Vervolg op ons avontuur

Vanmiddag ben ik met Astrid en haar jongtse dochter Sjarai op stal wezen kijken bij de paarden. Toch wel fijn om zelf ook te zien hoe het met ze gaat en of ze allemaal weer helemaal goed lopen. Nou die staan er prima bij en zijn druk bezig met grashappen en zijn het avontuur ws. al helemaal vergeten. Dublin heeft wat korsten op zijn snuit, maar lang niet zo veel als ik in mijn gezicht, dus hij mag niet klagen:-) Amos en Marre

Ook Mouna, Marre en Amos doen het prima en lijken niets te hebben over gehouden aan de race door het bos. Gelukkig maar!! De ruiters daarentegen zijn behoorlijk gehavend. Kim( Marre) heeft flink spierpijn, Astrid(Amos) heeft erg spierpijn vooral in haar rug waar ze op is gevallen en ze kan nog moeilijk lopen door haar bezeerde voet en ik heb vooral veel zere plekken op mijn gezicht en linkerbovenarm en volgens mij voor het eerst in mijn leven een blauw oog. Ook mijn spieren doen zeer, vooal in mijn schouders en nek, maar ik ben alweer redelijk op de been. Wat ik van Astrid ook hoorde en wat ik zelf ook ervaar; tjonge wat zijn we moe. Kennelijk heeft het hele avontuur enorm veel energie gevraagd en ook alle emoties daarna vragen veel. ook het feit dat Sieneke nog in het ziekenhuis ligt is moeilijk. Liefs zagen we natuurlijk iedereen weer "rond springen", maar dat zit er voor Sieneke voorlopig nog niet in. Zij moet minstens 2 maanden rust houden!! Dublin

Ik heb wat foto`s gemaakt van de paarden in de wei zodat het echt duidelijk is dat die weer lekker staan te grazen en nergens last meer van hebben; op een enkele gram of beurse plek na. Mouna

aan de kletter.....

