Het leven van een fokker is....wachten....

Want het is weer zover; ik ben weer aan het wachten. Deze keer op de kittens van Suus en haar "street-lover". Suus werd in de nacht van woensdag op donderdag gedekt- 9 weken geleden- en was dus gisteren uitgeteld. Maar het is nu al weer vrijdag en ik zie nog geen enkel teken van een naderende bevalling. Vanmorgen heel vroeg was ze wel erg onrustig, veel spinnen, veel draaien, niet stil kunnen blijven liggen, dus ik had het idee dat het begin er kon zijn. Nu ligt ze weer gewoon lekker op de tafel te rusten. Ze zal wel energie aan het opdoen zijn voor de bevalling en de kittens straks:-)
Ze heeft de afgelopen twee dagen al op de slaapkamer geslapen want ik wil het niet missen als het gaat beginnen. En ik denk dat ze mij er ook niet bij wil missen want als ik `s nachts naar de wc ga komt ze op mijn voeten zitten om maar dichtbij me te zijn. Van eerdere bevallingen weet ik al dat deze soort poezen het erg op prijs stellen dat je bij de bevalling bent en dus hoop ik dat ze het doet als ik thuis ben.

Ik moet nl vandaag en het weekend werken en, hoewel Lex dan natuurlijk wel thuis is, ben ik er liever zelf bij. Dat vind Lex trouwens ook hoor, want tenslotte is het mijn ding om te willen fokken, maar....dit nestje wilde ik ook niet natuurlijk. Dat heeft Suus helemaal zelf besloten( als ik haar niet had laten ontsnappen.....)
Nu kijk ik er net zo naar uit als naar een nestje wat ik wel zou hebben gepland want kittens zijn altijd leuk en aan deze kittens zit nog een verrassingselement; welke kleurtjes komen er te voorschijn!
Extra spannend is het natuurlijk omdat de kittens van een HTK(Huis tuin en keuken) kater zijn ofwel een Europese korthaar en dat geeft wellicht te grote kittens. Als ik dus straks ga werken komt Lex naar huis om thuis te werken. Hij neemt dan de wacht over Suus over zodat ik met een gerust hart kan gaan werken. Mocht ze dan beginnen en het zet niet door dan is Lex er om met haar naar de dierenarts te gaan. We hopen natuurlijk niet op een keizersnede want dat is voor Suus een stuk minder plezierig én het is altijd even spannend of ze de kittens accepteert na een keizersnede. Gelukkig heeft ze bij haar eerste nest al laten zien een geweldige moeder te zijn en bij Tess kwam het moeder instinct na haar keizersnede ook heel gauw naar boven, dus we houden goede moed.
Nu ik dit verhaaltje maak denk ik er wel aan dat ik nog moet zorgen voor kittenmelk in huis, want mocht het op de één of andere manier niet zo zijn dat Suus zelf gaat voeden, dan moet ik er toch echt aan te pas komen om bij te flessen.