Vrolijk nieuws

Het ophalen

Sinds afgelopen vrijdag woont Jente bij ons. We hebben haar opgehaald bij de fokker in Kampen. We hadden nog een handdoek om die nog even te laten slingeren in het huis waar Jente is geboren zodat we nog een luchtje van haar "thuis" mee hadden.
Er waren van de 11 pupjes( van twee nesten; 4 van Jente`s nest en 7 van een witte herder nest) al een paar puppen opgehaald dus het leuk al best een beetje "leeg". Na een hoop papierwerk, tips en tricks en natuurlijk een hele dikke knuffel van Marianne mochten we ons meisje( letterlijke vertaling van Jente in het Noors) meenemen.
Marianne moest even een traantje wegpinken want zij had Jente ook graag gehouden als enige zwarte pup in dit nest.

Jente, eerste dag

Op de weg naar huis heeft ze lekker op mijn schoot gelegen- op de handdoek- en ze was erg rustig. Natuurlijk een heel avontuur voor zo`n kleine pup. Alles wat vertrouwd is laat je achter op weg naar een avontuur wat je nog niet kunt overzien. Daardoor zal ze vast zo rustig zijn geweest want hier thuis zien we steeds meer tevoorschijn komen van een lieve, ondernemende vasthoudende pup. Ze is heel zachtaardig en doet nog geregeld een plasje van onderdanigheid als je haar bij je laat komen, maar ook......een heel slimme pup want ze weet nu al dat ze naar buiten moet om te poepen en dus gaat ze bij de achterdeur piepen als ze naar buiten wil.

prachtig koppie

De zindelijkheidstraining is dus in volle gang en verder proberen we haar het woordje nee te leren want dat zal een fikse uitdaging worden. Ze wil overal aan- en in bijten en het is toch echt de bedoeling dat ze dat gaan afleren. Verder zijn we al bezig met het commando "zit". Ze gaat uit zichzelf al steeds zitten en dus maken we daar al gebruik van om haar dat te leren om het te doen als we erom vragen.
Ook ben ik bezig met benchtraining. `s Nachts slaapt Wim op de bank zodat ze zich niet al te alleen voelt en overdag moet ze af en toe een poosje in de bench om te leren dat ze dan niet wordt verlaten en ze mag er dan uit als ze stil is. Natuurlijk gaat dat niet van het ene op het andere moment en ook dat gaat tijd kosten.
Ik heb altijd gezegd dat een pup opvoeden een jaar kost en dus hebben we nog heel wat voor de boeg. Maar....als we het goed doen dan heb je daar de rest van het leven van zo`n pup ook profijt van. Dat heb ik gelukkig al heel wat keertjes ervaren en we gaan dus met vertrouwen aan de slag.

Zo moe

Met Kytah is het best nog een beetje lastig. Kytah weet niet zo goed
wat ze aan moet met Jente. Soms mag Jente in de bench, een andere keer weer niet. Soms wil ze spelen met Jente, soms weer niet. En Kytah is behoorlijk jaloers. Dus houden we Kytah ook goed in de gaten. Ze moet niet het idee krijgen dat ze tekort komt door dat kleine zwarte monstertje.

Tijd om bij te praten

Ik wist niet dat het al zo lang geleden was dat ik een verhaaltje schreef..... Er is zoveel gebeurt en daardoor ben ik er ook niet aan toe gekomen om te gaan zitten voor een verhaaltje.

Ik begin met het "honden nieuws" en dat is verdrietig en blij nieuws.

Schoonheid

Zwemmen en water; een grote hobby van Max

Het zal vast wel duidelijk zijn dat het verdrietige nieuws over Max gaat. Op 11 september is Max ingeslapen. Hij ging steeds verder achteruit maar ik zag nog steeds niet echt een duidelijke reden om hem in te laten slapen. Maar dat veranderde eigenlijk in het weekend.....Max begon aan zijn heup te bijten en ik nam aan dat hij jeuk had. Zijn kop was namelijk ook al een soort van kaal geworden doordat hij steeds met zijn kop overal langs schuurde. Ik nam aan vanwege jeuk. de zwarte huid scheen er steeds meer door heen waardoor hij echt een "oude kop"kreeg. Maandag ging Wim Max uitlaten en die vertelde dat de ontlasting van Max gitzwart was.....Dat is niet goed natuurlijk. Maandag avond kwam Wim met het idee dat het bijten van Max- in zijn heup- ws pijn zou zijn. En toen viel bij mij het kwartje. Max was nl ook wat meer chagrijnig, kon wat minder van de katten hebben en "keek" niet blij. De pijn in zijn botten( de dierenarts dacht maanden terug al dat hij botkanker zou hebben) was door de pijnstillers heen gekomen.  En dat was voor mij de grens....Max mocht geen pijn hebben! De ontlasting bleef ook pikzwart, dus ergens moest er een bloeding zijn....ook pijnlijk....
Op dinsdag heb ik de dierenarts gebeld om een afspraak te maken om hem in te laten slapen. Omdat ik nog de gelegenheid wilde hebben om aan het idee te wennen dat mijn grote witte vriend er niet meer zou zijn én ik de kinderen nog de gelegenheid wilde geven om afscheid van Max te nemen wilde ik dat op woensdag.

Gekke hond in een te kleine "donut"

Op dinsdag middag kwam Linda( de oudste dochter) haar kinderen ophalen na het oppassen en zij heeft een tijd bij Max gezeten. Ze vertelde hem dat hij morgen weer bij zijn baasje zou zijn. Ik weet niet hoe het werkt na de dood maar het idee dat Max weer bij Lex is, vind ik een troostrijke gedachte.

Prachtige kop

`s Avonds zijn Bas en zijn vrouw nog langs geweest om gedag te zeggen tegen Max. Max was gewend dat Bas altijd even met de bal hem ging spelen, als hij kwam en dat hebben ze nu ook nog gedaan....even samen naar buiten om de laatste keer samen te spelen....
Woensdagochtend is Bart- mijn neef die hier twee en half jaar heeft gewoond- nog langs om Max nog te zien en daarna zijn we naar de dierenarts gegaan.
Zij kon zich helemaal vinden in mijn besluit om Max in te laten slapen en dus hebben we Max op een mooie manier kunnen verlossen van de pijn. En dat voelt goed. Ik ben blij dat hij niet meer hoeft te lijden. Ook ben ik blij dat ik toch ineens zeker wist dat het het goed moment was. Ik was zo bang dat ik hem niet wilde laten gaan omdat Max weer een "link"met Lex was waarvan ik afscheid moest nemen. En ik was ook opgelucht. Ik merkte nu pas hoeveel ik met Max bezig was; elke ochtend de vraag of hij er nog zou zijn, de vraag of ik het wel goed met hem beoordeelde en het zien van zijn achteruitgang, het was erg moeilijk.

Met een kitten tussen zijn poten

Max laat een enorm grote lege plek achter- letterlijk en figuurlijk. De kamer lijkt zoveel leger zonder zijn grote witte gestalte en er zijn nog zo veel dingen en momenten waarin ik Max mis. Maar wat overheerst is dat Max een geweldige hond was. Met zijn liefde voor de katten- in het bijzonder kittens- en zijn liefde voor kinderen- in het bijzonder voor de kleinkinderen- maakte hem een hond die ik nooit meer zal vergeten en waarin ik altijd met warmte zal denken. Ik hoop dat het kan......dat Lex en Max weer samen zijn....

Het blije nieuws komt in een volgend verhaaltje. Het schrijven over Max maakt me verdrietig.....