De paarden liefhebbers onder ons zullen het gelijk begrijpen....we zijn op hol geslagen. Gisteravond begonnen we met z`n 4en veel zin aan een buitenrit. Astrid en Sieneke voorop en Kim en ik erachter. Prima op pad, totdat.....Amos( van Astrid) en Mouna( van Sieneke) ergens van schrokken en er vandoor ginden. Ze draaide allemaal om en er was geen houden meer aan. Mouna stoof mij- zonder Sieneke erop- voorbij en Dublin natuurlijk hard galopperend erachter aan. De weg over en door het bos op weg naar stal. Ws. een paar kilometers, maar op dat moment ben je maar met één ding bezig en dat is blijven zitten en hopen dat je kunt stoppen. Mouna was zo in paniek dat ze "blind door het bos stormde, op weg naar de veilige stal. Ik kon gelukkig goed blijven zitten op Dub, maar daar had je het ook mee gehad. Op een gegeven moment- waarom....???- slaat Mouna af en beland in een enorme berg dood hout. Die zie je tegenwoordig meer liggen in het bos. Omgekapte bomen op een hoop ws. om dieren een schuilplaats te bieden. Je kunt je voorstellen dat Mouna onderuit ging en Dublin ook. Ik kan me het moment van vallen niet herinneren, maar ik werd me bewust dat ik op de grond lag, tussen de takken, zonder bril, maar met mijn cap nog op mijn hoofd. Eer"st kwam ik niet overeind tussen de takken, maar uiteindelijk wel. Snel daarna probeerde Mouna ook omhoog te komen en dus heb ik die aan haar hoofdstel/teugels voorzichtig lopend naar het pad gebracht. Ze was nog steeds helemaal hyper en wilde maar weg. Gelukkig kon ik haar een beetje kalmeren. Maar dan.....Dublin lag nog steeds stil tussen de takken en ik kon niet bij hem gaan kijken omdat ik Mouna natuurlijk niet los kon laten. In de verte hoorde ik stemmen van mountainbikers dus heb ik gewoon maar om hulp geroepen en gelukkig wilde deze mannen helpen. Eén heeft Mouna vast gehouden zodat ik met een ander bij Dublin kon kijken. Nadat deze meneer een tak weg haalde bij de benen van Dublin deed ook Dub pogingen om overeind te komen. Ik was ontzettend bang dat er wat met zijn benen zou zijn omdat hij zo lang bleef liggen, maar uiteindelijk is dat zijn redding geweest want als hij in paniek was gaan worstelen om tussen die takken uit te komen dan....Afijn, beide paarden stonden weer op hun benen, Lex was al gebeld en we konden terug gaan lopen toen ik eenmaal door had waar we ongeveer waren. In het bos kwam ik het zusje van Kim al tegen met haar vriend en die gingen verder zoeken naar kim en de anderen. Bijna bij stal kwam Lex er ook aan lopen en dan komt het natuurlijk flink los, dikke tranen...Mouna en Dublin hebben we in de bak gezet, ik hoorde in de verte de sirene van de ambulance en later bleek dat dit voor Sieneke was. Zij had veel pijn en bleek later in het ziekenhuis een gescheurde milt en 2 gebroken ribben te hebben. Arme meid! Ik heb vandaag gehoord dat ze niet geopereerd hoeft te worden, gelukkig maar. Het herstel zal tijd kosten, maar als het maar goed komt!! Toen Mouna en Dublin in de bak stonden, we de mountainbikers hartelijk hadden bedankt, zijn we op weg gegaan naar Astrid en Kim waarvan we hoorden dat die iets verderop bij een boerderij waren. Astrid en Kim waren allebei nog aardig heel, wat best wonderbaarlijk is gezien het feit dat Astrid geen teugels meer had want die waren allebei afgebroken. Later bleek dat Astrid haar enkel geblesseerd had en ook zij heeft zich in het ziekenhuis na laten kijken. Kim heeft op stal, samen met haar zus, alle paarden verzorgd, wondjes ontsmet ed. en zij kwam later ook naar het ziekenhuis. Dames bedankt!!! Omdat ik erg veel pijn in mijn schouder had ben ik ook bij de eerste hulp geweest, maar gelukkig bleek er niets gebroken- dat idee had ik zelf ook al want ik kon alles bewegen- en ik heb dus een flinke hoeveelheid pijnstillers mee. Wat een avontuur.....Hoe lang zal het me kosten om weer zoveel vertrouwen op te bouwen dat ik het bos weer in durf.........voorlopig niet......

en nog meer nieuws

Eerst een treurig bericht; Guus is niet meer. Ik miste Guus al een paar dagen, maar vergat dat eigenlijk een beetje door de drukte rondom Nowa en omdat het koud weer was. Dan zien we Guus en Loes toch al veel minder; Guus en Loes blijven onder water als het koud is en wij zijn veel minder buiten. Maar toch miste ik Guus op een bepaald moment want ook als ik eten ging geven zag ik alleen Loes en dat is erg raar. Guus wist al dat er eten aan zou komen als hij mij bij de vijver zag verschijnen.
Ik zal Guus missen want hij was altijd duidelijk aanwezig als we lekker in de zitkuil in de tuin zaten en je kon hem zelfs uit de hand gedroogde visjes voeren. Nu even nadenken of ik voor Loes weer een nieuw maatje zal kopen. Alleen is maar alleen.................

Het lijkt erop dat Tess drachtig is. Ik weet het nog niet helemaal zeker want dan wil ik haar ook zien groeien, maar ik merk wel aan haar gedrag dat ze anders is. Ze is ontzettend knuffelig- nog meer dan anders- en ze slaapt heel veel. Dat zijn meestal de eerste signalen dat een poes drachtig is. Ik zal haar goed in de gaten houden, maar aangezien ook haar tepeltjes erg rose zijn, denk ik niet dat er nog twijfel is. De eigenaar van Zagato is helemaal duidelijk. Toen ik haar mailde dat ik denk dat Tess drachtig is, mailde zijn terug: Natuurlijk is Tess zwanger. Ze is gedekt op de ideale leeftijd door Zagato!
Ik ben toch altijd wat voorzichtiger hoor, ik wil het eerst ook echt kunnen zien. Zowel Nimah als Fay zijn van de eerste keer gedekt worden NIET drachtig geworden, dus ik hou een slag om de arm....Maar...wat zou het leuk zijn om half juli kleine Somali kittens in huis te hebben:-)


