speciaal voor Martin

Ha Martin, speciaal voor jou, omdat je mijn rollend paard zo leuk vond...alle foto`s van Dublin toen hij heerlijk aan het rollen was in de wei. Daarna nog een foto dat hij net heeft gerold in de bak en ik vlak bij hem was gekropen om hopelijk een keer zo ver te komen dat hij blijft liggen als ik bij hem kom liggen:-) Dat vergt veel geduld, maar het begin is er.
Daarna nog 2 foto`s van de "hele kude"van stal rennend in de bak en daarna nog rennend in de wei.
Ik zag zoveel foto`s die leuk zijn om te laten zien, bijv. foto`s dat Dublin helemaal los achter me aan loopt door de bak. Ik kan dan allerlei figuurtjes lopen en Dub loopt met zijn neus bijna tegen mij aan achter me aan te stappen. Dat is zo`n speciaal gevoel. Ik plaats er toch nog even een paar fotootjes van:-)
En als afsluiting; je zus zonder zadel rijdend op Dublin.

Vandaag iets heel anders

Natuurlijk is er op beestengebied meer te melden dan alleen alles rondom Rana, ook al neemt dat natuurlijk wel een heel belangrijke plaats in.Het aftellen tot de komst van Flo is begonnen. Zij komt volgende week zaterdag hier heen en dan hebben we ons trio Somali`s in huis waar ik al een hele tijd naar uit kijk. Flo schijnt een enorm portret te zijn hoor ik van haar fokster Jacqueline, dus dat gaat wat worden. Dat zal samen met Fynn wel dolle pret worden.
Flo en haar broertje pikken zelfs het eten wat Jacqueline aan haar vogels wil geven en als Flo het dan niet krijgt gaat ze grommen.....dat gaat wat worden....ik ben heel benieuwd:-)

Verder speel ik al een tijdje met het idee dat het goed zou zijn als ik samen met Dublin op paardrijles zou gaan. Ik ben nu wel bezig in de bak op stal, maar ik merk dat ik zelf niet echt verder kom. Niemand die je ziet rijden en dus krijg je ook geen aanwijzingen hoe het moet. Ik kom heel snel voorover uit mijn zadel en ik heb wel tegen Jessie en Lex gezegd dat ze dat moeten zeggen, maar ik doe vast nog heel veel meer fout. Doordat je niet wordt gecorrigeerd ga je heel snel je eigen maniertjes aanleren. Daarbij is Dublin ook nog eens veel verder dan ik want hij heeft echt dressuur gelopen en dus kan ik nog heel veel van hem leren. Toen ik dat tegen Sieneke vertelde op stal was zij eigenlijk gelijk enthousiast omdat ze het voor haar jonge merrie Mouna ook heel goed zou vinden. Mouna loopt al wel super onder Sieneke- dat heeft Sieneke haar allemaal geleerd- maar het wereldje van alleen de kleine ronde bak op stal is wat beperkt. Mouna zou heel veel kunnen leren van het les nemen in een binnenbak- met heel andere geluiden- en het lopen in een groep onbekende paarden. Sieneke kwam gelijk met het idee om eens bij de ruitervereninging in Lunteren te gaan kijken: de Lunaruiters.
Omdat dit best een eind van stal is zijn we eerst met Mouna en Dublin gaan lopen naar de plaats waar we dan zouden gaan rijden. Dat was 25 minuten lopen en dus best te doen. Mouna vond het allemaal wel heel spannend want ineens loop je gewoon door Lunteren met alle vreemde geluiden en dingen die je in het bos of op stal niet tegen komt. Gelukkig was Dublin heel erg rustig en dat geeft Mouna ook weer moed.
Vervolgens had Sieneke het idee dat Kim met Marre misschien ook wel mee zou willen en jawel; ook Kim wil mee. Dat is natuurlijk heel gezellig en fijn want dan kunnen we `s avond in het donker met elkaar lopen en dat voelt een stuk veiliger. We hebben alle drie gelijk een reflecterende uitrijdeken voor de paarden gekocht plus lichtgevende bandages voor om de benen. Verder voor onszelf een reflecterend hesje en ik heb nog een lampje gekocht voor op je hoofd zodat je kunt zien waar je loopt. Het eerste stuk vanaf stal is nl. onverlicht. Kortom, de voorbereidingen zijn gemaakt. We zijn ook al wezen kijken bij twee lessen op de maandag en de donderdag en dat is zeer goed bevallen. We gaan voor de donderdag avond omdat daar wat meer de recreatie ruiters rijden en deze instructrice ervaring heeft met bitloos rijden. We wilden nl. wel heel speciaal een plek om te rijden vinden waar we niet worden afgewezen op ons idee dat we bitloos willen rijden want dat hebben Kim en Sieneke al op een andere manege meegemaakt toen ze daar een proefles namen. Bij deze les bij de Lunaruiters wordt er positief tegenaan gekeken en dat voelt goed. Aanstaande donderdag gaan we voor onze eerste- proef-les. We mogen twee proeflessen en als dat bevalt worden we met ingang van 1 januari 2012 lid. Ik heb er nu al heel veel zin in en verwacht er echt een hoop te leren en dat dan weer te kunnen gebruiken in de buitenritten.

