Buddy...

Vandaag hebben we Buddy weer een dagje te spelen. Zoals een kindje naar haar oppasgezin gaat, zo komt Buddy hier bij ons. Met zijn "schooltasje" met eten en zijn riem, huppelt hij hier vrolijk binnen. Alles is al zo bekend dat hij niet meer hoeft na te denken welk huis hij moet hebben. Nelleke wordt aan de riem mee gesleurd de tuin in.
Helemaal dol is hij als hij zijn grote broer Max ziet, maar Lex en ik zijn zeker ook favoriet hoor.
Er wordt eerst flink gespeeld met Max en af en toe bemoeid Keli zich er even mee. Ze heeft het niet druk met Buddy want hij is onderdanig genoeg naar haar toe en dan is ze zo klaar met hem. Ze laat zich niet verleiden tot spelen want daar is Max voor.
Vanmiddag zijn we naar het bos gegaan en Buddy vond het wel een beetje eng om het autootje in te gaan. Even helpen met zijn voorpoten en dan is het voor elkaar.
Ik heb afgesproken met Lex om mee te wandelen en dus parkeer ik bij CSK( daar werkt Lex en dat grenst aan het bos). Rana, Keli en Max weten het dan precies. Die sjezen gelijk de oprit daar op want ze weten vanuit welk hek Lex moet komen. Je ziet Buddy denken:,, waarom rennen ze zo enthousiast die kant op", maar ondertussen rent hij wel achter ze aan. Hij zou toch eens een deel ven de pret missen:-))
Als Lex is gearriveerd is het hele spul helemaal gek en kunnen we richting het bos. Dat is dikke pret. Buddy weet van gekkigheid niet welke kant hij op moet rennen want alles is leuk. Hij luistert trouwens wel heel goed want als Max verder weg loopt en we willen Buddy bij ons houden, is één keer roepen genoeg!


Na een half uurtje is het genoeg voor Buddy en dus gaan we weer naar huis. Lex weer aan het werk en Buddy uitrusten. Hij gaat met het hele spul in de gang want ik moet een poosje weg. De kanjer vindt het allemaal prima. Als ik terug kom heb ik een latex speelkip mee gebracht en daar worden Max en Buddy helemaal wild van. Dat is "lachen" want wie mag de kip. ze proberen hem van elkaar af te pakken en dat wordt dan één grote stoeipartij. Zelfs Rana komt nog even mee stoeien en dat zien we niet vaak meer van ons "oudje".