De dierenarts kon ook zien dat hij erg achteruit was gegaan en voelde in zijn ruggengraat en in zijn heupen flink wat gevoeligheid. Open en eerlijk met haar gesproken en hij krijgt nu andere pijnstillers. Die zijn meer gericht op de botten én het zou beter zijn voor zijn maag en darmen. We hebben afgesproken dat dit de laatste optie is. Mocht hij het er beter op doen dan ga ik natuurlijk door en mocht het niet aanslaan dan zal ik hem in laten slapen......
Verder over Kytah want daar is juist veel leuk nieuws er te melden. Kytah doet dingen die ik absoluut nog niet had verwacht van haar. Ze loopt mee op straat en wie had dat gedacht toen ze hier in september kwam en alleen maar bang onder de stoel lag te zijn. De verandering is gekomen toen ze loops werd. Kennelijk gaf dat haar een soort "boost"van vertrouwen in zichzelf want het was ongelofelijk hoeveel sterker ze toen werd. Ik merkte het bij het buiten zijn in de tuin, in haar gedrag ten opzichte van Jip en Max en ook naar mij toe werd ze opener en ze kon ineens ook meer aan. Dat was het moment dat ik dacht dat ze misschien wel met me de straat op zou durven. Ik ben begonnen met kleine stukjes buiten de veilige tuin en dat werden al snel stukjes wandelen naar het veld aan het eind van de straat en zelfs naar het park een paar straten verder. Jip loopt als een "blij ei"voor haar uit, dus dat geeft haar natuurlijk steun. Langzaamaan is ze gewend geraakt aan de geluiden van auto`s en brommers maar mensen blijven heel spannend. Ze ziet ze al in de verte en wordt dan onzeker of ze wel door durft te lopen. Dat is natuurlijk best lastig, maar ik probeer een beetje de 
Sinds november heb ik een vriend en hij is veel hier thuis. Wim houdt ook erg van honden en vind het moeilijk dat Kytah zo veel tijd nodig heeft om vertrouwen in hem te krijgen. Ik denk dat haar trauma vooral met mannen te maken heeft en dus vraagt dat veel tijd en geduld van Wim. Maar....ze komt nu geregeld tevoorschijn onder de stoel vandaan, wandelt buiten ook mee als Wim mee gaat en zelfs zonder mij is ze nu een paar keer naar buiten geweest. Ik sta echt versteld van haar vermogen om zich te herstellen terwijl ze zoveel mee gemaakt moet hebben om zo te worden. Ik heb dan ook nog geen dag spijt van het feit dat ik haar in huis heb gehaald.
Het volgende wat we gaan oefenen is mee in de auto want in februari ga ik samen met Wim, Jip en Kytah een week naar Texel. Ik hoop natuurlijk dat Kytah daar ook enorm van kan gaan genieten. In die tijd is het niet echt druk op Texel en dus moet het wandelen door de duinen en over het strand toch gaan lukken. Ik heb er zin in!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten