Onze doerak Jente

Jente- onze Oudduitse herder pup- is ondertussen dik een half jaar en een ontzettend leuke hond. Natuurlijk ook heel ondeugend, energiek en aanwezig maar echt ook heel lief.
Ze kan het heel goed vinden met Kytah en samen spelen ze heel wat uurtjes in huis. Verder heeft Jente bedacht dat de kittens erg leuk zijn om mee te spelen. Zowel Pebbles, Iejoor als Yossra worden regelmatig te grazen genomen maar bij Bibi haalt ze het niet in haar hoofd. Kennelijk dwingt Bibi al veel respect af en dat moeten Pebbles Iejoor en Yossra nog verdienen.

Jente heeft haar eerste 2 cursussen op de hondenschool afgerond samen met Wim. Nu nemen ze even rust totdat Jente de pubertijd achter zich heeft en dan willen ze samen gaan speuren. Dat lijkt Wim ontzettend leuk om dat samen met Jente te doen. Lekker samen bezig zijn en zo hun band verstevigen. Jente is altijd overal aan het snuffelen en dus verwachten we dat het heel goed bij haar zal passen.

Twee weken geleden kwam hier de gedragsdeskundige- Michelle- van de hondenschool waar Jente op zit. Zij fokt zelf ook Oudduitse herders en dus vond zij het erg leuk om Jente te zien. Jente leste nl bij een andere instructeur. Wat Michelle gelijk opviel was dat Jente al zoveel rust in zich heeft. Hoewel ze natuurlijk enthousiast reageert op het bezoek kan ze meestal al wel netjes gaan zitten voordat ze wordt aangehaald. Dat vinden wij ook heel belangrijk dus proberen we haar dat aan te leren en dat lijkt ze heel goed op te pakken. Net als het wachten voor de deur totdat wij er door zijn gegaan. Het grappige is dat Kytah deze gewoontes ook meeneemt. Hoewel we haar niet echt iets kunnen leren aan commando`s is het wel duidelijk dat ze rituelen heel goed oppakt. Zij wacht dus ook netjes bij de deur op ons.
De auto was ontzettend eng voor Kytah maar nu ze weet dat we dan meestal leuke dingen gaan doen springt ze zo in de auto.

Kytah heeft nu bijna 2 maanden de medicatie tegen de angst en we zien heel duidelijk verbetering.
Ze komt steeds meer te voorschijn bij redelijk onbekende mensen zoals de kinderen in het bos komt ze steeds dichterbij als Wim met iemand staat te praten ze plast niet meer in haar bench als er bezoek is!
Omdat ik de medicatie allee mag blijven geven als ik een gedragsdeskundige in zou schakelen is Michelle dus geweest.
En ik kon dik tevreden zijn. De manier waarop ik het heb aangepakt met Kytah( al mijn geduld en niets af willen dwingen) is de enige manier om een hond met zo`n trauma te begeleiden. We hebben nog wel wat kleine tips van Michelle gekregen waar we mee verder kunnen maar waar het vooral op neerkomt is dat ze door allerlei nieuwe dingen te ervaren en steeds herhaald te zien, moet leren dat de meeste mensen best te vertrouwen zijn. Hopelijk komen we ooit zover dat ze ook onze kleinkinderen gaat vertrouwen.
Zoals Kytah nu leeft vinden wij het kwaliteit genoeg en zien we niet meer alleen een angstige hond maar ook een hond die duidelijk an genieten van veel dingen. Is dat niet mooi?!