aan de kletter.....

De paarden liefhebbers onder ons zullen het gelijk begrijpen....we zijn op hol geslagen. Gisteravond begonnen we met z`n 4en veel zin aan een buitenrit. Astrid en Sieneke voorop en Kim en ik erachter. Prima op pad, totdat.....Amos( van Astrid) en Mouna( van Sieneke) ergens van schrokken en er vandoor ginden. Ze draaide allemaal om en er was geen houden meer aan. Mouna stoof mij- zonder Sieneke erop- voorbij en Dublin natuurlijk hard galopperend erachter aan. De weg over en door het bos op weg naar stal. Ws. een paar kilometers, maar op dat moment ben je maar met één ding bezig en dat is blijven zitten en hopen dat je kunt stoppen. Mouna was zo in paniek dat ze "blind door het bos stormde, op weg naar de veilige stal. Ik kon gelukkig goed blijven zitten op Dub, maar daar had je het ook mee gehad. Op een gegeven moment- waarom....???- slaat Mouna af en beland in een enorme berg dood hout. Die zie je tegenwoordig meer liggen in het bos. Omgekapte bomen op een hoop ws. om dieren een schuilplaats te bieden. Je kunt je voorstellen dat Mouna onderuit ging en Dublin ook. Ik kan me het moment van vallen niet herinneren, maar ik werd me bewust dat ik op de grond lag, tussen de takken, zonder bril, maar met mijn cap nog op mijn hoofd. Eer"st kwam ik niet overeind tussen de takken, maar uiteindelijk wel. Snel daarna probeerde Mouna ook omhoog te komen en dus heb ik die aan haar hoofdstel/teugels voorzichtig lopend naar het pad gebracht. Ze was nog steeds helemaal hyper en wilde maar weg. Gelukkig kon ik haar een beetje kalmeren. Maar dan.....Dublin lag nog steeds stil tussen de takken en ik kon niet bij hem gaan kijken omdat ik Mouna natuurlijk niet los kon laten. In de verte hoorde ik stemmen van mountainbikers dus heb ik gewoon maar om hulp geroepen en gelukkig wilde deze mannen helpen. Eén heeft Mouna vast gehouden zodat ik met een ander bij Dublin kon kijken. Nadat deze meneer een tak weg haalde bij de benen van Dublin deed ook Dub pogingen om overeind te komen. Ik was ontzettend bang dat er wat met zijn benen zou zijn omdat hij zo lang bleef liggen, maar uiteindelijk is dat zijn redding geweest want als hij in paniek was gaan worstelen om tussen die takken uit te komen dan....Afijn, beide paarden stonden weer op hun benen, Lex was al gebeld en we konden terug gaan lopen toen ik eenmaal door had waar we ongeveer waren. In het bos kwam ik het zusje van Kim al tegen met haar vriend en die gingen verder zoeken naar kim en de anderen. Bijna bij stal kwam Lex er ook aan lopen en dan komt het natuurlijk flink los, dikke tranen...Mouna en Dublin hebben we in de bak gezet, ik hoorde in de verte de sirene van de ambulance en later bleek dat dit voor Sieneke was. Zij had veel pijn en bleek later in het ziekenhuis een gescheurde milt en 2 gebroken ribben te hebben. Arme meid! Ik heb vandaag gehoord dat ze niet geopereerd hoeft te worden, gelukkig maar. Het herstel zal tijd kosten, maar als het maar goed komt!! Toen Mouna en Dublin in de bak stonden, we de mountainbikers hartelijk hadden bedankt, zijn we op weg gegaan naar Astrid en Kim waarvan we hoorden dat die iets verderop bij een boerderij waren. Astrid en Kim waren allebei nog aardig heel, wat best wonderbaarlijk is gezien het feit dat Astrid geen teugels meer had want die waren allebei afgebroken. Later bleek dat Astrid haar enkel geblesseerd had en ook zij heeft zich in het ziekenhuis na laten kijken. Kim heeft op stal, samen met haar zus, alle paarden verzorgd, wondjes ontsmet ed. en zij kwam later ook naar het ziekenhuis. Dames bedankt!!! Omdat ik erg veel pijn in mijn schouder had ben ik ook bij de eerste hulp geweest, maar gelukkig bleek er niets gebroken- dat idee had ik zelf ook al want ik kon alles bewegen- en ik heb dus een flinke hoeveelheid pijnstillers mee. Wat een avontuur.....Hoe lang zal het me kosten om weer zoveel vertrouwen op te bouwen dat ik het bos weer in durf.........voorlopig niet......