Keli

Het was al te lezen in mijn vorige verhaaltje...Keli kreeg meer moeite met lopen en bewegen.

Toch waren we nog steeds heel tevreden over haar want ondanks haar leeftijd was ze nog best fit.
Tot twee en halve week geleden....Lex en ik hadden het idee dat ze pijn kreeg bij het opstaan ed en omdat we op maandag op vakantie zouden gaan, heb ik vrijdag de dierenarts gebeld voor pijnstillers. We wilden niet dat onze oppas, Amy, met een hond zou komen te zitten die pijn leed. Keli heeft die week dus gewoon elke dag een pijnstiller gehad.
Toen we een week later terug kwamen zagen Lex en ik dat ze in die week hard achteruit was gegaan. Normaal, als je de honden elke dag ziet, zou je dat kunnen missen, maar nu zagen we het allebei. Ondanks de pijnstillers had ik het idee dat ze slechter was gaan lopen en ook zakte ze vaker door haar achterpoot. We hebben dat even aangekeken maar toen we het steeds meer zagen gebeuren en Astrid, die hier op donderdag was, ook het idee had dat Keli echt pijn had, heb ik een afspraak gemaakt voor vrijdag om met de dierenarts te overleggen. We hadden zelf geen goed gevoel bij de situatie en gingen naar het gesprek met het idee dat het heel goed zou kunnen dat we zouden horen dat inslapen de beste optie zou zijn voor Keli.

Marleen- de dierenarts- was heel duidelijk; Keli had veel pijn! Dat kon ze voelen aan de strakke rug van Keli. Ze vond de situatie op deze manier niet "hondwaardig"voor Keli en was het eens met onze suggestie dat inslapen het beste voor Keli zou zijn. Omdat we dat graag na het weekend wilde laten gebeuren- zodat de kinderen evt nog zouden kunnen komen om afscheid te nemen- had Marleen nog een optie om een injectie te geven. Deze injectie zou een eventuele aanwezige zwelling in de rug van Keli kunnen laten slinken waardoor de uitvalverschijnselen van haat achterpoten beter zouden moeten worden. Ook kreeg ze een veel sterkere pijnstiller zodat ze in ieder geval geen pijn zou hebben. Voor ons voelde dit goed als laatste mogelijkheid om te proberen, al moet ik eerlijk zeggen dat we er weinig vertrouwen in hadden. De blik in Keli`s ogen was ook verandert en het leek alsof zij al wist dat het niet goed was. Ik vind dat bijzonder....Ik heb dat eerder gezien bij Dingo nadat zij een herseninfarct had gehad. Ze keek me aan met een blik alsof ze wilde dat het klaar zou zijn en ik meen die blik nu ook te zien bij Keli.

Het was in het weekend ook opvallend dat ze weg liep bij Lex toen hij naast haar op de grond kwam zitten. Kennelijk is alles haar teveel; zelfs haar grote liefde Lex. Zaterdag avond wilde ze in haar mand in de gang stappen, die een klein randje heeft. Ze kreeg haar linker achterpoot niet over dat randje heen en dus moest ik haar even helpen.
We hebben dus absoluut geen verbetering gezien in de uitvalverschijnselen, eerder een toename en dus werden we in de loop van het weekend steeds zekerder dat inslapen de beste optie is voor Keli. Hoe verdrietig ook.....het is de beste keus voor Keli. Zij heeft het niet verdient om te moeten lijden en dus heb ik vanmorgen een afspraak gemaakt om haar vanmiddag om 16u in te laten slapen.

Gisteren is Linda nog bij haar wezen kijken en straks komt Jessie nog afscheid nemen.......