Donderdag zijn we met Rana naar de DA geweest om foto`s te laten maken. Ze liep nog steeds erg slecht, na een week rust en pijnstillers en dus moesten we terug om foto`s te laten maken. Lex is ook mee gegaan want bij dit soort dingen- ik was bang voor de uitslag- is het fijn om samen te gaan. Ook wel handig bij het op te tafel tillen van Rana, want 30kg is best veel.
Er zijn foto`s gemaakt van haar heupen en knie en zoals Wico- de DA- al verwachtte, en wat ons ook niet verbaasde- de pijn komt vanuit haar heupen, die zijn versleten. Op de foto was een hoop botwoekering rondom het gewricht te zien, een soort van bloemkool om te zien en dat veroorzaakt pijn. Rana komt al heel lang erg moeilijk omhoog en loopt al jaren niet helemaal makkelijk en dat komt dus vanuit haar heupen. Ws. heeft ze zich verstapt oid. waardoor haar knie een klap heeft gekregen en haar heup ook en is dat de reden dat ze ineens veel slechter is gaan lopen. Haar knie zag er op de foto niet zorgwekkend uit.
Die heupen kunnen niet beter gemaakt worden, dus de behandeling is er nu op gericht om het dragelijk te maken/houden. Ze blijft dus aan de pijnstillers, ze krijgt glucosamine om het gewricht te smeren en ze heeft een injectie met spierversterkers( anabole steroïden) gehad om te proberen te spieren steviger te maken zodat ze meer op kunnen vangen in de heupen. Die injectie krijgt ze over 3 weken weer en dan zou dat een maand of 4 à 5 moeten werken.
Die injectie werkt niet gelijk, we moeten een dag of 10 wachten voordat we kunnen zien of de spieren inderdaad meer op gaan vangen. Ze loopt nu dus nog steeds slecht en ik ben er van overtuigd dat ze nu nog steeds pijn heeft anders zou ze haar poot- volgens mij- wel weer gewoon neer zetten. Het is dus voorlopig even aankijken,zien wat die spierversterkers gan doen en hoe lang dit vol te houden is voor Rana. Ik ben er van overtuigd dat ze geen pijn moet hebben, dus als het niet beter wordt.......
Ik ben wel blij dat we nu weten wat er aan de hand is. Ik vind onzekerheid over wat er kan zijn erger dan te weten dat haar heupen versleten zijn. Ik hoop natuurlijk dat ze nog een poosje van het leven kan genieten, en wij met haar, maar aan de andere kant weten we ook dat ze 10,5 jaar oud is en dat er eens een eind gaat komen aan haar leven. De levensverwachting voor dit formaat honden is tussen de 9 en 12 en dus doet Rana het al heel goed. Ik bereid me van binnen al een beetje voor op het verloop van dit proces, maar ik/we laten de moed nog niet zakken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten