In mijn blog van begin dit jaar las ik nog dat het best goed ging met Kytah. Ze werd socialer en haar leven was kwalitatief goed genoeg om heel tevreden te kunnen zijn.
Dat is in de loop van 2020 verandert. Kytah is 2x weg gelopen in het bos. De eerste keer was ze al thuis toen wij terug bij huis kwamen, na een hele poos zoeken. Kytah leek daardoor een "boost" te hebben gekregen en was daarna zekerder.
Een paar maanden daarna- ik denk in mei/juni- is Kytah nog een keer weg gelopen in het bos. Wim kon haar nergens meer vinden en hoopte natuurlijk dat ze weer thuis zou zijn. Dat gebeurde niet en omdat het donker werd konden we ook niets meer doen. De volgende ochtend is Wim weer naar het bos gegaan terwijl ik Amivedi heb ingelicht. Ik denk dat er een uurtje later een berichtje kwam dat Kytah was gevonden; in een tuin, niet eens zo ver bij ons huis vandaan. De bewoner had haar onder een struik zien liggen en zijn vrouw had een dekentje over haar heen gelegd. Toen ik dat hoorde was ik ontzettend bang dat ze gewond zou zijn want een vreemde die zo dicht bij haar kon komen dat ze een dekentje over haar heen kon leggen....dat klopte niet.
Toen we bij het huis aankwamen lag Kytah daar roerloos, maar niet gewond. Ze was verstijfd van angst. Ik heb haar opgetild en in de auto gezet en toen leek ze al te "ontdooien".
Iemand van de "zoekgroep Zuid-Veluwe" vroeg ons waar Kytah vandaan kwam. "Uit Roemenië". Hij vertelde dat de honden die opgevangen worden in Nederland vanuit Roemenië naar huis lopen als ze weg lopen. De hondjes vanuit bijv. Griekenland lopen juist verder weg het bos in....... Kytah is de weg kwijt geraakt omdat Wim de auto ergens anders moest parkeren dan normaal omdat er werkzaamheden waren aan het pad in het bos waar hij normaal altijd liep. Dat zal de reden zijn geweest dat Kytah verdwaald is geraakt want ze was eigenlijk best dicht bij huis.
Na deze ervaring is het bergafwaarts gegaan met Kytah. Zo erg dat ze zelfs niet meer durfde te plassen/poepen in de tuin. Bij elk geluidje schrok ze op en als ze ergens wilde gaan zitten om te "ontlasten", kwam ze weer overeind als ze maar dacht dat ze iets hoorde. Ook de verhouding met Jente veranderde. Ze konden nog steeds goed samen spelen maar we zagen dat er steeds vaker een soort van agressie over Kytah kwam. Draaide het spelen ineens om in iets wat niet klopte. Kytah stopte wel gelijk als we een brul gaven maar het gaf ons geen vertrouwen.
In augustus hebben we besloten dat het leven van Kytah niet meer "hondwaardig" was. Altijd zo in angst leven, zelfs de tuin niet meer in durven en niet meer kunnen genieten van het spelen met Jente......en dat in combinatie met de komende verhuizing. We hadden er geen vertrouwen in dat Kytah de verhuizing zou kunnen bolwerken. We wilden haar dat niet aandoen en gelukkig kon de dierenartsen praktijk zich daarin vinden. Zij wisten wat ik allemaal had gedaan voor Kytah en samen hebben we geconcludeerd dat het trauma van Kytah te groot was om haar een gelukkig leven te geven. Na 2 jaar een plekje te hebben gegeven aan Kytah "moest" ik haar nu laten gaan. Ze is zo "ontspannen" als mogelijk was ingeslapen......
Terwijl ik dit opschrijf moet ik er weer om huilen; verdrietig maar wel met de overtuiging dat ik het goed heb gedaan voor Kytah.
Vanaf het moment dat Kytah niet meer in huis was, is Jente verandert. Ze werd veel meer ontspannen en rustig. Voor ons nog een aanwijzing dat we de goede beslissing hadden genomen. Kennelijk voelde Jente de angst van Kytah aan én ze moest altijd op haar hoede zijn wanneer Kytah om zou draaien tijdens het spelen. Jente heeft niet lopen zoeken naar Kytah want ze was erbij toen Kytah is ingeslapen. Ook zij heeft dus afscheid kunnen nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten