Speciaal voor Iris; over de honden

Maar ik moet je wel eerlijk vertellen Iris; ik ben drukker geweest met kletsen met jou dan op de honden letten....

Afgelopen dinsdag was het eindelijk zover dat een afspraak met Iris en haar witte herder Roef door kon gaan. We hadden al heel wat pogingen gedaan om weer eens samen te wandelen maar steeds was er iets waardoor het niet door kon gaan. Nu dus wel.
Ik in mijn autootje, met twee honden achterin, naar Arnhem, naar een plek waar we al vaker samen hebben gewandeld. Een mooi bos, met water om te zwemmen en heerlijk om te wandelen.

Toen ik aan gekomen was zou ik de honden uit de auto laten...staat er in eens een witte herder naast me....Ik dacht even dat Max of Keli al uit de auto was, maar dat kon natuurlijk niet. Nee hoor, het was Roef en hij kende mij duidelijk nog. Hij was echt enthousiast om mij te zien. Max en Keli dus snel uit het autootje gelaten en zij kenden elkaar duidelijk ook nog. Wat een gemakkelijke -her-kennismaking. Niets geen gegrauw of gesnauw. Zelfs niet van Keli die altijd haar aan kinderen wil laten zien dat zij de leiding heeft. En ook Max had totaal niet de behoefte te laten zien dat hij de grote broer was; nee hoor, Roef werd gewoon geaccepteerd en het drietal ging met ons mee het bos in alsof ze elkaar vorige week nog hadden gezien. Nou dat was absoluut niet zo; Iris en ik rekende uit dat het minimaal 2 jaar geleden was....

Het watertje ligt vrij vooraan in het bos en voordat ik het wist was Max al in het water, Roef er achteraan en Keli voorzichtig met alleen haar voeten erin. We konden niet echt stokken gooien want het was bij de vijver zo modderig dat we ons daar maar niet aan hebben gewaagd. Ik had even de tas op de grond gezet en die zat gelijk onder de modder en mijn blote benen waren gelijk vies omdat Keli, Max en Roef steeds langs ons heen liepen. Dat had ik al voorzien en dus had ik een korte broek aan ha ha

Nadat de honden zich lekker hadden vermaakt bij het water hebben we nog een stuk met ze gelopen, al pratend natuurlijk. Maar je hoeft de honden ook eigenlijk niet in de gaten te houden, zij volgen ons wel. Aan Keli was snel te merken dat dit een zware wandeling was want zij liep snel achter ons, al heb ik me er ook over verbaasd hoe enthousiast ze nog mee doet met Max en Roef.

Iris en ik hebben ons daarna geïnstalleerd op een bankje met de meegenomen thee en stroopwafels en Max en Roef hebben nog een poosje geprobeerd de honden die langs kwamen te imponeren. Roef blaft anders nooit en gaat alleen maar op honden af om te spelen, maar- zoals we ook kennen van Buddy, als ik met Nelleke wandel- Roef wilde nu ook wel indruk op andere honden maken- samen met zijn grote broer :-)

Na twee en half uur, terug bij de auto, was Keli zo moe dat ik haar moest helpen bij het springen in het autootje. Ik heb de rest van de dag ook weinig van haar gezien want ze heeft steeds geslapen. De volgende dag kon ik wel zien dat ze stijf was van alle inspanning van de dag ervoor, dus toen ben ik naar de hei geweest voor een niet te lange ronden, maar ook om de spiertjes even in beweging te brengen. anders zou de spierpijn alleen maar erger zijn( net als die van mij trouwens....)

Ook de foto`s die ik heb gemaakt zijn niet echt geweldig, maar dat komt door al dat gepraat samen ;-)

hoe gek kan het gaan....

Mijn bedoeling was om Elin, uit het nestje van Suus, te gaan houden. Ik wilde graag een dochter van Suus om mee verder te fokken omdat Suus uit de fok zou gaan.

Elin

Nu heb ik laatst met de dierenarts overlegd over Suus en haar weeënzwakte en zij had het idee om Suus calcium te gaan geven voor een volgende bevalling waardoor ze wellicht wel helemaal zelf bevalt. Zo niet dan is het geen probleem om nogmaals een keizersnede te doen. Dit maakte mij natuurlijk helemaal blij. Zo`n mooie poes als Suus, zo`n geweldige moeder en het allermooiste; met zo'n fantastisch karakter, toch nog een keer een nestje laten krijgen, dat vind ik geweldig.
Eigenlijk had ik er daarna niet echt meer verder over nagedacht, maar in de afgelopen week begon ik ineens te denken aan een kitten van Suus en Fynn. Suus haar volgende nestje zal nl met Fynn samen zijn en eigenlijk vind ik dat nog leuker; een kitten van Suus én Fynn samen. En als ik iets in mijn hoofd krijg dan duurt het vaak niet lang voordat ik daarmee aan de slag ga, dus.....ik heb de knoop door gehakt en een mailtje gestuurd naar de kitten bemiddeling van de Somali en Abessijn vereniging om Elin als "beschikbaar" kitten op te geven.

