Vandaag moet het natuurlijk over Rana gaan. Gisteren hebben we haar in laten slapen...Afgelopen week hebben we een hele hoop denk- en praatwerk gehad om tot deze beslissing te komen, want wat was dit moeilijk. Natuurlijk wisten we al een paar maanden dat het eraan zat te komen, maar als het dan zover is dat je een beslissing moet gaan nemen....Woensdag zaten Lex en ik tussen de middag even koffie te drinken toen ik vertelde dat Rana die ochtend in de huiskamer met Max in gevecht ging. Gelukkig zat ik erbij en kon ik het met flink roepen stoppen, maar het was wel heel erg vreemd want iedereen die Rana kende weet dat zij altijd elke confrontatie uit de weg ging. Lex vertelde toen- hij dacht er door dit voorval weer aan- dat Rana en Max in het weekend, in het autootje, ook met elkaar in de clinch waren gegaan. Ook hier moest Lex flink schreeuwen om ze te laten stoppen. Nu had de dierenarts gezegd dat we alert moesten zijn op gedragsveranderingen bij Rana. Door de pijn die erger zou worden zou ze grimmiger kunnen worden en dat zou dan een signaal zijn dat het moeilijker houdbaar was voor Rana. Lex en ik moesten nu dus toegeven dat dit aan het gebeuren was. Omdat we niet een keer niet thuis wilden zijn als dit zou gebeuren, of dat Rana een kat zou grijpen( waar ze de laatste tijd ook heftiger, op reageerde) zijn we hierdoor aan het denken gegaan. Tel alles bij elkaar op: haar heupen gingen steeds harder knarsen als we met haar wandelde terwijl de wandelingen steeds korter werden, ze at niet gretig haar brokken en haar vlees op( ook erg apart voor Rana), we hadden de foto`s van haar heupen gezien en die waren reddeloos verloren en het feit dat we wilden voorkomen dat ze op een dag wel vreselijk pijn zou krijgen, maakte dat we deze beslissing hebben genomen. Ik durfde niet zo ver meer te wandelen, enerzijds omdat ik de tijd wilde beperken voor Rana maar ook omdat ik bang was dat er misschien een stukje heup af zou breken op het moment dat ik net wat verder in het bos liep. Doordat we hadden gezien dat er ook botwoekering aan de binnenkant van haar heupen zat én we het letterlijk hoorde schuren langs elkaar heen, maakte dat die kans reëel aanwezig was. Dat bevestigde Daphne- de dierenarts- gistermiddag ook nog eens.
We hebben de kinderen woensdag ingelicht dat we vrijdag met Rana zouden gaan om haar in te laten slapen zodat iedereen nog tijd heeft gehad om afscheid te nemen van haar. Tenslotte maakte ze al meer dan 10 jaar deel uit van ons gezin en dat is lang. Ze had haar plaatsje veroverd, vooral door haar rustige aanwezigheid en Rana was voor ons ook de hond met het makkelijkste karakter. altijd onderdanig op de hei of in het bos waardoor ze nooit een aanvaring had met een andere hond. Kunnen Keli en Max nog wel eens met flinke bombarie op een hond af stuiven, Rana kwam daar rustig huppelend achteraan met een lichaamstaal die alleen maar aangaf: kijk eens hoe leuk ik ben:-)Ook naar mensen toe was Rana heel rustig. We hebben altijd in haar gemist dat ze niet eens van haar kussen kwam als wij thuis kwamen, maar dat zal alles te maken hebben met de manier waarop ze de eerste weken van haar leven heeft geleefd; in de kennel en de schuur, zonder veel menselijke aandacht. Toen Keli er later bij kwam heeft Rana wel van haar geleerd om wat enthousiaster te reageren, maar Rana bleef toch altijd een beetje gereserveerd. Het was wel opvallend dat ze bij bepaalde mensen wel die klik voelde en zich dan heel snel bij die mensen aan hun voeten neerlegde.
Gelukkig hebben we heel veel mooie herinneringen aan Rana en ze zal hier in huis dan ook zeker voortleven in onze gedachtes en gesprekken. Ik weet uit ervaring dat een dier wat zo`n grote rol heeft gespeeld in ons leven dat op een bepaalde manier blijft doen. Ook Dingo en Chiko, mijn eerste twee honden, komen nog regelmatig langs in gesprekken met mooie herinneringen en die honden heb ik beide maar 2 jaar gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten