Vuurwerk...

...wat een ellende...Midden in de nacht harde knallen en een hond die bijna tegen het plafond springt en dan de deur eruit probeert te springen. Max is zo bang voor vuurwerk dat is echt heel zielig. Ik heb wel pilletjes voor hem om het enigzins te onderdrukken maar daar ben ik nog niet enthousiast over. Misschien dat het wel wat werkt- was het zonder nog erger- maar hij is nog steeds bang. Als wij in de buurt zijn dan komt hij bij ons steun zoeken. We reageren dan niet omdat je de angst anders zou versterken, maar hij mag wel tegen ons aan komen staan natuurlijk. Dan kan hij het nog wel uithouden, maar als we eenmaal naar bed zijn dan gaat het minder. Ik denk dat ik voor Ouderjaarsnacht toch maar diazepam ga halen bij de dierenarts want anders is het niet te doen voor hem.Max is nu ruim 4 jaar en de eerste twee jaar ging het prima met hem, helemaal niet bang. We hebben het idee dat er vuurwerk voor onze voordeur is gegooid toen de honden in de gang waren want hij associeert het enge gevoel bij de gang. Vorig jaar zijn we naar Drenthe geweest om het knallen te ontvluchten maar daar hadden we dit jaar niet zo veel zin in. Zo`n weekje Drenthe met feestdagen is behoorlijk duur en dus hebben we besloten om gewoon thuis te blijven en te zien hoe het gaat. Ik ben de hele week( tot Oudejaarsdag) vrij en Lex is met Oud en Nieuw thuis, dus dat scheelt wel heel veel voor Max. Stilletjes hoop ik dat het lekker hard regent met Oudejaar want dan is het snel klaar met het geknal, maar dat zou wel weer jammer zijn voor iedereen die wil genieten van het vuurwerk. Als iedereen nou eens alleen siervuurwerk zou gaan kopen, dat zou een hoop schelen, maar dat zal wel ijdele hoop zijn. Toch maar diazepam om Max een nachtje "plat" te leggen en dan hebben we het ergste hopelijk weer gehad.

Het bos in

Eindelijk.....na onze ongeluksrit van eind mei ben ik het bos weer in geweest!! Samen met Astrid op Amos en Sieneke op Mouna ben ik Dublin het bos in geweest. Ik werd toen ik aankwam op stal overvallen door Astrid die vertelde dat we naar buiten zouden gaan omdat het onder het bladerdak minder nat zou zijn dan in de bak. Welk bladerdak....in de winter...?!
Afijn, ik heb me dus niet zenuwachtig kunnen maken om te gaan en werd gewoon voor het blok gezet en dat is prima. Snel Dublin opgezadeld en mezelf goed beschermend aangekleed. Goed beschermd houdt in; cap en bodyprotector. De laatste heb ik na het ongeluk gekocht en die is bedoeld om de vitale organen te beschermen bij een val. Het is wel even wennen hoor, met zo`n ding rijden, maar vooruit; veiligheid voor alles.
We hebben rustig door het bos gestapt en dat ging prima. Ik was niet eens zo heel gespannen en deed het toch wel weer met vertrouwen. Natuurlijk ook omdat ik de dikke kont van Amos voor me had. Die geeft wel een lel als Dublin te dicht op hem komt en dat maakt dat Dublin wel ontzag heeft als hij achter hem loopt. Ik heb gelijk geprobeerd de tips die ik heb gekregen op onze eerste paardrijles 2 weken terug goed te gebruiken. Knieën een beetje gebogen en onderbenen wat naar achteren. Verder rust in mijn lijf creëren en als Dublin netjes loopt handen, en daardoor de teugels, ontspannen. Al met al een heerlijk ritje en dat geeft weer moed voor de volgende keer. Ik ben wel blij dat we het rustig aan hebben gedaan, maar de volgende keer zullen we vast ook weer gaan draven:-)