Kreeg ik net die dag een mailtje van iemand die al eerder bij mijn informeerde naar een kitten maar toen had ik niets meer beschikbaar. Eigenlijk ging de vraag over een Abessijn( dus kortharig) kitten, maar ik heb toch laten weten dat ik Elin beschikbaar had. Via Facebook konden ze de foto`s van Elin bekijken en vrij snel daarna kreeg ik al een mail dat ze al een beetje verliefd op haar aan het worden waren. Natuurlijk waren er nog wat vragen, vooral over het verschil in vacht en of het karakter van de Abessijn en Somali erg verschillend is. Daarop natuurlijk weer een mail van mij met wat uitleg hierover naar hun gestuurd en jawel hoor; ze wilden heel graag komen kijken. Een afspraak gemaakt voor zondag maar kennelijk konden ze daar in België niet langer wachten en gisteren kreeg ik een mail of het ook vandaag zou kunnen.... en jawel hoor, ik had vanmiddag geen afspraken en dus heb ik Britt samen met haar 2 kinderen op bezoek gehad die helemaal voor Elin zijn gevallen.
Wat een geluk; Elin krijgt een geweldig thuis in België met heel veel liefde en aandacht. Ik heb er een goed gevoel over en dat is belangrijk. Ik neem de verantwoordelijkheid op me om poesjes geboren te laten worden en dan is het ook mijn verantwoordelijkheid om de kittens naar mensen te laten gaan waar ik een goed gevoel over heb.

Hondjes

Het komt niet zo vaak voor maar vandaag maar eens een verhaaltje over de honden.

Kane,Romy en Chanda van John en Marion

Keli en Max

We zijn vandaag lekker met Keli en Max naar de Soesterduinen geweest. Niet alleen Lex en ik samen maar samen met John en Marion met hun drie witjes; Kane, Romy en Chanda. Daar liepen we dus met 5 Witte herders en dat is een indrukwekkend gezicht.
Wat we eigenlijk nooit mee maken met Max is dat hij nogal timide mee liep. Normaal rent hij vooruit, daagt hij iedereen uit en is hij niet snel van iets onder de indruk. Dat was nu heel anders.

Keli

Hij liep de hele tijd bij Lex of bij mij en dan liefst ook nog bij Keli. Na een half uur wandelen werd duidelijk waarom, want hij werd gegrepen door Romy. Kennelijk had zij al signalen aan Max laten zien dat hij moest oppassen,maar dat hadden wij niet gezien. Max liet zich daarop al behoorlijk intimideren, maar kennelijk was dat nog niet genoeg voor Romy. Toen we even stil stonden vloog Romy opeens op Max af en wed er met veel gegrauw en gegrom een robbertje gevochten.

Max

Dan moet je zelf oppassen om ze uit elkaar te halen want je wilt natuurlijk niet met je vingers tussen hun bek terecht komen maar Max had zijn wandeltuig om er dat was een makkelijk handvat. Op Romy was wat minder makkelijk vat te krijgen maar uiteindelijk lukte dat ook en Romy kreeg flink op haar kop. Ook moest ze aan de lijn om Max even rust te geven. Hij was duidelijk flink onder de indruk en eigenlijk moesten Lex en ik daar wel een beetje om lachen...dat zien we niet vaak. Daarna konden we weer verder wandelen en de verhoudingenwaren duidelijk.

Keli,Max,Romy en Chanda

Onderweg kwamen we nog wat mensen tegen en die moesten natuurlijk wel reageren op zo`n meute witte herders. Ze kregen veel bewonderende blikken en mooi commentaar. Ook hier hoorde we weer dat het prachtige honden zijn en dat vinden wij ook nog steeds!!
Na een heerlijke wandeling van een uur waren we weer bij de auto waar Romy nogmaals wilde laten zien dat ze een vrouw is om rekening mee te houden. Dit keer was Keli het doelwit, maar gelukkig was het zo weer over. Romy moest toen in de auto maar Max en Keli hadden het wel gezien.

