Vuurwerk

Vandaag is het oudejaarsdag en er wordt in de buurt flink geknald met vuurwerk. Daar zagen we behoorlijk tegenop omdat Max altijd vreselijk bang is en het zou zo jammer zijn als Scooby dat over zou nemen.
Het is ook altijd heel zielig om te zien hoe bang Max dan is, hij voelde zich al dagen voor Oude jaar zo slecht, bibberend en steeds schrikken en weg willen rennen. `s Nachts hoorde we hem dan tegen de deur opspringen of naar boven de trap op om bij ons te zijn. Volgens Lex stond Max vannacht ook 1x in de slaapkamer, na een harde knal, maar dat heb ik niet gehoord...

Maar dit jaar verrast Max ons enorm. Er wordt al dagen geknald en Max blijft gewoon rustig. Zelfs als hij in de tuin is, is hij niet panisch. Ik zal niet zeggen dat hij het leuk vind, maar hij heeft absoluut niet dat hele angstige en Scooby is helemaal rustig. Die schrikt soms wel even maar hersteld zich dan ook gelijk weer.
Zou Max aanvoelen dat hij het goede voorbeeld moet geven aan Scooby? Rana en Keli waren ook nooit bang maar dat weerhield Max er niet van om wel heel bang te zijn... Wat het ook is; we zijn er natuurlijk heel blij mee want het is zo rot om je hond zo bang te zien. Zelf voel je dan ook elke klap omdat je weet dat Max er last van heeft. Lex en ik zijn allebei wel eens naar buiten gestormd om de jongeren in de straat te "vragen" te stoppen met die enorme klappen hier vlakbij.

Lex is net met Max en Scooby naar het bos geweest en daar kregen de honden de ultieme vuurwerk

test. Vlakbij het bos waren ze aan het karbiet schieten en dat geeft natuurlijk enorme knallen. Ze hebben het allebei fantastisch doorstaan. Zo zelfs dat een mevrouw in het bos er een opmerking over maakte tegen Lex omdat het haar opviel dat Max en Scooby allebei zo rustig waren. Top toch?!

We zijn dus trots op onze kanjers die nu alle twee uitgeteld liggen te slapen op de huiskamer vloer terwijl het geknal buiten gewoon door gaat en het hier binnen ook behoorlijk dondert door een heavy metal plaat in de Top 2000 ;-)

Ayla knapt op!!

Met Ayla gaat het heel goed. Zij heeft nu een week of 3 haar Supralorin-hormoon staafje- en het begint duidelijk te werken. Toen ze het net had gekregen werd ze nog een keer flink krols en dus hebben we haar apart gehouden van Fynn. Ik wilde geen risico lopen dat ze toch nog gedekt zou worden.
Nu maar hopen dat het voorlopig de laatste keer was dat ze zo krols was want ze had het er weer moeilijk mee; veel kronkelen, veel schreeuwen en dus koste het weer heel veel energie. Ze is dan ook echt een "graatje", maar.....haar vacht begint duidelijk mooier te worden. Ze glanst weer en haar haar is ook weer gladder en minder warrig. Aan de vacht kun je altijd goed zien of een dier goed in zijn vacht zit en dat was bij Ayla niet zo. Haar vacht sloot niet mooi aan en was dof. Nu zie ik duidelijk dat het steeds beter wordt en dat maakt me blij.

Maar de grootste verandering is haar karakter. Ze gaat steeds meer laten zien dat ze wel relaxt kan zijn en dat ze zelfs al weer wat kan genieten van aaien en aandacht. Ook daar ben ik natuurlijk heel erg blij mee. Ze had duidelijk last van haar hormonen én wat ik nu ook denk is dat ze last heeft gehad van het weg vallen van Keli. Ik had niet echt in de gaten dat Ayla aan Keli was gehecht maar ik heb wel vaak gezien dat ze Max even opzoekt om langs hem heen te strijken. Misschien heeft dat toch een rol gespeeld; alle onrust rondom de ziekte van Lex, het wegvallen van Keli, het hebben van haar eerste nest; 2014 was in alle opzichten een onrustig jaar en ik denk dat Ayla een heel gevoelig poesje is.

Hier staat Keli nog bij Ayla en haar kittens

Waarom ik denk dat Ayla uit haar doen is geweest na het wegvallen van Keli is omdat ik heel duidelijk zie dat ze naar onze nieuwe huisgenoot Scooby trekt. Vaak zijn Scooby en Ayla samen aan het spelen. Ze dagen elkaar uit, Scooby rent achter Ayla aan en soms zijn ze zelfs aan het stoeien samen. Ik ben er niet bang voor dat Ayla het onderspit zal delven bij Scooby want als ze één keer een haal geeft dan is Scooby nergens meer. Hij heeft twee keer een haal van Suus gekregen en sinds die tijd heeft hij veel respect voor Suus ;-) Helaas krijgt Scooby het wel steeds voor elkaar om Fynn op de kast te krijgen( letterlijk en figuurlijk) want Fynn doet niets terug. Maar...er komt vast een dag dat het ook voor Fynn teveel is en dan krijgt Scooby er vast van langs.

In januari wil ik Ayla nogmaals op PL laten testen en als het dan goed is mag ze hier lekker genieten van haar "hormoon-rustige" periode en daarna nog weer eens een nestje krijgen. Mocht het onverhoopt toch niet goed zijn dan zoek ik wel en nieuw thuis voor haar zodat ze daar nog jaren kan genieten van alle aandacht en liefde die ze verdient. Ik "moet" af en toe een poes herplaatsen omdat ik anders niet meer zou kunnen fokken, maar als ik een poes herplaats zoek ik altijd naar een echt goed thuis waarvan ik weet dat het een goede plek is voor een dier van mij.

Dit filmpje is een verhaaltje op zich :-)

Het gaat hard

Scooby groeit hard. Hij kwam met ong 3 kg en nu weegt hij al dik 6 kg. Hij eet ook als een wolf en daar moeten we dan ook nog wel even mee aan de slag. Meneer valt op zijn brokken aan en hij zal moeten leren dat hij eerst moet zitten en wachten totdat hij "toe maar" hoort voordat hij mag eten. Ik ben daar al druk mee aan het oefenen en dat gaat steeds beter.