Jullie zullen wel denken "paardrijles" hebben we iets gemist...Ik had al een poosje het idee dat ik wel weer les zou willen hebben omdat ik niet verder kwam met Dublin. Liep er al een paar weken aan te denken en toen ik dat tegen Sieneke zei was zij meteen enthousiast om mee te gaan. In lunteren is een rijvereniging waar je lid van kunt worden en dan kun je voor 300 euro per jaar een heel jaar elke week 1 of 2 lessen volgen. We hebben Kimberley ook nog gevraagd en die had er ook wel oren naar en dus zijn we gaan kijken bij de "Lunaruiters". Dat zag er zo goed uit dat we gelijk een afspraak hebben gemaakt voor een proefles en die was begin december.
We hebben ook eerst een paar keer geoefend met het lopen van stal naar de lunaruiters want we moeten een heel eind door Lunteren heen en dat is natuurlijk best spannend voor de paarden.
Het is 25 min lopen, dan 45 min les en dan nog 25 min terug naar stal. Een heel avontuur en behoorlijk vermoeiend, maar we doen het ergens voor.
Ik was super gespannen voor de eerste les, heb moeite met nieuwe dingen, en het was dan ook niet zo`n succes. Omdat ik zo gespannen was werd Dublin heel onrustig en ik had het idee dat de "juf" echt zou denken:,, wat doet zo iemand met een eigen paard".
Maar....ik heb het gedaan en de volgende keer gaat het vast makkelijker:-)
We hebben ons opgegeven en in januari gaan we echt aan de slag met elke donderdagavond een les.

Flo is hier!

Zaterdag is ze dan eindelijk bij ons komen wonen; de kleine Flo( volledige naam: Faith-Flo van het Gildenhuys)
En wat een dingetje is dat...Ze loopt nu- maandag ochtend- al op mijn computertafeltje terwijl Max op een paar centimeter afstand ligt. De honden zijn niet de grootste dreiging; dat is Tess. Omdat Tess tegen Flo blaast, blaast Flo tegen Terss. Dit in tegenstelling tot Fynn; hij vond Flo al gelijk heel leuk en interessant, maar ook daar moest Flo wel EVEN aan wennen. Dat was nl al heel snel voor elkaar.
Amper een paar uurtjes bij elkaar in huis en ze lagen al dichtbij elkaar op de bank. Ook heeft Fynn Flo al gewassen en ze zijn dan ook al aardig aan elkaar gewend. Alleen als Fynn wil spelen- hij is nogal lomp- heeft Flo nog zo iets van:,,doe jij eens voorzichtig met mij, ik ben nog klein".Zoals we ondertussen al zijn gewend van een nieuwe Somali hier in huis, is ook Flo behoorlijk onverstoorbaar. Ach en met Tess komt het ook wel goed hoor. Tess is ook een heel vriendelijke poes, maar ze ziet Flo nu ws. nog even als een bedreiging omdat het ook een poes is. Zij is de Leading Lady in huis en wil dat natuurlijk graag zo houden. Over een paar dagen zijn deze dames ws. ook goeie vriendjes en dat zal een hoop plezier geven voor ons allemaal. Ik ben nu al helemaal verliefd op dit prachtige, maar vooral ook ontzettend leuke en ondernemende meisje. Ze zit nu al bij ons op de schouder en zit dan al te spinnen. Dat beloofd wat...


Flo is gebracht door Jacqueline en Edgar en dat zijn natuurlijk ook de fokkers van Fynn. Zij waren dan ook heel benieuwd om hem weer te zien en wij waren benieuwd wat ze van hem zouden vinden. Nou ze waren ENTHOUSIAST!! Vinden hem een prachtige kater, mooie kleur en prachtige staart en hij schijnt erg op zijn vader Buddy te lijken. Ook zijn karakter liet hij gelijk weer goed zien want hij zat prinsheerlijk op de tafel om alle aandacht met veel plezier in ontvangst te nemen.

Vol verwachting klopt mijn hart...

Hoor ik daar die poezenvoetjes.....trippel trappel trippel trap
Zachtje gaan die poezenvoetjes, trippel trappel trippel trap.
Het is de poes van Marjon Broeoek, trippel trappel trippel trap

Vol verwachting klopt mijn hart,
Wie de poes krijgt wie de gard enz.


