Wandelen.....

Wat een heerlijkheid...zo lang licht en zulk heerlijk weer!
Na een emotionele dag zijn Lex en ik net nog even lekker naar de hei geweest om te wandelen met Rana, Keli en Max. Dat kan nu weer....`s avonds na het eten nog even lekker naar buiten. Dat doet een mens goed! Het is zo`n prima bezigheid om je te ontspannen, het wandelen met je honden. Je bent lekker buiten, de honden hebben plezier en leiden je af van je gedachten. Het is altijd mooi om te zien hoe ze zich vermaken op hun eigen manier; Rana als ouwetje, loopt de hele tijd bij ons in de buurt. Voor haar hoeft het rennen niet meer zo nodig. Haar lijf wil ook niet meer zo gemakkelijk en als ze veel rent moet ze dat `s avonds bezuren. Ze komt dan bijna haar kussen niet meer af. Vandaar dat ze dan bij haar avond eten een pijnstiller krijgt want dat willen we haar niet aandoen.
Ze snuffelt lekker aan van alles en haar grootste bezigheid is en blijft het opeten van polletjes gras en daarbij veel zand. Dat heeft ze altijd gedaan en dat zal ook wel altijd zo blijven. Het gekke is wel dat Rana een hond is die nooit diaree heeft. Ze moet een darmstelsel hebben....zo sterk...
Max is de jongste en heeft ook duidelijk de meeste energie. Als hij maar wat denkt te ruiken gaan z`n oren omhoog en schiet hij werkelijk als een pijl uit de boog weg. Meestal gaat Keli er dan wel achteraan. Keli zal uit zichzelf niet zo snel erg ver weg rennen, maar als Max voorop gaat dan volgt Keli hem wel.
Zo sjezen ze dan de hei over, al springend over de heiplanten op jacht naar???? Het voordeel van de hei is dat Max en Keli altijd zichtbaar blijven. In het bos zie je door de bomen de.....honden niet meer, maar op de hei blijf je die springende witte vlekken veel makkelijker volgen. Keli komt wel altijd veel sneller terug dan Max want Keli is degene die altijd het meeste het contact met ons houd. Ze komt geregeld even bij ons kijken. ,,Zijn we er nog?, ok, dan kan ik weer wat verder".
Al kijkend, kletsend en genietend hebben we een heel eind over de hei gewandeld. Op de terug weg waren we even vergeten dat er bij het begin van de hei- vlak bij de parkeerplaats- een grote plas ligt...En wie onze honden kent, voelt hem al aankomen....Rana, Keli én Max staan met z`n 3en heerlijk in die modderplas en ik zie aan Max dat hij ook nog van plan is om eens lekker te gaan liggen. Neeeeee!!!!!
Omdat ze zo nat zijn lopen we een extra stukje zodat ze nog een beetje kunnen drogen voordat ze de auto in gaan. Dat wordt een rare ervaring.
Iets verderop loopt een mevrouw met een Schotse Collie. Als wij aankomen houdt ze haar hond gelijk bij zijn halsband vast, maar Rana wil toch graag even kennismaken. Mevr. laat per ongeluk de halsband los en.....Rana wordt "te grazen genomen". Zomaar, uit het niets, hap! Gelukkig gebeurt er niets ernstigs, de mevr. verontschuldigt zich- dat doet haar hond altijd en daarom hield ze haar al vast- en Rana loopt danig onder de indruk weer verder. Arme Raantje, juist de hond die nooit een vlieg kwaad zal doen....