Verder nog nieuws over Snow onze witte Vlaamse reus ram. Omdat hij maar bleef proberen om Blues te dekken, heb ik Snow toch maar naar de dierenarts gebracht om hem te laten castreren. Mijn hoop was dat Blues wel duidelijk zou maken dat ze niet gedekt wilde worden- zij is gesterrilisserd- maar helaas liet Snow zich daar niet door tegenhouden. Ook sproeide hij het hele hok onder en dat vind ik een vies gezicht, dus......eraf met die ballen:-)Vorige week maandag is hij geholpen en toen heeft hij één nachtje in het pension gelogeerd. Ik wilde even goed weten of hij weer ging eten want dat is echt essentieel bij konijnen die zijn geopereerd. Mag dat bij een ander dier best even duren, bij een konijn moet je snel na de operatie weer zien dat het eet want anders moet het dwangvoeding krijgen. Gelukkig had Snow al snel weer zin in sappige gragsprieten en dus mocht hij de volgende dag weer bij Blues. Het eerst wat hij deed.....een poging om Blues te dekken....
Naar mijn idee kan hij dus niet veel last hebben gehad van een pijnlijk- niet meer werkend- "zaakje".

Zo veel te vertellen

Hallo allemaal,
Na een lange stilte weer eens een berichtje. Ik wilde al eerder vertellen over de belevenissen hier, maar om de één of andere reden kwam ik niet ingelogd op mijn blog. Vandaag probeerde ik het weer eens en nu lukte het dus wel:-)

Eerst maar over Nowa. De afgelopen 2 weken hebben we Nowa in huis gehad. Nowa is een zoon van Keli en hij logeerde hier al regelmatig en is daardoor "kind aan huis". Helaas was de reden nu minder leuk; Nowa was nl. op zoek naar een nieuw huis en vandaar dat hij hier in huis was. Voor de baasjes was het zo moeilijk dat wij hebben aangeboden om de herplaatsing te doen. Voor ons ook moeilijk want Nowa zou echt een hond zijn die bij ons in huis past. Hij kan fantastisch opschieten met onze honden en zijn karakter is helemaal passend bij ons. Maar wij hebben al 3 honden en dat is al veel.....en 4 is te veel. Gelukkig zijn Lex en ik het daar helemaal over eens en dus wisten we vanaf het begin dat Nowa hier in huis kwam dat hij weer weg zou gaan.
Afgelopen weekend zijn we wezen kennismaken bij Nowa`s grote broer Macho. Macho is een volle broer, uit het nest van Max. De kennismaking verliep wat gespannen want Macho moest even wennen aan zijn kleine broertje en Nowa was daardoor wat angstig. We hebben de honden lekker de tijd gegeven om te wennen aan elkaar- we zijn ook gelijk maar blijven eten- en na verloop van tijd zagen we dat Macho contact wilde gaan maken met Nowa. Nowa was nog erg op zijn hoede, dus dat lukte niet meteen, maar op een gegeven moment stonden de broers dan toch neus aan neus en was dat een rustig gebeuren. Ook als ze langs elkaar heen liepen dan was er geen schrik reactie meer. En toen, zo schattig....kwam Macho met de bal aan bij Nowa. Hij legde hem voor de voeten van Nowa, duidelijk als uitnodiging om te gaan spelen. Dat was eigenlijk het moment dat lex en ik besloten dat dit de juiste plek voor Nowa zou zijn. Om de "mannen" niet opnieuw kennis te laten maken met elkaar- en ze weer door zo`n moeilijke kennismaking te laten gaan- hebben we besloten Nowa daar gelijk te laten. Nu heeft hij onze steun gehad bij de kennismaking en als hij de volgende dag opgehaald zou worden door de nieuwe baasjes dan moet hij dat zonder ons doen. Vandaar dat we zonder Nowa zijn vertrokken. De nieuwe baas is gaan wandelen met Nowa- wat Nowa heel makkelijk accepteerde- en toen zijn wij vertrokken. We wilden niet dat Nowa ons weg zag gaan en dan de deur eruit zou springen om achter ons aan te gaan.....
De terugreis verliep niet makkelijk. we waren al zo gehecht aan Nowa- vooral Lex- dat het moeilijk was om hem achter te laten. We hebben wel het vertrouwen dat Nowa nu op zijn plaats is want we hebben gezien hoe de nieuwe baasjes met Macho omgaan, hoe groot de plaats is die de dieren daar in huis innemen en hoe vrolijk en blij Macho is.
De eerste berichten over Nowa zijn ook positief en dus zijn wij ook blij.