Vanmorgen wilde Lex de lege bak van Scooby weg halen en toen vond Scooby het nodig om naar Lex te grommen. Dat gaan we natuurlijk niet accepteren. Scooby zal moeten leren dat zijn baasjes met zijn eten mogen doen wat zij willen en niet wat hij wil. We hebben al gemerkt dat Scooby best een beetje een dominant mannetje kan zijn en daar zullen we dus alert op moeten zijn.'
Ook van Max krijgt hij regelmatig een snauw als hij over de grens van Max heen gaat. Dat is goed. Max is de oudste en dus de baas en Scooby zal zijn "honden manieren" wel van Max leren.

Verder gaat het super met Scooby. Hij is een heel blij hondje en hij leert super snel. Hij wil heel graag dingen voor ons doen en is ook nog zo slim dat hij alles heel snel oppakt. Dat betekend dus dat we heel consequent moeten zijn want hij heeft ook feilloos in de gaten waar hij mee weg kan komen.

De zindelijkheid gaat ook steeds beter. Als hij moet poepen dan blaft hij bij de achterdeur, dus dat is al helemaal top. Voor plassen is hij wat makkelijker en als het hem zo uitkomt dan plast hij gewoon n de kamer. Meestal zijn we er al voor die tijd met hem naar buiten geweest en dan plast hij keurig. Maar soms zijn we net te laat en dan doet hij het gewoon binnen zonder een waarschuwing zoals wanneer hij moet poepen. We hebben ook al de gaten dat Scooby een hekel heeft aan slecht weer want dan kost het moeite om hem te latten plassen/poepen. Hij kiest er dan voor om onder de carport zijn behoefte te doen en ach...dat mag dan ook wel hoor.

Nieuw poesje

Badworth`s Aamuun

Het gaat gebeuren.....In januari komt er een nieuw poesje hier wonen. Ze komt helemaal uit Engeland en wordt gebracht door haar fokster Debbie.
Er zijn 3 poesje waaruit ik kan kiezen alleen weet Debbie nog niet zeker of ze lilac of fawn zijn. Eigenlijk wil ik het liefst fawn, maar als het mooiste poesje lilac blijkt te zijn.....

Badsworth`s Ancaam

De communicatie met Debbie is niet echt makkelijk, dus ik heb lang gedacht dat het misschien niet door zou gaan, maar nu heeft ze beloofd de boot te gaan boeken en dus hoor ik binnenkort wanneer ze komt.
Astrid krijgt ook een poesje van een eerder nest van Debbie, dus ze komt met twee kittens deze kant op. Het poesje voor Astrid is een lilac Abessijn poesje en mijn poesje is een abessijn variantje.

Verder heeft Fynn Mosi van Astrid gedekt en volgens Astrid is Mosi drachtig! Zij zal half januari bevallen en dat zou betekenen dat er in april nog een nieuw poesje hier komt wonen. Hoe gezellig zal dat zijn. Twee kleine poesjes die samen kunnen spelen en gewoon lekker hier blijven wonen in plaats dat ze hier geboren worden en juist op die leeftijd naar andere mensen verhuizen.

Mijn favoriet; Badworth`s Arliyo

Dat betekend dan dat ons poezenvolkje compleet is. Fynn, Suus, Ayla en 2 kleine poesjes = 5 en dat is de max( wat Lex betreft ha ha).

Ayla heeft een week geleden haar Supralorin gekregen en is geheel tegen de verwachting in, ontzettend krols geworden. Ik hoop dat we Ayla en Fynn op tijd gescheiden hebben want ik wil geen nestje van Ayla. Eerst haar PL onderzoek in januari én ze moet ook echt dikker worden. Dat wil nu natuurlijk ook niet lukken, nu ze zo krols is. Hopelijk kan ze na het weekend weer bij Fynn en Suus en gaat de supralorin werken zodat we voorlopig haar laatste krolsheid mee hebben gemaakt.

In januari wil ik opnieuw voor een PL test gaan en ik ben heel benieuwd naar de uitslag. Als het goed is zijn haar hormonen dan rustig én ze is weer een half jaar ouder dan de vorige keer. Ik hoop dat de uitslag dan PL-vrij zal zijn. Zo niet dan wordt ze herplaatst in een leuk, nieuw thuis. Is ze wel PL vrij dan mag ze hier lekker blijven en als de supralorin is uitgewerkt- wat wel 1 tot 2 jaar kan duren- dan mag ze weer een nestje krijgen. Ik weet al van welke kater ha ha, maar dat is van -veel- later zorg.

Nadat Fynn Mosi had gedekt heeft hij bij thuis komst ook Suus gedekt en ik denk dat zij ook drachtig is. Bij ons dus ook half januari kittens. Allemaal leuke dingen om naar uit te kijken!!

Het gaat goed met Scooby

Scooby is zo`n leuk ventje! We genieten enorm van zijn vrolijke en speelse karakter. ook met Max is hij helemaal vriendjes al geeft Max wel duidelijk aan dat hij niet altijd zin heeft in de spelletjes van Scooby. Max is natuurlijk toch ook een stuk ouder dan Scooby en dus is hij duidelijk minder speels dan Scooby.
Scooby vind het ook heerlijk om tegen Max aan te kruipen om te slapen. Max vind dat meestal ook wel prima en het is een heel vertederend plaatje om die kleine Scooby naast de grote Max te zien liggen.

Afgelopen zondag is Scooby samen met Lex begonnen met de puppy cursus. Natuurlijk heel spannend voor ons allemaal maar ook hier liet Scooby zien een stabiel mannetje te zijn. Er werd geoefend met vuurwerk en dat deed Scooby helemaal niets. Hij bleef gewoon rustig naast Lex zitten en leek het eerder leuk dan eng te vinden.

Het commando "zit" gaat al best heel goed met Scooby maar het lopen aan de lijn leverde wat meer

problemen op. Scooby ging gewoon lekker op zijn kont zitten en verzette geen stap meer. Hij zat duidelijk te wachten totdat hij wat lekkers zou krijgen en dus kreeg Lex wat aanwijzingen van de "juf" om dit gedrag te doorbreken. Het is soms moeilijk om streng te zijn tegen zo`n klein ventje, maar het moet wel. Scooby is buitengewoon slim en hij weet a goed wat hij wil en niet wil. Consequent blijven is bij dit ras een eerste vereiste. Dat hadden we  al gehoord, maar dat laat Scooby ook duidelijk zien. Maar...als we alles maar leuk maken dan doet Scooby graag mee.
In de afgelopen week heeft Lex verder geoefend met "zit en blijf" en Scooby pakt dat heel goed op. Morgen weer naar cursus en eens kijken of hij het daar dan ook goed laat zien.