Keli en Max

Die gingen braaf staan te wachten bij ons autootje ha ha
Behalve deze twee incidentjes was het verder een heerlijke wandeling in een prachtig gebied waar we erg van hebben genoten.

En daar zijn ze dan....

vanmorgen door ons opgehaald en gelijk samen in het nieuwe, grote hok, onze nieuwe cavia`s.
Bij Carla`s caviaopvang hebben we ze gehaald en daar kregen we een heel goede indruk van. Keurig ingedeelde, schone hokken en verder ook alles heel nestjes verzorgt. Twee cavia`s hoorden al bij elkaar; een zeugje en een beertje en daarbij kregen we dan nog 2"losse" zeugjes.

Alice

We hebben ze dus in 3 mandjes vervoerd , maar hier gelijk in het nieuwe hok gezet met z`n 4en. Omdat de omgeving voor allemaal nieuw is en er dus geen één al territorium drang heeft durfde ik dat wel aan. Natuurlijk lopen ze wat achter elkaar aan en wordt en dan ook flink aan elkaar gesnuffeld, maar er is geen agressie te zien. Dat gaat dus heel goed. het hok is groot( 1.40 m x 1.60 m) dus ze kunnen bij elkaar weg rennen en ook hebben ze verschillende verstop plekjes.
Het beertje hebben we Sjeik gedoopt omdat hij een harem heeft van 3 zeugjes. Jullie snappen natuurlijk wel dat het beertje is gecastreerd want er zijn al genoeg cavia`s die een nieuw huis zoeken, daar hoeven wij niets aan toe te voegen.
De zeugjes hebben we Kylie, Mindy en Alice gedoopt naar 3 dames die het ver hebben geschopt in de, door ons zeer trouw gevolgde, serie van Master Chef Australië.

Kylie

Het kleinste zeugje is Kylie en voor haar lijkt het nog wat lastig om op genomen te worden in het groepje, ze zit nog veel alleen. Maar de andere twee dames hebben elkaar al aardig ontdekt en zij zaten net al samen met Sjeik in het kleine huisje gepropt. Alice met haar dikke kont voor de uitgang en dus zat er voor Sjeik niets anders anders op dan maar uit het raampje kijken. Zo gaat het natuurlijk wel snel met een groepje vormen want ze nemen ze heel snel elkaars luchtje aan. Ik heb er alle vertrouwen in dat het helemaal goed gaat komen met dit 4-tal en ik merk nu al dat ik weer geniet van alleen al kijken naar de interactie tussen mijn "caafjes".

Tijd voor iets nieuws...

Ha ha, alsof er niet genoeg leven is in onze dierenwereldje......
Ik ben weer zo enthousiast geworden over de cavia`s in het konijnenpension dat ik me niet heb kunnen beheersen. Ik ben op zoek gegaan naar een caviaopvang die een groepje van 4 cavia`s had om bij mij te komen wonen.
En niet naast de deur...heb ik ze gevonden...in Eindhoven. Eén beertje met 3 zeugjes worden zaterdag door Lex en mij opgehaald en komen dan naast de Vlaamse reuzen te wonen.
Helemaal blij word ik van het idee dat er straks weer van die piepende en fluitende cavia`s rond huppelen bij ons. Ik heb ze alleen om naar te kijken en vandaar ook dat ik ze met z`n 4en wil hebben want dan hebben ze lol aan elkaar. Een cavia is tenslotte een groepsdier en is op zijn best met minstens 1 maatje.
We zijn nog aan het verzinnen hoe we het in de winter gaan oplossen want ze zijn niet "winterhard" en dus moet er verwarming komen in het hok. Misschien een warmte mat of een warmte lamp. Lex denkt er over na en dan komt het wel goed. Hij gaat zowiezo de zijkant dicht maken met planken want tocht is ook heel slecht voor de cavia`s.
Jullie snappen het al; ik heb er helemaal zin in en ben blij dat ik ze zaterdag al mag gaan halen :-)

En opnieuw....wonderbaarlijk

Gisteren ging de telefoon en ik kon al zien dat er gebeld werd vanuit het buitenland. Niet precies waar vandaan, maar 0041 blijkt Zwitserland te zijn.
Er belde nl een fokker vanuit Zwitserland om bij mij te informeren naar een kitten wat door zou mogen gaan in de fok. Zij had gehoord dat ik een betrouwbare fokker ben en vandaar dat ze belde. Hoe bijzonder(wonderbaarlijk) is dat.
Kennelijk is mijn naam zo goed als fokker dat dit in het kleine Somali fokkers wereldje ook bekend is. Hier aan draagt vast bij dat ik al kittens heb in verschillende landen; Noorwegen, Italië, Frankrijk en Duitsland. Ook het feit dat ik Ayla van een Duitse fokker heb maakt dat ik wordt vertrouwd door de Duitse fokkers. Die zijn nl ontzettend argwanend en hebben over het algemeen enorme contracten mocht je met een poesje willen fokken. Het contact met Karola( de fokker van Ayla) is nog steeds heel goed en vandaar dat er ook weer een Duitse fokker- Diana- bij mij terecht kwam voor een poesje. Naar haar gaat het sorrel meisje van Suus- Tove Tara. Diana is ook de fokker van de vader van onze Fynn- Buddy. Omdat zij graag weer een kitten vanuit die bloedlijn wil hebben zal ze ws ook nog gaan voor een poesje wat Fynn als vader heeft.

Maar nu dus Zwitserland! Corinne sprak gelukkig ook behoorlijk goed Engels en vandaar dat we elkaar goed konden verstaan. Duits spreken zou voor mij toch wel een onmogelijkheid zijn geweest, maar nu ging dat dus super.
In Zwitserland schijnt maar één fokker van Somali`s te zijn en zij is ernstig ziek. Die fokker heeft aan Corinne gevraagd of zij Somali`s wil gaan fokken. Ze is al bekend met het ras doordat ze al jaren Abessijnen heeft en daarmee ook fokt. Om een start te maken is ze op zoek naar één of twee kittens als begin van haar Somali cattery. We hebben een half uur met elkaar gesproken en dat was een gezellig maar vooral informatief gesprek wat aan beide kanten goed beviel. Ik ben nu echt aan het denken wat de mogelijkheden zijn om haar aan één of twee kittens te helpen. Mij kennende zullen jullie wel snappen dat het weer druk is in mijn hoofd.... een kitten van Ayla, misschien toch een kitten van Suus..... Ik heb het aan haar voorgesteld en wacht af wat ze er van vind en wat het gaat worden. Als het duidelijk is dan zal ik dat hier laten weten, maar eerst maar eens zien of het allemaal gaat lukken.
Ik heb natuurlijk wel aangeboden om dan naar Zwitserland te komen om het/de kitten(s) te komen brengen. Ha ha, daar maken we dan natuurlijk een paar dagen van, net als in Oslo:-)

Nogmaals....Hoe wonderbaarlijk, maar nu verdrietig

Met de kittens van Ayla leek alles heel goed te gaan tot dat ik maandag avond de kittens weer ging wegen. Omdat alles zo goed ging en ik ze tevreden zag liggen in de doos was ik al afgestapt van elke dag wegen. Zaterdag waren ze allemaal flink gegroeid, dus maandag maar weer eens wegen. Ik had niet verwacht rare verrassingen tegen te komen. Maar....dat was wel zo. waren de drie sorrel kittens rond de 30 gram gegroeid, het kleine wildkleur meisje- Nesna- was afgevallen. Niet veel hoor, maar als je de groei van de andere zag, was het natuurlijk wel veel.
Ik heb geprobeerd haar bij te voeden met kitten

Laatste fotootjes van Nesna

melk, maar dat ging moeizaam. Veel gespartel, maar toch kreeg ze wel wat binnen had ik het idee.
Misschien heeft dit gespartel gemaakt dat ze al haar energie op had gemaakt wat toen ik `s nachts bij haar ging kijken om haar nog een keer te voeden was ze al erg slap en reageerde ze amper meer. Het was me toen al duidelijk; ze gaat het niet halen. Toch hoop je dan `s morgens nog het tegendeel te zien, maar toen was ze dood.

Nesna

Dit soort dingen zijn altijd triest en zeker wanneer het kitten de eerste week goed is door gekomen. Ze groeide goed, ging gelijk op met haar broer en zusjes en de oogjes waren ook al open gegaan.
Ik ben er van overtuigd dat er iets met haar geweest moet zijn. Kittens zijn kwetsbaar en wellicht heeft het hartje het niet goed gedaan of was er iets anders niet in orde. We zullen het nooit weten maar mijn overtuiging is dat het zo goed is. Geen toeters en bellen om haar toch nog proberen te redden maar accepteren dat de natuur soms dingen anders laat gaan dan wij graag zouden willen.