Wandelen met 2 honden

Vanmorgen ben ik lekker wezen wandelen met Keli en Max. Dat is nogal verandert nu Rana er niet meer bij is want ik kan gewoon lopend naar het bos. Eerder, met 3 honden, werden mijn armen nogal uitgerekt want met 3 honden had ik 100kg aan de lijn. Nu, met Keli en Max, kan ik het beter verdelen; 2 armen voor 2 honden. Ik ben al een aantal keren lekker gaan wandelen naar het bos en daardoor zijn de wandelingen gelijk ook langer geworden. Max en Keli kunnen wel wat aan en nu ik niet meer hoef op te letten op Rana loop ik ook meer ontspannen. De laatste tijd waren we natuurlijk erg bezig met Rana; komt ze wel mee, krijgt ze geen erge pijn en gaat er niet iets mis in haar heupen waardoor ze niet meer zou kunnen lopen en ik haar op een of andere manier naar de auto moest krijgen. Keli en Max lopen heerlijk te genieten in het bos, rennen en vrolijk op los en lijken Rana op zo`n moment niet te missen.
We hebben het idee dat Rana in huis wel wordt gemist want zowel Max als Keli zijn de laatste dagen een beetje timide. Natuurlijk zullen we nooit zeker weten of dat met Rana te maken heeft, maar ik denk dat wel.

We hebben ondertussen bericht gehad dat Rana zaterdag al is gecremeerd en dat geeft een goed gevoel. We hebben het netjes voor haar afgesloten. We hebben haar zonder speciale dingen laten cremeren; geen aparte crematie zodat de as bewaard zou kunnen blijven, geen kaartjes, wij er niet bij, wat allemaal wel zou kunnen. Ik heb in het verleden één keer een hond naar de destructie laten gaan, maar dat voelde niet goed. Dit voelt als een waardig einde en dat heeft ze verdient in al die jaren zo`n fijne hond voor ons te zijn geweest.

Toch is het ook wel weer gek hoe snel je leven zijn gewone gang weer gaat. Op het moment dat Rana in moest slapen ben je zo ontzettend verdrietig. Gelukkig kwamen we bij thuiskomen niet in een leeg huis want dan zou het heel anders zijn dan nu. Ik weet dat nog toen ik Chiko in liet slapen. Zij was de hond voor Rana en ik had haar alleen. Toen ze was ingeslapen kwam ik in een heel stil huis, geen hond meer die blij is dat je thuis komt, die aan je voeten ligt en maakt dat je lekker naar buiten moet. Dat heb ik toen 6 weken volgehouden en toen is Rana gekomen! Nu laat Rana natuurlijk een lege plek achter, maar er zijn nog steeds 2 honden in huis, dus we heebn niet zo`n leeg huis als toen met Chiko. We hebben het nu heel vaak over Rana en dat zal zeker blijven. Dingo en Chiko komen ook nog steeds regelmatig te sprake, dus ook Rana blijft op die manier in ons leven.