Drukke boel....

Nou en of het een drukke boel is in huis....sinds afgelopen woensdag hebben we 4 honden in huis. Omdat Nowa op zoek is naar een nieuw huis logeert hij tot die tijd bij ons in huis. Wij kennen Nowa natuurlijk heel goed omdat hij hier al regelmatig logeerde en dus vonden wij het een prima idee om Nowa in huis te hebben totdat duidelijk is waar hij heen zal gaan. Wij staan iets nuchterder tegenover zijn herplaatsing als zijn eigen baasjes en dat is de reden dat hij vanuit hier herplaatst zal worden. In overleg met Nowa`s baasjes lijkt ons dit de beste manier.

Maar dat nuchterder valt ook wel tegen hoor,want Nowa is zo`n lekker ding. Het is dat wij echt geen ruimte hebben want anders bleef Nowa gewoon hier wonen! Je gaat je zo snel hechten aan zo`n lief ding wat steeds naar je toe komt om een knuffel te halen en bij je te zijn. Hij kan ook geweldig goed met onze eigen honden overweg. Hij weet dat hij bij "tante Rana" niet hoeft te rekenen op een stoeipartijtje. Alleen als hij wat onzeker is zoekt hij in de gang Rana op en gaat bij haar liggen. Rana heeft zoveel rust in haar lijf dat hij dat ws. heerlijk vind om tot rust te komen:-) Bij "mama Keli" is hij er van overtuigd dat hij zich aan haar regels moet houden want anders krijgt hij een knauw. Keli is de eeuwige moeder, in het bos corrigeert ze Max ook nog regelmatig, vooral als ze vindt dat hij te lang is weg gebleven:-)Met "grote broer Max" is hij duidelijk vriendjes. De mannen spelen lekker samen en daar genieten beide van. Als Max het zat is en dat laat zien aan Nowa is het opvallend hoe goed Nowa dat onderkent. Hij is dan gelijk klaar. Dit in tegenstelling wat we altijd zien bij Boris, die heeft een lange adem en probeert altijd eerst nog om Max te verleiden tot verder spelen. Als Max dan echt een keer een grauw geeft; zo van "ophoepelen" wil Boris zich er pas bij neerleggen. Zo grappig om dit soort verschillen te zien...


We gaan nu dus met 4 honden naar de hei en dat is een imposant gezicht. Echt mooi om die 4 witte kanjers over de hei te zien gaan. Ouwetje Rana loopt meestal gewoon om ons heen want zij heoft niet zo nodig meer te rennen, maar Keli en Nowa volgen Max die zoals altijd op onderzoek uit gaat op de hei. Max heeft een geweldige conditie en is voor zowel Nowa als Keli uiteindelijk niet bij te houden, maar het is duidelijk dat alle honden genieten en wij dus ook.
het mag duidelijk zijn dat we gek zijn op Nowa en dat we hopen dat er een geweldige plek voor hem komt want dit mannetje is speciaal voor ons!