We proberen ook steeds wat nieuws toe te voegen aan de ervaringen van Scooby. We zijn deze week naar de Intratuin geweest zodat hij kennis kon maken met veel mensen. Dit ging heel goed. Hij heeft ook lekker in het winkelkarretje gezeten en onder ging alle drukte heel rustig. We hadden ook veel bekijks want iedereen vind zo`n puppy schattig om te zien. Daarna is Scooby dan wel heel moe, maar dat geeft niets. Hier thuis krijgt hij tijd om bij te komen. Ook het wennen aan Luuk en Sarah gaat heel goed. Luuk is helemaal niet bang en vind Scooby heel leuk. Het is leuk om te zien dat het andersom ook zo is!

Ook worden de rondjes die we lopen al wat groter zodat hij steeds meer aan het verkeer gewend raakt.

Voor komende week staan een bezoek aan een restaurant, wandelen in het wandelwagentje en een bezoek aan het winkelcentrum gepland. Het is de bedoeling dat Scooby zo aan alles gewend raakt dat we hem overal mee naar toe kunnen nemen. Het oefenen in het meerijden in de auto is dus belangrijk en ook dat gaat steeds beter.

We zijn al dik tevreden hoe het gaat met Scooby, maar....er is nog een hoop te leren samen :-)

Al heel wat denkwerk gedaan....

Over Ayla heb ik advies gevraagd aan wat bevriende fokkers en daardoor heb ik mijn gedachten beter op een rijtje gekregen.

Ik hoorde van Jacqueline een vergelijkbaar verhaal over haar sorrel Somali poes Whisper( zus van mijn overleden-, en nog steeds gemiste, Tess). Ook zij was tijdens het nest stoer en ook zij zag Jacqueline als "boe-vrouw". Whisper heeft Supralorin gekregen om haar hormoonhuishouding rust te geven én Jacqueline is een tegen offensief begonnen. Whisper vaak oppakken, even verwennen en weer neer zetten zonder "iets engs"te doen.. Dat heeft resultaat gehad; Whisper is een stuk toegankelijker geworden.

Marielle wees me nog op alle veranderingen die hier zijn geweest voor Ayla,de laatste tijd. Keli weg gevallen, nieuw hondje erbij, eerste nestje gehad en niet in de laatste plaats...alle spanning en drukte rondom de ziekte en situatie van Lex. Natuurlijk voelen onze poezen dat en de één zal daar anders op reageren dan de ander.

Astrid vroeg zich nog af of ons huishouden wel zo druk is?! We hebben mààr 2 honden en 3 poezen en we zijn maar met z`n tweetjes thuis....

Alles op een rijtje gezet en ik denk dat ik eruit ben!
- Ayla krijgt supralorin zodat ze een lange periode krijgt om weer wat in gewicht aan te komen. Haar nest en alle krolsheden daarna hebben veel energie van haar gevraagd. Ze is dan niet meer om de 2 weken krols en het is ook geen gedoe met de pil- die ook nog nare bijwerkingen kan geven.
- Ik laat haar in januari opnieuw testen op PL en mocht ze dan nog steeds PL1 hebben, dan zoek ik een nieuw thuis voor haar, maar dan heeft ze eerst de kans om in haar vertrouwde omgeving wat stabieler te worden. Mocht ze PL vrij zijn en zie ik dat ze opknapt door dikker te worden én meer vertrouwen te krijgen, dan blijft ze hier en mag ze later ng een keer een nestje krijgen!
Verder ga ik een charme offensief in ga zetten. Kijken of ik haar door meer- en fijne aandacht kan laten zien dat ik heus niet zó eng ben.

Bedankt dames voor het meedenken! Ik denk dat Ayla deze kans verdient. Zij is een prachtig poesje en ik heb tijdens haar nest gezien dat er ook een fantastisch karakter in haar verborgen zit. Nu is het mijn taak om dat een kans te geven om naar voren te komen.

Over Ayla

Ayla heeft een prachtig nestje gehad dit jaar en ze heeft het ook heel goed gedaan!
Tijdens de periode van het nest was Ayla wonderbaarlijk aanhalig en weerbaar. Normaal is zij een vrij schichtig poesje, maar nu kwam ze naar mensen toe en schrok ze ook veel minder snel. Dat was prachtig om mee te maken en voor de mensen die een kitten van Ayla kregen natuurlijk heel goed om te zien.

Helaas heeft dit stoere gedrag zich niet meer laten zien nadat de kittens weg zijn gegaan. Ze is zo mogelijk nog schichtiger geworden en ik vraag me af of ze wel happy is in ons drukke huishouden.... Ze is zowiezo bang van kleine kindertjes en dus is ze veel in de kattenkamer als Luuk en Sarah hier zijn. Dat is natuurlijk nog niet zo erg want Luuk en Sarah zijn hier tenslotte niet heel de week. Maar...ze is ook bang voor mij als ze maar het idee heeft dat ik iets met haar wil gaan doen. Ik heb nog nooit rare dingen met haar gedaan, maar natuurlijk wel een paar keer een pilletje aan haar moeten geven. Dat is kennelijk al genoeg om mij te zien als de grote "boe-vrouw".

Verder speelt er nog wat met de uitslag van het Patella Luxatie onderzoek wat in de zomer is gedaan bij Ayla. Patella Luxatie heeft betrekking op de knie schijfjes en de mate waarop die weg kunnen schieten en- wel of niet automatisch- weer terug schieten.Ik kreeg een berichtje van de fokker van Ayla dat Ayla`s moeder en zusje PL 1 uitslag hadden gekregen ( de knieschijfjes zijn weg te drukken, maar schieten vanzelf weer terug, ondanks dat Ayla`s moeder in het verleden "vrij" was) en dus was haar advies om Ayla ook te laten testen. Dat heb ik gedaan en ook Ayla kreeg als uitslag PL 1. Dat betekend dat de poes er helemaal geen last van heeft, maar het is natuurlijk niet wenselijk om hiermee verder te gaan in de fok. Nu kunnen hormonen invloed hebben op de PL uitslag en Ayla zoogde- geen stabiele hormoon balans dus. Verder was Ayla nog erg jong- iets meer dan een jaar en ouder dan ander half jaar is de beste periode om te testen.

De kittens van Ayla mogen dus niet verder in de fok, maar verder voorzie ik geen probleem bij haar kittens.
Mijn idee was om haar in januari te laten her-testen omdat haar hormonen dan stabieler zijn én ze is dan ook een half jaar ouder. Wellicht is er dan niets meer te vinden van instabiliteit. Maar....omdat Ayla niet echt happy lijkt en ze ook erg dun is- stress?- vraag ik me af waar ik goed aan doe.

- Hou ik haar aan de pil totdat ze in januari opnieuw getest kan worden op PL en bij een goeie uitslag nog een nestje zodat  ik een kitten kan houden en dus haar lijn behoud
-  laat ik haar Supralorin geven zodat ze minimaal een jaar geen last heeft van de hormonen, laat ik haar ook opnieuw testen op PL en kijk ik dan wat ik verder met haar wil óf
- hak ik nu de knoop door en ga ik een nieuw thuis voor haar zoeken zodat ze in een rustiger omgeving én gesteriliseerd kan gaan genieten van nog heel veel jaren een gelukkig leven??

Deze keer wil ik doordacht een keus maken en alle opties goed hebben bekeken voordat ik een definitief besluit neem. Zodat ik niet, net als bij Suus, later moet toegeven dat ik de verkeerde beslissing heb genomen en dat dan terug moet draaien.

Scooby en Max

Hoewel het nog steeds heel moeilijk is om foto`s te maken van Max en Scooby is het toch gelukt om in ieder geval iets op de foto te krijgen. Die gekke Max is echt bang van het pingeltje van het fototoestel. Als hij lekker samen met Scooby ligt óf aan het spelen is met Scooby, loopt hij gelijk weg als hij dat pingeltje hoort omdat ik het fototoestel aan zet. Rare hond!

Fynn

In april 2013 heeft Fynn zijn Supralorin gekregen zodat hij een poos niet vruchtbaar zou zijn en daardoor ook niet zou sproeien in huis. Hoe lang die Supralorin werkt is verschillend per kat. Bij

Fynn

Fynn werkte het lang, maar......in september leek het toch eindelijk uitgewerkt te zijn. Op mijn verjaardag zagen we Fynn in de ren Suus dekken en dus is er weer hoop op kittens van Fynn.

Kennelijk was de "lust" weer terug maar er zijn helaas geen kittens van gekomen. 

Ondertussen zijn we natuurlijk al weer twee maanden verder en Fynn kreeg weer een kans om een poesje te dekken. Astrid heeft een blauw Abessijn poesje wat ze graag gedekt wilde hebben. Op het moment heeft ze zelf geen actieve dekkaters, dus kwam ze op het idee om Fynn het poesje- Mosi- te laten dekken.

Mosi met haar vorige nestje

Dat moet een prachtige combinatie zijn; een prachtig gekleurd blauw Abessijn poesje samen met onze geweldig lieve en mooie blauwe Somali Fynn! Ik vind het zo`n interessante combinatie dat ik daarvan ook wel graag een poesje wil hebben. Dat zal dan een Abessijn variant poesje worden, dus met kort haar.

Astrid heeft Fynn opgehaald om bij haar in het kater verblijf kennis te maken met Mosi. En nu maar hopen dat de dekkingen deze keer wel tot resultaat zullen leiden. Toen Fynn na 4 dagen weer thuis kwam had hij zo de smaak te pakken dat hij Suus ook gelijk maar heeft gedekt. Spannend dus of Suus en/of Mosi drachtig zullen zijn. We wachten het af!

Verder komt er in januari een fawn kleurig Abessijn variant poesje bij ons wonen vanuit Engeland. Zij is geboren in september en is in januari groot genoeg om te verhuizen naar Nederland. Ik weet nog niet wat haar stamboom naam is, maar ik heb al wel een paar namen in gedachten die ik graag wil gebruiken. Ik denk aan Yoko, Neera, Jinah of Indy. Omdat ik ook nog het plan heb om van een nestje van Ayla een kitten te gaan houden kan ik voorlopig vooruit met namen geven.

Waarom ik een kitten van Ayla wil gaan houden zal ik de volgende keer schrijven.

Jurre heet Scooby

Doordat de laptop een poos kapot was heb ik geen verhaaltjes kunnen schrijven de laatste twee weken. Maar.....hij is weer gemaakt en dus zal ik snel beginnen want er is best een hoop gebeurt op "beesten gebied".
Ons pupje is gekomen en op de ochtend dat we hem zijn gaan halen hebben we besloten om hem

Scooby te noemen. Geen Pelle, geen Jurre, maar Scooby dus !
Hij is zooooo leuk.
Ik plaats alvast wat foto`s en zal de komende dagen meer vertellen over de belevenissen met hem :-)

Helaas lukt het niet goed om leuke foto`s te maken van Max en Scooby die aan het spelen zijn. Zo gauw Max het fototoestel aan hoort gaan komt hij overeind en komt hij bij mij kijken. Daar moeten jullie dus nog even op wachten en dat is jammer want het is zo leuk om die grote Max te zien spelen met zijn kleine vriendje Scooby. Scooby zijn koppie verdwijnt geregeld helemaal in de bek van Max :-)

Jurre gezien

Afgelopen woensdag zijn we naar Twijzelerheide geweest om bij de fokker naar onze Jurre te kijken.
Wat een bak vol met puppen zeg. Ze waren gescheiden in 2 groepjes om het een beetje overzichtelijk te houden. De moeder was er ook niet zo veel meer bij omdat zij echt een hekel begon te krijgen aan het voeden van alle 11 pups. Dat zal maar aan je zitten te sabbelen met die kleine scherpe tandjes en dan ook nog 11 keer.

We herkenden ons ventje meteen aan de vlek op zijn rug en dus hebben we hem even lekker in handen gehad. Wat een hummeltje. Zeker vergeleken met de witte herder pups die wij natuurlijk altijd gewend zijn geweest. Alle pups zijn razend enthousiast als je bij hen komt en dat geeft ons een goed gevoel. Laat Jurre maar komen!

Het begint nu echt op te schieten; vandaag zijn de pups 6 weken en over een kleine 2 weken loopt er hier dus een hummel rond. De puppy-opvoed boeken liggen alweer klaar om gelezen te worden, we zijn al bij een puppy-cursus wezen kijken, de bench is gekocht en ik heb een klein halsbandje. We zijn er klaar voor.

Ik denk dat we de komende tijd nog wel eens gaan denken; "waar zijn we aan begonnen", want na zo lang alleen volwassen honden in huis zijn we natuurlijk wel verwend.

Alvast.....

                                                                                   .....een paar foto`s van het nest van ons
mannetje. Woensdag gaan we zelf kijken, dus dan zullen we wat foto`s maken waar ons ventje alleen op staat.
We denken dat het het pupje rechts vooraan is wat zo eigenwijs over de rand hangt.