Nog 1 nachtje en dan komt onze Flo hier wonen.Morgenmiddag- na mijn vroege dienst- komen Jacqueline en Edgar haar brengen en dan mag ze haar intrede doen in ons huis. Ik kijk er naar uit. Flo schijnt een pittige tante te zijne n dat mag ook best want Fynn kan wel wat hebben en ik denk dat zij erg leuk met elkaar kunnen spelen.

speciaal voor Martin

Ha Martin, speciaal voor jou, omdat je mijn rollend paard zo leuk vond...alle foto`s van Dublin toen hij heerlijk aan het rollen was in de wei. Daarna nog een foto dat hij net heeft gerold in de bak en ik vlak bij hem was gekropen om hopelijk een keer zo ver te komen dat hij blijft liggen als ik bij hem kom liggen:-) Dat vergt veel geduld, maar het begin is er.
Daarna nog 2 foto`s van de "hele kude"van stal rennend in de bak en daarna nog rennend in de wei.
Ik zag zoveel foto`s die leuk zijn om te laten zien, bijv. foto`s dat Dublin helemaal los achter me aan loopt door de bak. Ik kan dan allerlei figuurtjes lopen en Dub loopt met zijn neus bijna tegen mij aan achter me aan te stappen. Dat is zo`n speciaal gevoel. Ik plaats er toch nog even een paar fotootjes van:-)
En als afsluiting; je zus zonder zadel rijdend op Dublin.

Vandaag iets heel anders

Natuurlijk is er op beestengebied meer te melden dan alleen alles rondom Rana, ook al neemt dat natuurlijk wel een heel belangrijke plaats in.Het aftellen tot de komst van Flo is begonnen. Zij komt volgende week zaterdag hier heen en dan hebben we ons trio Somali`s in huis waar ik al een hele tijd naar uit kijk. Flo schijnt een enorm portret te zijn hoor ik van haar fokster Jacqueline, dus dat gaat wat worden. Dat zal samen met Fynn wel dolle pret worden.
Flo en haar broertje pikken zelfs het eten wat Jacqueline aan haar vogels wil geven en als Flo het dan niet krijgt gaat ze grommen.....dat gaat wat worden....ik ben heel benieuwd:-)

Verder speel ik al een tijdje met het idee dat het goed zou zijn als ik samen met Dublin op paardrijles zou gaan. Ik ben nu wel bezig in de bak op stal, maar ik merk dat ik zelf niet echt verder kom. Niemand die je ziet rijden en dus krijg je ook geen aanwijzingen hoe het moet. Ik kom heel snel voorover uit mijn zadel en ik heb wel tegen Jessie en Lex gezegd dat ze dat moeten zeggen, maar ik doe vast nog heel veel meer fout. Doordat je niet wordt gecorrigeerd ga je heel snel je eigen maniertjes aanleren. Daarbij is Dublin ook nog eens veel verder dan ik want hij heeft echt dressuur gelopen en dus kan ik nog heel veel van hem leren. Toen ik dat tegen Sieneke vertelde op stal was zij eigenlijk gelijk enthousiast omdat ze het voor haar jonge merrie Mouna ook heel goed zou vinden. Mouna loopt al wel super onder Sieneke- dat heeft Sieneke haar allemaal geleerd- maar het wereldje van alleen de kleine ronde bak op stal is wat beperkt. Mouna zou heel veel kunnen leren van het les nemen in een binnenbak- met heel andere geluiden- en het lopen in een groep onbekende paarden. Sieneke kwam gelijk met het idee om eens bij de ruitervereninging in Lunteren te gaan kijken: de Lunaruiters.
Omdat dit best een eind van stal is zijn we eerst met Mouna en Dublin gaan lopen naar de plaats waar we dan zouden gaan rijden. Dat was 25 minuten lopen en dus best te doen. Mouna vond het allemaal wel heel spannend want ineens loop je gewoon door Lunteren met alle vreemde geluiden en dingen die je in het bos of op stal niet tegen komt. Gelukkig was Dublin heel erg rustig en dat geeft Mouna ook weer moed.
Vervolgens had Sieneke het idee dat Kim met Marre misschien ook wel mee zou willen en jawel; ook Kim wil mee. Dat is natuurlijk heel gezellig en fijn want dan kunnen we `s avond in het donker met elkaar lopen en dat voelt een stuk veiliger. We hebben alle drie gelijk een reflecterende uitrijdeken voor de paarden gekocht plus lichtgevende bandages voor om de benen. Verder voor onszelf een reflecterend hesje en ik heb nog een lampje gekocht voor op je hoofd zodat je kunt zien waar je loopt. Het eerste stuk vanaf stal is nl. onverlicht. Kortom, de voorbereidingen zijn gemaakt. We zijn ook al wezen kijken bij twee lessen op de maandag en de donderdag en dat is zeer goed bevallen. We gaan voor de donderdag avond omdat daar wat meer de recreatie ruiters rijden en deze instructrice ervaring heeft met bitloos rijden. We wilden nl. wel heel speciaal een plek om te rijden vinden waar we niet worden afgewezen op ons idee dat we bitloos willen rijden want dat hebben Kim en Sieneke al op een andere manege meegemaakt toen ze daar een proefles namen. Bij deze les bij de Lunaruiters wordt er positief tegenaan gekeken en dat voelt goed. Aanstaande donderdag gaan we voor onze eerste- proef-les. We mogen twee proeflessen en als dat bevalt worden we met ingang van 1 januari 2012 lid. Ik heb er nu al heel veel zin in en verwacht er echt een hoop te leren en dat dan weer te kunnen gebruiken in de buitenritten.