Fynn

Afgelopen vrijdag toen ik Tess naar Haarlem bracht, ben ik ook gelijk langs Alkmaar gereden om te gaan kijken bij het nestje van Lotje en Buddy, met daarin natuurlijk Fynn. Zo leuk om te zien, een doos met mama Lotje, haar 5 kleine poezies én Burberry- grote zus en pleegmoeder:-)
Burberry is zelf ook drachtig en ze oefent alvast flink met haar kleine broertjes en zusjes. Ook bij haar komen ze aan hun trekken want omdat ze al vrij ver in har dracht is, geeft ze melk. En dat is te zien aan het kleine spul, ze zijn allemaal mooi rond en al groot voor 2 weken. Prachtig van kleur ook en ik ben natuurlijk vooral geinteresseerd in de twee blauwe mannetjes. Ze zijn allebei mooi donker en één van de twee wordt ook al een beetje beige en dat betekend hopelijk dat de ondervacht mooi warm caramel kleurig gaat worden.
Jacqueline wil wel weten voor welk ventje ik wil gaan, maar dat is zo moeilijk, ze zijn nog zo klein en verschil in karakter is nog niet te zien. Maar.....als ik een poosje bij de doos zit blijft één van de mannetjes mij aankijken en dan is het duidelijk; dat moet Fynn zijn:-)
Over een maand gaan we weer kijken en dan zullen we zien of hij nog steeds mijn favoriet is want dan rennen ze rond en zijn ze heel anders om te zien dan nu.
Maar ik heb sowieso wel genoten van het zien van de kleintjes. Ben jaloers, wil ook kleine poezies in huis hebben, dus ik duim dat Tess drachtig zal zijn. Ik moet zeggen dat ze veel slaapt, dus dat zou een goed teken kunnen zijn, maar....dat blijft nog even afwachten.

Als ik naast de doos zit te kijken komt papa Buddy ook nog even kijken bij zijn kindertjes en dat is erg grappig om te zien. Ik hoop dat mijn Fynn op zijn vader lijkt want dat is echt een lieverd. Lotje trouwens ook want ze laat de kittens een poosje over aan pleegmama Burberry en komt even lekker op schoot liggen.
Ik ben dus helemaal enthousiast over dit nest en kan bijna niet wachten totdat Fynn groot genoeg is om te verhuizen. Eerst blijf ik hem nog volgen op fotootjes en begin juni gaan Lex en ik samen kijken. Echt leuk!!

Tess

Afgelopen vrijdag heb ik Tess naar Haarlem gebracht. Zij had daar nl. een date met Zagato- een wildkleur Somali kater- om gedekt te worden. Omdat dit het eerste nest zal gaan worden van Tess is het natuurlijk best heel spannend allemaal. Laat ze zich dekken, wordt ze drachtig, draagt ze makkelijk de dracht uit,gaat de bevalling goed en weet ze daarna wat ze moet doen met de kittens. Dat is nogal wat, toch?!
Nou de kennismaking van Tess met Zagato is prima verlopen. Eerst heeft Tess een poosje de kamer verkent waar ze met Zagato samen zou zijn en kort daarna is Zagato vanuit de bench de kennismaking begonnen. Zo hebben ze eerst veilig kennis kunnen maken en niet veel later zijn de twee bij elkaar gezet en dat heeft al vrij snel tot een dekking geleid( vrijdagavond laat). Dat is dus een heel goed begin en Tess heeft ook aan de eigenaren van Zagato haar vriendelijke en stabiele karakter laten zien. Omdat het zo voorspoedig verliep kon ik Tess zondag ochtend alweer op komen halen, maar dat kwam hier niet uit en dus ben ik zondag avond, samen met Lex, weer naar Haarlem gegaan. Daar wilde Tess eigenlijk niet eens weg bij Zagato. De tortelduifjes konden het prima met elkaar vinden en Tess maakte duidelijk bezwaar toen ik haar in het reismandje wilde doen. Een krabbel in mijn nek was het gevolg, maar dat neem ik haar niet kwalijk hoor. Eerst wordt je zonder dat je het aan ziet komen ergens neer gezet en als je dan hebt ontdekt dat het een erg leuk weekendje uit is, nemen ze je weer mee. Alleen maar goed dat Tess zo graag bij Zagato wilde blijven want het is allemaal heel goed verlopen met het dekken. Volgens de eigenaar van Zagato was Tess een heel rustig poesje om gedekt te worden, het dekken ging niet met erg veel lawaai gepaard en dat is wel fijn voor de buren:-)
Vanaf zondag avond is Tess al erg moe, ze ligt vooral te slapen en ze heeft dus heel wat in te halen na zo`n heftihg weekend. Nu maar hopen dat er binnenin Tess al iets aan het groeien is want het zou toch super zijn als deze dekking zal resulteren in een nestje van deze twee prachtige Somali`s. Nu begint dus het wachten. Hopelijk kan ik over een week of 4 aan de tepels van Tess zien dat ze rozziger worden en dat zou betekenen dat ze drachtig is.