De mama van het nest; Ganna

De papa van het nest Benny Hill

We zijn toch weer aan het nadenken gegaan over de naam want als we zeggen dat ons nieuwe hondje Pelle gaat heten vraagt iedereen gelijk of dat naar de Feijenoord speler is. Ik heb niets met voetbal, dus dat vind ik niet leuk
Verder vind ik het ook niet leuk klinken als je de naam afkort want dan wordt het Pel...We hebben dus een nieuwe naam bedacht en dat is Jurre. Als je dat afkort wordt het JUR en dat vinden we wel leuk. Maar...misschien verandert het toch nog, dus dit is de "voorlopige" naam!

Alle 11 puppen van het nest van Jurre. 2 teefjes en 9 reutjes

Is het het hondje in het midden? Ik denk van wel

Saai in huis

De kittens van Ayla zijn vertrokken en dat is saai. We missen de streken van de kleintjes en alle opwinding die ze in huis brachten. Er was altijd wel wat te lachen met die kleine druktemakers om ons heen en nu zijn "alleen" Fynn, Suus en Ayla er nog.

Faya( Odda) en Jack( Hemnes) zijn opgehaald door hun nieuwe mensen en Ruby(Tarva) zijn we gisteren weg wezen brengen. Van zowel Jack als van Faya kreeg ik gelijk al leuke foto`s en een positief verhaaltje en bij Ruby hebben we zelf kunnen zien hoe ze haar intrek nam in haar nieuwe thuis.

Jack

Jack is komen wonen in een huis waar nog geen ander kat was, dus dat is eigenlijk het makkelijkst. Je gaat als nieuwkomer lekker de boel om je heen ontdekken en er is allerlei katten speelgoed en dat is allemaal voor jou. Verder zijn er dan nog leuke mensen die helemaal gek op je zijn omdat je er zo lief uitziet en je mensen aan het lachen maakt.....wat wil je als kleine poes nog meer.

Bij Faya zijn er al twee poezen in huis- een Siamees en een half Siamees- en daar moet je als klein nieuwkomer dus ook nog wennen aan twee grote katten die daar al helemaal hun plekje hebben en jou als indringer zien. Dat maakt het wel extra moeilijk. Je kunt dan wel dapper rond lopen en alles ontdekken....je bent toch op je hoede wat die vreemde katten zullen gaan doen én...of ze het wel pikken dat je hun speelgoed inpikt en hun lekkere slaapplaatsjes. Maar meestal went dit ook vrij snel en hopelijk ontdekken de twee grote katten snel dat je ook heel leuk bent om mee te spelen en dat je het ook heerlijk vind om verzorgt te worden.

Ruby

Ruby( Tarva) hebben we zelf weg gebracht naar Hellevoetsluis en dat was dus best een autorit. Ik had haar in een mandje op schoot maar al vrij snel kwam ze daaruit en de rest van de reis heeft ze op mijn schoot door gebracht. Soms wilde ze mijn schoot wel af maar dat mocht niet en dus heeft ze naar buiten zitten/staan te kijken en al het gekriebel om haar gerust te stellen kon ze zeer waarderen. Na ander half uur waren we bij haar nieuwe thuis en dat was natuurlijk ook spannend. De voetzooltjes van Ruby waren helemaal nat van het zweten en dat was absoluut van de spanning.

Binnen ging ze al gelijk op onderzoek uit en werd al het speelgoed goed bekeken. Dat er nog een ander Abessijn poes was, drong nog niet gelijk bij haar door. Later zat ze lekker bij mij op schoot alles te bekijken en vervolgens wandelde ze maar eens even over de salon tafel. Toen ze weer op de bank kwam ging ze lekker tegen haar "nieuwe mens"aanliggen, dus dat was al een heel goed teken.
Daarna ging ze de klimpaal onderzoeken en dat beviel haar goed. Door de gaten naar binnen en uiteindelijk helemaal bovenop waar ze alles eens rustig in zich op kon nemen.
Aziza- de abessijn poes- had wat meer moeite met deze kleine indringer en is in de bijkeuken op het raamkozijn gaan zitten. Net doen alsof zo`n klein indringertje er niet is, is de beste strategie voor sommige poezen. Ik herken dat van hier thuis ook wel. Net doen alsof zo`n hummel er niet is en dan een paar dagen later ineens doen alsof het er altijd is geweest.

Het begin van alle drie, in hun nieuw thuis, is dus goed verlopen en nu even afwachten en dan hopen dat de berichten alleen maar beter worden; dat er vriendschap is gesloten met de andere poezen n huis. Maar....dat komt vast goed, daar heb ik vertrouwen in!

Poezies

Door alle berichten rondom Keli en het zoeken naar een pup zou je bijna vergeten dat er hier ook nog 3 kleine rode duiveltjes rond rennen. Odda, Tarva en Hemnes zijn alweer zo groot dat ze bijna mogen gaan verhuizen. Ze zijn nu 11 weken en enorm ondernemend.

Voor alle drie is afgesproken wanneer ze gaan verhuizen en ook krijgen ze alle drie een nieuwe naam. Tarva gaat Ruby heten, Odda haar nieuwe naam is Faya en Hemnes gaat heel stoer "Jack" heten.

Wat een energie hebben die kleine dingen. Overal rennen ze over heen, ze rollen over elkaar en ook buiten wordt er flink gespeeld. Het geeft zoveel plezier om naar de capriolen van ze te kijken.

Het is gelukt!!

We hebben een pup gevonden; een schapendoes reutje van 3 weken. Helemaal in Twijzelerheide- Friesland.
We zijn zaterdag gaan kijken bij kennel "Fan é Wâldblaffers". Hoewel de honden in kennels worden gehouden- de mensen wonen in een ieniemienie huisje waren alle honden erg sociaal en de fokkers zeer deskundig en enthousiast over hun honden. We hebben vader en moeder hond gezien en die waren heelvriendelijk. Wat ons ook erg opviel was dat alles zo ontzettend schoon was. Ik heb huizen gezien van fokkers die minder schoon zijn dan hier de kennels. De mensen zijn ook ontzettend veel buiten bij de honden en maakte dat het ons zoveel vertrouwen gaf dat we een pupje hebben besproken. We mochten kiezen uit 5 reutjes van een nest van 11 pups. Echt een ongelofelijk groot nest voor een kleine hond als de schapendoes. Het is ook nog de moeder haar eerste nest, maar ze doet het fantastisch!

Het nest van onze pup

Twee teefjes en 3 reutjes waren al besproken en 1 reutje was een stuk kleiner dan zijn broertjes en zusjes. Hij was dus nog niet beschikbaar omdat de fokker eerst wil zien of hij zich ook goed genoeg ontwikkeld.
Zitten we daar naast zo`n nest met 5 kleine hondjes om een keus te maken. Waarop we dat moesten doen......?? Ze waren allemaal dezelfde kleur; blauw schimmel, maar de tekening is natuurlijk wel anders. Uiteindelijk hebben het reutje met het meest brede koppie gekozen omdat we bij de Witte herders ook altijd hebben gehouden van forse reuen en een heel iel reutje zou wel heel erg afsteken bij Max:-)
Voorlopig moeten we dus nog wel een poos wachten want het reutje is geboren op 20 september en hij moet minstens 7 weken zijn voordat hij mag verhuizen. Omdat het zo`n eind weg is gaan we over 2 a 3 weken pas weer een keer kijken en daarna mag hij dan al vrij snel verhuizen.
We hebben er echt zo veel zin in:-)

Ik ben me gelijk ook aan het oriënteren op een puppycursus want hoewel dit niet onze eerste pup is, lijkt het ons toch belangrijk dat hij, en wij, weer een keer alle basis oefeningen leren. De pup moet ook leren "hond" te zijn zonder de bescherming van Max en dus is een cursus heel goed voor hem. Ook zullen gaan wandelen zonder Max want ik weet zeker dat Max een enorme beschermingsdrang heeft naar de pup. Max is zo gek op kleine beestjes en mensjes.... Vorige week waren Luuk en Sarah hier en toen Sarah in de wagen ging huilen stond Max gelijk naast de kinderwagen. Kijkend naar mij met een blik; moet jij hier niet iets aan doen?!!
Wat zal Max blij zijn met een nieuw maatje naast hem in huis. Jammer dat we het hem nog niet kunnen vertellen want volgens ons voelt hij zich nog steeds een beetje alleen, al is hij niet meer zo "verdrietig"als de eerste dagen.

Helaas

Het is nog niet gelukt om een pupje te vinden. Hoewel we gisteren 3 leuke puppen hebben gezien ging het toch niet door.
We gingen kijken naar een schapendoes reutje van bijna 8 weken en dat zou dus prachtig zijn uitgekomen want dan had hij in het weekend al mogen verhuizen. Hoewel het een heel leuke pup was was er één ding waar ik op "afknapte"; Loek had 1 manenoogje. Dat is een licht blauw gekleurd oog zoals bij bordercollies en weimaraners. Ik kan niet wennen aan die lichte ogen. Ik vind het mooist als een hond me met mooie donkere ogen aan kijkt en niet met zo`n doordringende blik. Ik vond het wel een beetje gênant om te zeggen want ik ben helemaal niet zo van uiterlijk, maar ik weet gewoon dat ik daar niet aan kan wennen. Tinkers( de bonte paarden die ik heb gehad) hebben ook vaak manenogen en ook daardoor weet ik dat zo goed.

Nou dat was voor deze fokker helemaal geen probleem hoor. Later hoorde ik dat zijn vrouw het ook helemaal niet mooi vind ;-)
Maar....er liepen nog 2 puppen rond; een teefje- Lotte- en een reutje- Lex. En voor dat teefje viel ik, liefde op het eerste gezicht. Wat een leuk en mooi meisje......Maar......met een probleempje.... Ze had een hartruisje en daarom had de fokker in eerste instantie niet gezegd dat ze nog vrij was. Maar ja, wij schrikken ons niet gelijk een slag in de rondte vanwege een hartruisje omdat we zelf ook 2x een pup daarmee hebben gehad. Bij de eerste pup is het heel snel over gegaan en bij de tweede pup is het helaas een afwijking gebleken maar met die pup(ondertussen natuurlijk uitgegroeid tot een volwassen hond) gaat het heel erg goed, gelukkig!

Vandaar dat we toch wel voor Lotte wilde gaan maar dat we even af wilde wachten wat de dierenarts zou zeggen, waar ze diezelfde avond nog een afspraak mee hadden voor Lotte. Ik was toch wel behoorlijk opgewonden want wie weet zouden we al heel snel een leuke pup in huis krijgen :-)

Helaas.... De dierenarts heeft geconstateerd dat deze ruis niet lijkt op een ruisje wat vanzelf over gaat, maar dat er meer aan de hand is en dat het verder bekeken moet worden. Ws is er ook een operatie nodig. Dat is te heftig natuurlijk, om met zo`n medische toekomstbeeld aan een pup te beginnen en dat snapte de fokker ook heel goed.
Helaas! we zetten onze zoektocht naar een leuke pup voort.

Het klinkt gek

Het klinkt ws gek, maar we zijn op zoek naar een puppy....

schapendoes pup

Niet omdat we geen verdriet hebben om Keli- we zullen haar nooit vergeten en natuurlijk missen we haar- maar wel omdat we altijd twee honden hebben gehad. Dat vinden we het leukst en voor Max is het ook goed als hij een nieuw maatje krijgt. Hij is nooit alleen geweest en dus heeft hij dat ook nooit geleerd. Toen hij vanuit zijn nest hier, verhuisde naar zijn nieuwe baasjes in Noord-Holland was daar al een West-Highland White terriër en toen hij na een jaar terug naar ons verhuisde waren Rana en Keli hier.

Gisteravond lag Max in de gang en wij meenden dat hij een echte "droopie"blik in zijn ogen had. Lex vroeg of ik dat ook had gezien en dat moest ik beamen; Max mist zijn maatje. Of hij nog wist dat Keli zijn moeder was weet ik niet, maar dat ze zijn vriendin was, dat was duidelijk. Altijd samen mee naar het bos of de hei en samen rennen en onderzoeken; samen thuis blijven als we er niet waren en "samen sterk".

schapendoes pup

Het koste wel wat overleg maar Lex en ik zijn er toch uitgekomen; we willen een schapendoes pup. De schapendoes hoort ook tot de herder-achtige honden en omdat ik altijd herders heb gehad wil ik heel graag dat karakter weer. Omdat je bij een hond al gauw rekening moet houden met een levensduur van 12 jaar wil ik graag iets kleiners dan een witte herder, hoewel we altijd heel enthousiast zijn geweest over het karakter- en ook nog steeds zijn. Zo komen we dus uit op de schapendoes. ik heb allerlei voorstellen gedaan, maar meestal vond Lex het geen leuke hond. Ik heb gedacht aan een teckel, een poedel, een soft coated Wheaton terriër en Lex heeft de labrador voorgesteld....allemaal niet dus!

schapendoes pup

Lang leven internet want daar hebben we gekeken naar nestjes en op een half uurtje van hier is een nestje met nog 1 reutje beschikbaar. Ik heb al gebeld, maar helaas het antwoord apparaat. Nu maar hopen dat er snel wordt terug gebeld want ik wil zo graag gaan kijken :-)

De naam hebben we al wel; Pelle!

Keli

Het was al te lezen in mijn vorige verhaaltje...Keli kreeg meer moeite met lopen en bewegen.

Toch waren we nog steeds heel tevreden over haar want ondanks haar leeftijd was ze nog best fit.
Tot twee en halve week geleden....Lex en ik hadden het idee dat ze pijn kreeg bij het opstaan ed en omdat we op maandag op vakantie zouden gaan, heb ik vrijdag de dierenarts gebeld voor pijnstillers. We wilden niet dat onze oppas, Amy, met een hond zou komen te zitten die pijn leed. Keli heeft die week dus gewoon elke dag een pijnstiller gehad.
Toen we een week later terug kwamen zagen Lex en ik dat ze in die week hard achteruit was gegaan. Normaal, als je de honden elke dag ziet, zou je dat kunnen missen, maar nu zagen we het allebei. Ondanks de pijnstillers had ik het idee dat ze slechter was gaan lopen en ook zakte ze vaker door haar achterpoot. We hebben dat even aangekeken maar toen we het steeds meer zagen gebeuren en Astrid, die hier op donderdag was, ook het idee had dat Keli echt pijn had, heb ik een afspraak gemaakt voor vrijdag om met de dierenarts te overleggen. We hadden zelf geen goed gevoel bij de situatie en gingen naar het gesprek met het idee dat het heel goed zou kunnen dat we zouden horen dat inslapen de beste optie zou zijn voor Keli.

Marleen- de dierenarts- was heel duidelijk; Keli had veel pijn! Dat kon ze voelen aan de strakke rug van Keli. Ze vond de situatie op deze manier niet "hondwaardig"voor Keli en was het eens met onze suggestie dat inslapen het beste voor Keli zou zijn. Omdat we dat graag na het weekend wilde laten gebeuren- zodat de kinderen evt nog zouden kunnen komen om afscheid te nemen- had Marleen nog een optie om een injectie te geven. Deze injectie zou een eventuele aanwezige zwelling in de rug van Keli kunnen laten slinken waardoor de uitvalverschijnselen van haat achterpoten beter zouden moeten worden. Ook kreeg ze een veel sterkere pijnstiller zodat ze in ieder geval geen pijn zou hebben. Voor ons voelde dit goed als laatste mogelijkheid om te proberen, al moet ik eerlijk zeggen dat we er weinig vertrouwen in hadden. De blik in Keli`s ogen was ook verandert en het leek alsof zij al wist dat het niet goed was. Ik vind dat bijzonder....Ik heb dat eerder gezien bij Dingo nadat zij een herseninfarct had gehad. Ze keek me aan met een blik alsof ze wilde dat het klaar zou zijn en ik meen die blik nu ook te zien bij Keli.

Het was in het weekend ook opvallend dat ze weg liep bij Lex toen hij naast haar op de grond kwam zitten. Kennelijk is alles haar teveel; zelfs haar grote liefde Lex. Zaterdag avond wilde ze in haar mand in de gang stappen, die een klein randje heeft. Ze kreeg haar linker achterpoot niet over dat randje heen en dus moest ik haar even helpen.
We hebben dus absoluut geen verbetering gezien in de uitvalverschijnselen, eerder een toename en dus werden we in de loop van het weekend steeds zekerder dat inslapen de beste optie is voor Keli. Hoe verdrietig ook.....het is de beste keus voor Keli. Zij heeft het niet verdient om te moeten lijden en dus heb ik vanmorgen een afspraak gemaakt om haar vanmiddag om 16u in te laten slapen.

Gisteren is Linda nog bij haar wezen kijken en straks komt Jessie nog afscheid nemen.......

Speciaal voor Iris; over de honden

Maar ik moet je wel eerlijk vertellen Iris; ik ben drukker geweest met kletsen met jou dan op de honden letten....

Afgelopen dinsdag was het eindelijk zover dat een afspraak met Iris en haar witte herder Roef door kon gaan. We hadden al heel wat pogingen gedaan om weer eens samen te wandelen maar steeds was er iets waardoor het niet door kon gaan. Nu dus wel.
Ik in mijn autootje, met twee honden achterin, naar Arnhem, naar een plek waar we al vaker samen hebben gewandeld. Een mooi bos, met water om te zwemmen en heerlijk om te wandelen.

Toen ik aan gekomen was zou ik de honden uit de auto laten...staat er in eens een witte herder naast me....Ik dacht even dat Max of Keli al uit de auto was, maar dat kon natuurlijk niet. Nee hoor, het was Roef en hij kende mij duidelijk nog. Hij was echt enthousiast om mij te zien. Max en Keli dus snel uit het autootje gelaten en zij kenden elkaar duidelijk ook nog. Wat een gemakkelijke -her-kennismaking. Niets geen gegrauw of gesnauw. Zelfs niet van Keli die altijd haar aan kinderen wil laten zien dat zij de leiding heeft. En ook Max had totaal niet de behoefte te laten zien dat hij de grote broer was; nee hoor, Roef werd gewoon geaccepteerd en het drietal ging met ons mee het bos in alsof ze elkaar vorige week nog hadden gezien. Nou dat was absoluut niet zo; Iris en ik rekende uit dat het minimaal 2 jaar geleden was....

Het watertje ligt vrij vooraan in het bos en voordat ik het wist was Max al in het water, Roef er achteraan en Keli voorzichtig met alleen haar voeten erin. We konden niet echt stokken gooien want het was bij de vijver zo modderig dat we ons daar maar niet aan hebben gewaagd. Ik had even de tas op de grond gezet en die zat gelijk onder de modder en mijn blote benen waren gelijk vies omdat Keli, Max en Roef steeds langs ons heen liepen. Dat had ik al voorzien en dus had ik een korte broek aan ha ha

Nadat de honden zich lekker hadden vermaakt bij het water hebben we nog een stuk met ze gelopen, al pratend natuurlijk. Maar je hoeft de honden ook eigenlijk niet in de gaten te houden, zij volgen ons wel. Aan Keli was snel te merken dat dit een zware wandeling was want zij liep snel achter ons, al heb ik me er ook over verbaasd hoe enthousiast ze nog mee doet met Max en Roef.