Wandelen met 2 honden

Vanmorgen ben ik lekker wezen wandelen met Keli en Max. Dat is nogal verandert nu Rana er niet meer bij is want ik kan gewoon lopend naar het bos. Eerder, met 3 honden, werden mijn armen nogal uitgerekt want met 3 honden had ik 100kg aan de lijn. Nu, met Keli en Max, kan ik het beter verdelen; 2 armen voor 2 honden. Ik ben al een aantal keren lekker gaan wandelen naar het bos en daardoor zijn de wandelingen gelijk ook langer geworden. Max en Keli kunnen wel wat aan en nu ik niet meer hoef op te letten op Rana loop ik ook meer ontspannen. De laatste tijd waren we natuurlijk erg bezig met Rana; komt ze wel mee, krijgt ze geen erge pijn en gaat er niet iets mis in haar heupen waardoor ze niet meer zou kunnen lopen en ik haar op een of andere manier naar de auto moest krijgen. Keli en Max lopen heerlijk te genieten in het bos, rennen en vrolijk op los en lijken Rana op zo`n moment niet te missen.
We hebben het idee dat Rana in huis wel wordt gemist want zowel Max als Keli zijn de laatste dagen een beetje timide. Natuurlijk zullen we nooit zeker weten of dat met Rana te maken heeft, maar ik denk dat wel.

We hebben ondertussen bericht gehad dat Rana zaterdag al is gecremeerd en dat geeft een goed gevoel. We hebben het netjes voor haar afgesloten. We hebben haar zonder speciale dingen laten cremeren; geen aparte crematie zodat de as bewaard zou kunnen blijven, geen kaartjes, wij er niet bij, wat allemaal wel zou kunnen. Ik heb in het verleden één keer een hond naar de destructie laten gaan, maar dat voelde niet goed. Dit voelt als een waardig einde en dat heeft ze verdient in al die jaren zo`n fijne hond voor ons te zijn geweest.

Toch is het ook wel weer gek hoe snel je leven zijn gewone gang weer gaat. Op het moment dat Rana in moest slapen ben je zo ontzettend verdrietig. Gelukkig kwamen we bij thuiskomen niet in een leeg huis want dan zou het heel anders zijn dan nu. Ik weet dat nog toen ik Chiko in liet slapen. Zij was de hond voor Rana en ik had haar alleen. Toen ze was ingeslapen kwam ik in een heel stil huis, geen hond meer die blij is dat je thuis komt, die aan je voeten ligt en maakt dat je lekker naar buiten moet. Dat heb ik toen 6 weken volgehouden en toen is Rana gekomen! Nu laat Rana natuurlijk een lege plek achter, maar er zijn nog steeds 2 honden in huis, dus we heebn niet zo`n leeg huis als toen met Chiko. We hebben het nu heel vaak over Rana en dat zal zeker blijven. Dingo en Chiko komen ook nog steeds regelmatig te sprake, dus ook Rana blijft op die manier in ons leven.