Veel te vertellen

Er gebeurt nog steeds van alles hier. Ik zal even een soort vervolg schrijven op het vorige verhaaltje want misschien zijn jullie wel benieuwd hoe het ervoor staat met Dublin en Rana.

Dublin heeft na zijn operatie 5 dagen op stal gestaan. Op de maandag( nadat hij de dinsdag daarvoor geholpen was) mocht hij weer in de wei. En natuurlijk.....gelijk rennen. Na zoveel dagen op stal te hebben gestaan- met zijn maatje Billy naast hem als gezelschap- is het natuurlijk heerlijk om weer eens echt lekker de beentjes te kunnen strekken. Helaas is de wond door deze actie wel open gescheurd, maar omdat we al heel wat dagen verder zijn levert dat geen probleem op. Het groeit nu netjes van binnenuit dicht. Dat zal wat langer duren dan als het gehecht was gebleven en het litteken zal lelijker zijn, maar ach, als dat alles is..... Hij is in ieder geval een heel gezond paard want zijn herstel verloopt heel erg goed. Gelukkig:-)

Met Rana gaat het ook nog steeds best goed. Ze gaat gewoon weer mee naar de hei of bos met Keli en Max en natuurlijk loopt ze dan niet helemaal soepel en gelijkmatig, maar ze heeft wel duidelijk plezier. Ze gaat af en toe zelfs even stoeien met Max en dat hebben we heel lang niet gezien. Ook kwam ze vorige week met het touw bij Bas aandragen om te spelen met Hem!!! Kennelijk had ze toch al wel langer pijn en nu ze pijnstillers heeft voelt ze zich duidelijk beter. Natuurlijk komt het met die heupen niet meer goed, maar zolang ze zo mee kan en ze heeft plezier...is elke dag dat ze er is een kadootje. Mocht het gaan verslechteren dan gaan we opnieuw bekijken wat we voor haar willen, maar dan weten we in ieder geval dat we alles voor haar hebben gedaan wat er mogelijk is. Ik weet van mezelf dat ik er dan vrede mee heb. Rana is niet de eerste hond die ik zal moeten laten inslapen- Dingo en Chiko gingen haar voor- en daarvan heb ik geleerd dat het heel verdrietig is- je gaat je hond natuurlijk missen- maar dat ik het dan wel met een goed gevoel kan afsluiten. Ook Dingo en Chiko komen nog steeds af en toe ter sprake en dat zijn mooie herinneringen waardoor ze altijd een beetje bij je blijven.
Wat wel anders is met Rana dan met Dingo en Chiko is dat we Rana van pup af aan hebben en zowel Dingo en Chiko heb ik maar 2 jaar gehad. Beide dames kwamen volwassen bij mij in huis. Eerst Dingo- zij was toen 9- en daarna Chiko- zij was toen 11. Dan hou je van af het begin rekening met het feit dat het oudere honden zijn waar je misschien wel weer snel afscheid van moet nemen. Rana hebben we al vanaf 8 weken in huis en ze is nu 10,5jr. oud, dus ze maakt een groot deel van het leven van Lex en mij al mee.
Lex en ik woonden nog niet samen toen we Rana samen hebben gekocht. Ze kwam in april 2001 en we zijn in juli van dat jaar samen gaan wonen. Ze woonde in het begin bij mij en als we naar Lex gingen dan ging ze natuurlijk mee. Alle spulletjes werden iedere keer heen en weer mee genomen en zo wende ze aan beide huizen. In juni hebben we ons gezamenlijke huis gekocht en toen was ze al zo gewend dat ze op mijn flatje bleef- in de bench- als ik hier ging klussen. Ik kluste max. 4 uurtjes en dat ging buiten gewoon goed. Zo werd Rana het begin van onze gezamenlijke dierenliefde en de liefde voor de Zwitserse Witte herder is ook ontstaan door het hebben van Rana. Wat er allemaal nog is gevolgd op het gebied van Witte herders mag bij jullie bekend zijn:-)