Zo heerlijk

Gisteren ben ik samen met Jessie heerlijk op stal geweest om met dat mooie weer te genieten van ons lieve paard Dublin. Eerst heb ik gereden en daarna Jessie. Je kon merken aan de reacties van Dublin, toen Jessie aan het rijden was, dat zij niet helemaal rustig in haar velletje zat. Iedere keer wilde hij snel en hij sprong zelfs heel wat keren aan in galop. Zonder dat Jessie daarom vroeg, maar puur vanuit de onrust in haar lijf was Dublin ook onrustiger. Mooi is dat toch... dat een paard zo duidelijk kan spiegelen hoe je in je vel zit. Soms best confronterend hoor, zoals nu bij Jessie.
Ik weet nog dat ik jaren geleden overspannen was en toen begon te rijden op het paard van Mirjam- Zamorra. Zam was een heel druk paard en zeker als je daar zelf niet rustig op zat kon je niets met haar beginnen. Mirjam bood mij het rijden op Zamorra aan als therapie en zo werkte het ook. Wekenlang heb ik niets anders gedaan dan stappen in de bak en zoeken naar de rust in mezelf om te zorgen dat Zam ook rustig onder mij wilde lopen. En dat lukte!
Ik heb er lang over gedaan maar uiteindelijk kon ik ook lekker met haar door de bak draven en als er iemand bij was wilde ik zelfs nog wel een galopje proberen. Dat gevoel van,, ik heb het gered en die rust gevonden", dat was heerlijk. Was ik dan weer van Zam af dan kwam de onrust wel gelijk terug in mijn lijf, maar ik leerde er wel veel van. Vooral het gegeven dat je jezelf zo kunt beïnvloeden dat die rust dan toch komt. Het lijkt bijna een soort van mediteren, je hele wezen wordt in beslag genomen door dat waar je mee bezig bent- paardrijden- en dat leidt zo af dat je alle andere dingen om je heen, voor dat moment- vergeet. Ik denk dat ik nog steeds profijt heb van de dingen die ik toen van en met Zamorra heb geleerd:-)
Natuurlijk moet je dan wel willen accepteren dat jouw onrust wordt gespiegeld en niet denken dat je paard die dag zo vervelend is. Jessie kon dat gisteren ook heel goed en nadat ze het goed af had gesloten, een paar rondjes echt rustig met Dublin lopen omdat zij dat wilde, is ze dan ook afgestapt. Je kunt dat dan beter accepteren en gaan voor de volgende keer dan dat je eigenwijs door blijft gaan met het idee dat je paard nu maar eens moet gaan doen wat jij wilt en er uiteindelijk gefrustreerd afstappen omdat het die dan niet lukt( omdat je eigen lijf dat niet uit straalt)

Nadat Jessie was afgestapt heb ik het zadel van Dublin gehaald want ik wilde nog steeds zonder zadel op Dublin zitten. Toen ik dat de eerste keer deed merkte ik dat hij dat heel erg eng vond en hij wilde onder mij uit rennen. Dat was dus snel klaar. De tweede keer was toen we op donderdag morgen allemaal op stal waren en daar werden ik en Dublin onrustig van. Nu was ik alleen met Jessie op stal en dus heb ik het gedaan.
Rustig door de bak stappen en zorgen dat Dublin dat gaat accepteren en dat ik de rust vind om op mijn gemak op die brede paardenrug te zitten. Ik heb er niet zo lang zo opgezeten want ook in deze geldt; liever kort met een goed resultaat dan te lang proberen en er door schrik bij Dublin of een onverwachte beweging afvallen. Ik moet echt nog wel mijn balans vinden zonder zadel op hem hoor want zo stevig zat ik nou ook nog niet. Maar...oefening baart kunst en ik maak toch iedere keer weer vorderingen en dat doet een mens goed:-)