Verdrietig om Rana

Vandaag moet het natuurlijk over Rana gaan. Gisteren hebben we haar in laten slapen...Afgelopen week hebben we een hele hoop denk- en praatwerk gehad om tot deze beslissing te komen, want wat was dit moeilijk. Natuurlijk wisten we al een paar maanden dat het eraan zat te komen, maar als het dan zover is dat je een beslissing moet gaan nemen....
Woensdag zaten Lex en ik tussen de middag even koffie te drinken toen ik vertelde dat Rana die ochtend in de huiskamer met Max in gevecht ging. Gelukkig zat ik erbij en kon ik het met flink roepen stoppen, maar het was wel heel erg vreemd want iedereen die Rana kende weet dat zij altijd elke confrontatie uit de weg ging. Lex vertelde toen- hij dacht er door dit voorval weer aan- dat Rana en Max in het weekend, in het autootje, ook met elkaar in de clinch waren gegaan. Ook hier moest Lex flink schreeuwen om ze te laten stoppen. Nu had de dierenarts gezegd dat we alert moesten zijn op gedragsveranderingen bij Rana. Door de pijn die erger zou worden zou ze grimmiger kunnen worden en dat zou dan een signaal zijn dat het moeilijker houdbaar was voor Rana. Lex en ik moesten nu dus toegeven dat dit aan het gebeuren was. Omdat we niet een keer niet thuis wilden zijn als dit zou gebeuren, of dat Rana een kat zou grijpen( waar ze de laatste tijd ook heftiger, op reageerde) zijn we hierdoor aan het denken gegaan. Tel alles bij elkaar op: haar heupen gingen steeds harder knarsen als we met haar wandelde terwijl de wandelingen steeds korter werden, ze at niet gretig haar brokken en haar vlees op( ook erg apart voor Rana), we hadden de foto`s van haar heupen gezien en die waren reddeloos verloren en het feit dat we wilden voorkomen dat ze op een dag wel vreselijk pijn zou krijgen, maakte dat we deze beslissing hebben genomen. Ik durfde niet zo ver meer te wandelen, enerzijds omdat ik de tijd wilde beperken voor Rana maar ook omdat ik bang was dat er misschien een stukje heup af zou breken op het moment dat ik net wat verder in het bos liep. Doordat we hadden gezien dat er ook botwoekering aan de binnenkant van haar heupen zat én we het letterlijk hoorde schuren langs elkaar heen, maakte dat die kans reëel aanwezig was. Dat bevestigde Daphne- de dierenarts- gistermiddag ook nog eens.We hebben de kinderen woensdag ingelicht dat we vrijdag met Rana zouden gaan om haar in te laten slapen zodat iedereen nog tijd heeft gehad om afscheid te nemen van haar. Tenslotte maakte ze al meer dan 10 jaar deel uit van ons gezin en dat is lang. Ze had haar plaatsje veroverd, vooral door haar rustige aanwezigheid en Rana was voor ons ook de hond met het makkelijkste karakter. altijd onderdanig op de hei of in het bos waardoor ze nooit een aanvaring had met een andere hond. Kunnen Keli en Max nog wel eens met flinke bombarie op een hond af stuiven, Rana kwam daar rustig huppelend achteraan met een lichaamstaal die alleen maar aangaf: kijk eens hoe leuk ik ben:-)Ook naar mensen toe was Rana heel rustig. We hebben altijd in haar gemist dat ze niet eens van haar kussen kwam als wij thuis kwamen, maar dat zal alles te maken hebben met de manier waarop ze de eerste weken van haar leven heeft geleefd; in de kennel en de schuur, zonder veel menselijke aandacht. Toen Keli er later bij kwam heeft Rana wel van haar geleerd om wat enthousiaster te reageren, maar Rana bleef toch altijd een beetje gereserveerd. Het was wel opvallend dat ze bij bepaalde mensen wel die klik voelde en zich dan heel snel bij die mensen aan hun voeten neerlegde.Gelukkig hebben we heel veel mooie herinneringen aan Rana en ze zal hier in huis dan ook zeker voortleven in onze gedachtes en gesprekken. Ik weet uit ervaring dat een dier wat zo`n grote rol heeft gespeeld in ons leven dat op een bepaalde manier blijft doen. Ook Dingo en Chiko, mijn eerste twee honden, komen nog regelmatig langs in gesprekken met mooie herinneringen en die honden heb ik beide maar 2 jaar gehad.

