hierheen gekomen als "project". Ongelofelijk bang voor alles en in het bijzonder voor mensen; volwassenen en kinderen.Vanaf het moment dat ze hier woonde is Kytah gaan groeien in haar ontwikkeling. Daarin zeker geholpen door de aanwezigheid van Max en Jip. Vooral met Jip werd Kytah na verloop van enkele weken dikke maatjes en hij was ook haar "baken"als we naar buiten gingen.Toen Jip is herplaatst merkte we dan ook een flinke terugval bij Kytah. Op straat lopen werd een stuk spannender en aan Max leek ze geen steun te hebben. Max is ook niet bezig met Kytah maar vooral met zichzelf- de oude man ;-)
Maar Kytah hersteld zich ook hieruit weer goed en lijkt steeds meer aan te kunnen. Was eerder alles wat beweegt op straat eng; nu trekt ze zich niet zo veel meer aan van auto`s en fietsers. Laatst ben ik ook met de fiets aan de hand naast haar gaan lopen toen Wim haar en Max uit liet. Ik ben nog steeds de persoon waar ze het meest steun aan heeft en dus is het wennen aan de fiets het "makkelijkst"met mij. Ik hoop in de toekomst met haar te kunnen gaan fietsen want volgens mij zal ze daar enorm van genieten. Ze heeft zo`n atletisch lijfje en zo`n prachtige manier van open; ze is echt net een "raspaardje".
Een tijdje terug had ik ook ineens het gevoel dat ze best los zou kunnen lopen in het bos. Ze is erg op mij gericht en luistert ook behoorlijk goed. Dat heb ik dus gewoon maar gedaan en wat is dat prachtig om te zien. Zo blij als ze rond loopt te snuffelen, een sprintje trekt, voor ons uit loopt en bij elke kruising wacht en kijkt welke kant we op gaan. Ze laat in haar gedrag echt herder gedrag zien en dat spreekt Wim en mij- als grote herder liefhebbers- natuurlijk erg aan. Natuurlijk is het eng als we iemand tegen komen of als ze mountainbikers ziet in het bos. Daar gaat ze met een grote boog om heen, maar ze houdt ons wel in de gaten en zorgt dat ze via een omtrekkende beweging weer bij ons terecht komt. Niet in blinde paniek zo hard mogelijk weg rennen, maar bij haar baasjes blijven.
Ze krijgt ook meer vertrouwen in mensen die ze langer kent. Mijn vriendin Caroline komt 1x in de week hier eten en slapen ivm een opleiding die ze volgt in Ede. Kytah kent Caroline nu zo goed dat
ze ook gewoon tevoorschijn komt uit haar bench en ze begroet haar ook. Wat een prachtig gezicht is dat! Ook Bart mijn neef kent ze nu goed maar omdat hij een man is verloopt dat wat voorzichtiger. Maar dat geeft niets, een allemans vriendje zal ze nooit worden. Maar zolang ze zich bij ons vrij voelt om rond te lopen, voorzichtig aan steeds meer te spelen en lekker bij ons te komen knuffelen zijn wij dik tevreden.
En laat ik ook niet vergeten te vermelden hoe leuk Kytah kan spelen met mijn Somali poes Bibi. Die twee dagen elkaar uit en weten precies wat ze aan elkaar hebben. Bibi slaat naar Kytah maar nooit met haar nageltjes uit. Kytah hapt in Bibi maar altijd met beleid......
Door al deze ontwikkelingen is de kwaliteit van Kytah`s leven enorm toegenomen. Twijfelde ik een paar maanden terug nog of ze wel een "hond-waardig" leven leidde.....nu vind ik het zo veel fijner voor haar geworden dat ik haar dit leven- met alles waar ze nog in kan groeien- van harte gun.
Guus, bedankt dat ik dit geweldige hondje van je mocht overnemen!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten