Tijd om bij te praten

Ik wist niet dat het al zo lang geleden was dat ik een verhaaltje schreef..... Er is zoveel gebeurt en daardoor ben ik er ook niet aan toe gekomen om te gaan zitten voor een verhaaltje.

Ik begin met het "honden nieuws" en dat is verdrietig en blij nieuws.

Schoonheid

Zwemmen en water; een grote hobby van Max

Het zal vast wel duidelijk zijn dat het verdrietige nieuws over Max gaat. Op 11 september is Max ingeslapen. Hij ging steeds verder achteruit maar ik zag nog steeds niet echt een duidelijke reden om hem in te laten slapen. Maar dat veranderde eigenlijk in het weekend.....Max begon aan zijn heup te bijten en ik nam aan dat hij jeuk had. Zijn kop was namelijk ook al een soort van kaal geworden doordat hij steeds met zijn kop overal langs schuurde. Ik nam aan vanwege jeuk. de zwarte huid scheen er steeds meer door heen waardoor hij echt een "oude kop"kreeg. Maandag ging Wim Max uitlaten en die vertelde dat de ontlasting van Max gitzwart was.....Dat is niet goed natuurlijk. Maandag avond kwam Wim met het idee dat het bijten van Max- in zijn heup- ws pijn zou zijn. En toen viel bij mij het kwartje. Max was nl ook wat meer chagrijnig, kon wat minder van de katten hebben en "keek" niet blij. De pijn in zijn botten( de dierenarts dacht maanden terug al dat hij botkanker zou hebben) was door de pijnstillers heen gekomen.  En dat was voor mij de grens....Max mocht geen pijn hebben! De ontlasting bleef ook pikzwart, dus ergens moest er een bloeding zijn....ook pijnlijk....
Op dinsdag heb ik de dierenarts gebeld om een afspraak te maken om hem in te laten slapen. Omdat ik nog de gelegenheid wilde hebben om aan het idee te wennen dat mijn grote witte vriend er niet meer zou zijn én ik de kinderen nog de gelegenheid wilde geven om afscheid van Max te nemen wilde ik dat op woensdag.

Gekke hond in een te kleine "donut"

Op dinsdag middag kwam Linda( de oudste dochter) haar kinderen ophalen na het oppassen en zij heeft een tijd bij Max gezeten. Ze vertelde hem dat hij morgen weer bij zijn baasje zou zijn. Ik weet niet hoe het werkt na de dood maar het idee dat Max weer bij Lex is, vind ik een troostrijke gedachte.

Prachtige kop

`s Avonds zijn Bas en zijn vrouw nog langs geweest om gedag te zeggen tegen Max. Max was gewend dat Bas altijd even met de bal hem ging spelen, als hij kwam en dat hebben ze nu ook nog gedaan....even samen naar buiten om de laatste keer samen te spelen....
Woensdagochtend is Bart- mijn neef die hier twee en half jaar heeft gewoond- nog langs om Max nog te zien en daarna zijn we naar de dierenarts gegaan.
Zij kon zich helemaal vinden in mijn besluit om Max in te laten slapen en dus hebben we Max op een mooie manier kunnen verlossen van de pijn. En dat voelt goed. Ik ben blij dat hij niet meer hoeft te lijden. Ook ben ik blij dat ik toch ineens zeker wist dat het het goed moment was. Ik was zo bang dat ik hem niet wilde laten gaan omdat Max weer een "link"met Lex was waarvan ik afscheid moest nemen. En ik was ook opgelucht. Ik merkte nu pas hoeveel ik met Max bezig was; elke ochtend de vraag of hij er nog zou zijn, de vraag of ik het wel goed met hem beoordeelde en het zien van zijn achteruitgang, het was erg moeilijk.

Met een kitten tussen zijn poten

Max laat een enorm grote lege plek achter- letterlijk en figuurlijk. De kamer lijkt zoveel leger zonder zijn grote witte gestalte en er zijn nog zo veel dingen en momenten waarin ik Max mis. Maar wat overheerst is dat Max een geweldige hond was. Met zijn liefde voor de katten- in het bijzonder kittens- en zijn liefde voor kinderen- in het bijzonder voor de kleinkinderen- maakte hem een hond die ik nooit meer zal vergeten en waarin ik altijd met warmte zal denken. Ik hoop dat het kan......dat Lex en Max weer samen zijn....

Het blije nieuws komt in een volgend verhaaltje. Het schrijven over Max maakt me verdrietig.....