Zoals beloofd.....honden

Eigenlijk gaat alles wel zijn gangetje met de honden. Natuurlijk is Rana een beetje ons zorgenkinde, maar aan de andere kant doet ze het juist ook weer heel goed. Ze reageert super op de pijnstillers en gaat gewoon elke dag mee om een lekkere wandeling te maken. Ze is dan heel uitgelaten en gekker dan ze is tijden is geweest. Kennelijk voelt ze zich- nu ze geen pijn heeft- zo lekker dat ze af en toe gewoon gaat liggen rollebollen, mee rent met Max en Keli en loopt te huppelen over het pad:-) Natuurlijk moet ze daar later wel voor 'boeten' want `s avonds loopt ze moeilijk, maar ze heeft haar lol weer gehad en als ze bij haar eten `s avonds de volgende dosis pijnstiller heeft gehad valt het best wel mee voor haar. Ze hoeft dan ook niet meer zo veel, dus dat is prima zo. Ik moet er wel bij zeggen dat ik wel denk dat het achteruit gaat met haar want ze hard als haar heupen knarsen als we aan het eind van de wandeling zijn.... ze loopt dan meestal vlak bij je en dan hoor je haar gewoon lopen. Dat maakt ons er wel steeds van bewust dat het niet goed is met haar, maar haar koppie is nog zo goed. Ze gaat nog zo graag mee. Zolang ze nog zoveel plezier haalt uit deze- enigzins ingekorte- wandelingen mag ze lekker mee blijven gaan.

Voor wie Bob nog kent; Gisteren zijn we naar Frieslang geweest naar de collega van Lex waar Bob 3 jaar geleden is gaan wonen. Eerst herkende ik hem bijna niet want hij was zo donker geworden, niet meer bruin zoals toen hij hier nog woonde, maar donker grijs met een witte pluk bij zijn schouders en op zijn koppie. Helaas was ik mijn fototoestel vergeten anders had ik hem kunnen laten zien. Hij herkende ons wel, was blij en begon rondjes te rennen. Hij heeft ook veel bij mij op schoot gezeten en was een heerlijk ventje is het toch. Het is zo goed om te zien hoe happy hij is, hij heeft echt een heel goed leven. Samen met nog 2 honden- de 4e is vorige week ingeslapen- op de boerderij met een hoop ruimte en verder lekker in de woonkeuken, lekker bij zijn mensen, heerlijk. Hij slaapt nog steeds in een kattenhangmatje aan de verwarming net als hij hier altijd deed. Echt heel leuk om hem weer gezien te hebben en te weten dat hij daar zo`n goed leven leidt.

En dan toch nog even paarden want....deze collega en zijn vrouw hebben ook 4 paarden. Mijn lievelingsras; Tinkers. Ze hebben er al jaren twee- Guus en Girly- en uit Girly hebben ze al een aantal jaren geleden Fenna gefokt. Uit Fenna is ondertussen ook al weer een veulen geboren en zo groot al dat hij wordt beleerd onder het zadel en voor de kar. Hij heet Foeke en is een prachtige kruising Tinker en een arabo-Fries. Wat elelganter en wat hoger op zijn benen als de tinker, maar wel met al het behang( haar aan benen, volle taart en manen) wat bij een tinker hoort. Guus en Foeke stonden in de wei samen met 2 ezels en nog een pony, maar Girly en Fnna stonden al klaar om voor het wagentje te worden gespannen en daar zijn we met z`n allen mee op pad gegaan. Over de weg, maar ook door een prachtig stukje bos en hei en natuurgebied, dus dat was heel bijzonder om mee te maken:-) Lex voorop samen met Ted en ik samen met Jannie achterin. We hebben allemaal enorm genoten. Het was koud, maar tegelijkertijd ook prachtig weer, en ik zat goed uit de wind achter Lex zijn rug.We hebben een tocht van 5 kwartier gemaakt en daarna waren we heel koud weer terug. Warme chokomelk en een glaasje ??- Ben even de naam kwijt, maar de reclame zei altijd:,,alleen als hij ijs en ijs koud is"- ging er daarna heel goed in.
Zoals ik al zei ik was mijn fototoestel vergeten en dat is wel heel jammer want ik had graag foto`s gemaakt van die tocht, het tweespan en van Bob. Moeten we toh nog maar een keertje terug naar "Jonkerslan".

Flo

Het lijkt wel een poezenblog te worden want ik heb weer wat over ons Somali volkje te laten zien:-) We zijn gisteren bij Flo wezen kijken en Alkmaar en daar zijn we weer zwaar verliefd vandaag gekomen. Flo is nu ruim 8 weken, dus nog een paar weekjes wachten en dan komt ze begin december hier wonen.
Ik beloof dat het volgende blog over de honden zal gaan, maar deze keer nog even Somali. De volgende foto`s spreken voor zichzelf!!