Iris en ik hebben ons daarna geïnstalleerd op een bankje met de meegenomen thee en stroopwafels en Max en Roef hebben nog een poosje geprobeerd de honden die langs kwamen te imponeren. Roef blaft anders nooit en gaat alleen maar op honden af om te spelen, maar- zoals we ook kennen van Buddy, als ik met Nelleke wandel- Roef wilde nu ook wel indruk op andere honden maken- samen met zijn grote broer :-)

Na twee en half uur, terug bij de auto, was Keli zo moe dat ik haar moest helpen bij het springen in het autootje. Ik heb de rest van de dag ook weinig van haar gezien want ze heeft steeds geslapen. De volgende dag kon ik wel zien dat ze stijf was van alle inspanning van de dag ervoor, dus toen ben ik naar de hei geweest voor een niet te lange ronden, maar ook om de spiertjes even in beweging te brengen. anders zou de spierpijn alleen maar erger zijn( net als die van mij trouwens....)

Ook de foto`s die ik heb gemaakt zijn niet echt geweldig, maar dat komt door al dat gepraat samen ;-)

hoe gek kan het gaan....

Mijn bedoeling was om Elin, uit het nestje van Suus, te gaan houden. Ik wilde graag een dochter van Suus om mee verder te fokken omdat Suus uit de fok zou gaan.

Elin

Nu heb ik laatst met de dierenarts overlegd over Suus en haar weeënzwakte en zij had het idee om Suus calcium te gaan geven voor een volgende bevalling waardoor ze wellicht wel helemaal zelf bevalt. Zo niet dan is het geen probleem om nogmaals een keizersnede te doen. Dit maakte mij natuurlijk helemaal blij. Zo`n mooie poes als Suus, zo`n geweldige moeder en het allermooiste; met zo'n fantastisch karakter, toch nog een keer een nestje laten krijgen, dat vind ik geweldig.
Eigenlijk had ik er daarna niet echt meer verder over nagedacht, maar in de afgelopen week begon ik ineens te denken aan een kitten van Suus en Fynn. Suus haar volgende nestje zal nl met Fynn samen zijn en eigenlijk vind ik dat nog leuker; een kitten van Suus én Fynn samen. En als ik iets in mijn hoofd krijg dan duurt het vaak niet lang voordat ik daarmee aan de slag ga, dus.....ik heb de knoop door gehakt en een mailtje gestuurd naar de kitten bemiddeling van de Somali en Abessijn vereniging om Elin als "beschikbaar" kitten op te geven.

Kreeg ik net die dag een mailtje van iemand die al eerder bij mijn informeerde naar een kitten maar toen had ik niets meer beschikbaar. Eigenlijk ging de vraag over een Abessijn( dus kortharig) kitten, maar ik heb toch laten weten dat ik Elin beschikbaar had. Via Facebook konden ze de foto`s van Elin bekijken en vrij snel daarna kreeg ik al een mail dat ze al een beetje verliefd op haar aan het worden waren. Natuurlijk waren er nog wat vragen, vooral over het verschil in vacht en of het karakter van de Abessijn en Somali erg verschillend is. Daarop natuurlijk weer een mail van mij met wat uitleg hierover naar hun gestuurd en jawel hoor; ze wilden heel graag komen kijken. Een afspraak gemaakt voor zondag maar kennelijk konden ze daar in België niet langer wachten en gisteren kreeg ik een mail of het ook vandaag zou kunnen.... en jawel hoor, ik had vanmiddag geen afspraken en dus heb ik Britt samen met haar 2 kinderen op bezoek gehad die helemaal voor Elin zijn gevallen.
Wat een geluk; Elin krijgt een geweldig thuis in België met heel veel liefde en aandacht. Ik heb er een goed gevoel over en dat is belangrijk. Ik neem de verantwoordelijkheid op me om poesjes geboren te laten worden en dan is het ook mijn verantwoordelijkheid om de kittens naar mensen te laten gaan waar ik een goed gevoel over heb.

Hondjes

Het komt niet zo vaak voor maar vandaag maar eens een verhaaltje over de honden.

Kane,Romy en Chanda van John en Marion

Keli en Max

We zijn vandaag lekker met Keli en Max naar de Soesterduinen geweest. Niet alleen Lex en ik samen maar samen met John en Marion met hun drie witjes; Kane, Romy en Chanda. Daar liepen we dus met 5 Witte herders en dat is een indrukwekkend gezicht.
Wat we eigenlijk nooit mee maken met Max is dat hij nogal timide mee liep. Normaal rent hij vooruit, daagt hij iedereen uit en is hij niet snel van iets onder de indruk. Dat was nu heel anders.

Keli

Hij liep de hele tijd bij Lex of bij mij en dan liefst ook nog bij Keli. Na een half uur wandelen werd duidelijk waarom, want hij werd gegrepen door Romy. Kennelijk had zij al signalen aan Max laten zien dat hij moest oppassen,maar dat hadden wij niet gezien. Max liet zich daarop al behoorlijk intimideren, maar kennelijk was dat nog niet genoeg voor Romy. Toen we even stil stonden vloog Romy opeens op Max af en wed er met veel gegrauw en gegrom een robbertje gevochten.

Max

Dan moet je zelf oppassen om ze uit elkaar te halen want je wilt natuurlijk niet met je vingers tussen hun bek terecht komen maar Max had zijn wandeltuig om er dat was een makkelijk handvat. Op Romy was wat minder makkelijk vat te krijgen maar uiteindelijk lukte dat ook en Romy kreeg flink op haar kop. Ook moest ze aan de lijn om Max even rust te geven. Hij was duidelijk flink onder de indruk en eigenlijk moesten Lex en ik daar wel een beetje om lachen...dat zien we niet vaak. Daarna konden we weer verder wandelen en de verhoudingenwaren duidelijk.

Keli,Max,Romy en Chanda

Onderweg kwamen we nog wat mensen tegen en die moesten natuurlijk wel reageren op zo`n meute witte herders. Ze kregen veel bewonderende blikken en mooi commentaar. Ook hier hoorde we weer dat het prachtige honden zijn en dat vinden wij ook nog steeds!!
Na een heerlijke wandeling van een uur waren we weer bij de auto waar Romy nogmaals wilde laten zien dat ze een vrouw is om rekening mee te houden. Dit keer was Keli het doelwit, maar gelukkig was het zo weer over. Romy moest toen in de auto maar Max en Keli hadden het wel gezien.

Keli en Max

Die gingen braaf staan te wachten bij ons autootje ha ha
Behalve deze twee incidentjes was het verder een heerlijke wandeling in een prachtig gebied waar we erg van hebben genoten.