyn zich ontwikkeld en wat daar van gaat komen....